Witajcie! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiego muzyka, lidera, a zarazem głównego kompozytor i założyciela zespołu Akcenty, który później przekształcił się w zespół Kombii- Sławomira Łosowskiego.

Kilka słów o muzyku:

Sławomir Łosowski, właśc. Marek Sławomir Łosowski (ur. 31 sierpnia 1951 w Gdańsku) – polski muzyk, lider, główny kompozytor i założyciel zespołu Akcenty (1969), przekształconego następnie w Kombi (1976). Gra na instrumentach klawiszowych, jest również autorem tekstów. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV. Dzieciństwo spędził w pracowni rzeźbiarskiej ojca przy ul. Mariackiej w Gdańsku. Z wykształcenia jest technikiem-elektronikiem. Debiutował w 1969 roku jako pianista we własnym zespole Akcenty (który okazjonalnie zmieniał nazwy na Blues Band Akcenty czy Blues Trio Akcenty). Zespół wziął udział w trzech edycjach Festiwalu Młodzieżowej Muzyki Współczesnej w Kaliszu. Na ostatnim z nich, w 1973 w składzie Łosowski, Gągałka, Rucki zespół zdobył pierwszą nagrodę, wykonując kompozycje Łosowskiego: „Bumerang”, „Siódme żebro” i „Zapylanie”. Ponadto Akcenty czterokrotnie wystąpiły we Wrocławiu na festiwalu Jazz nad Odrą; w 1973 zespół zdobył tam wyróżnienie, a rok później Łosowski główną nagrodę indywidualną. Na początku lat 70. zainteresował się muzyką syntezatorową. Na świecie ruszyła wówczas produkcja pierwszych instrumentów tego typu, na które nie było jednak stać Łosowskiego. Walory brzmieniowe dostępnych dla niego finansowo organów elektronowych były dość słabe. Zaczął się więc interesować możliwościami zastosowania elektroniki do modyfikacji ich brzmienia. Poznał elektronika Stanisława Kwaśniewskiego, który skonstruował dla niego kilka układów elektronicznych. Także on sam wykonał szereg analogowych urządzeń i wprowadził kilka modyfikacji w swoim instrumentarium. Zakupił wielogłowicową taśmową kamerę pogłosową WEM i wykorzystując przerobione przez siebie rosyjskie organy elektronowe JUNOST zaczął eksperymentować z brzmieniem. Wszystko to dało mu większe możliwości kreowania własnych barw dźwięku, a jednocześnie zainspirowało do wykonywania muzyki z dużą ilością nieskrępowanej improwizacji. Do dzisiaj modyfikuje fabryczne syntezatory w poszukiwaniu zupełnie nowych brzmień, a jego instrumentarium wciąż cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem pasjonatów muzyki elektronicznej. Stworzył rozpoznawalny styl i brzmienie Kombi, jest kompozytorem takich przebojów jak: „Słodkiego miłego życia”, „Kochać cię – za późno”, „Przytul mnie”, „Wspomnienia z pleneru”, „Taniec w słońcu”, „Za ciosem cios” i „Nietykalni – skamieniałe zło”. Skomponował ponad 80 utworów. Jego kompozycja instrumentalna „Bez ograniczeń energii” była jedną z muzycznych czołówek TVP, w latach 1982–2007 otwierała program 5-10-15. Jesienią 1983 na antenie radiowej Trójki ukazała się kompozycja Łosowskiego z tekstem Marka Dutkiewicza „Słodkiego miłego życia”. W roku 1984 piosenka ta podbiła publiczność XXI Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu; zespół wielokrotnie nią bisował i wygrał nagrodę publiczności. Stała się największym hitem w historii Kombi i do dzisiaj jest jego „muzycznym logo”. Zaliczana jest przez różne plebiscyty radiosłuchaczy do grona największych polskich przebojów okresu powojennego. W 1992 roku z przyczyn osobistych (choroby żony – Łucji Łosowskiej) zawiesił działalność zespołu Kombi. W 2004 wznowił działalność zespołu występując początkowo jako Łosowski, następnie przyjął szyld Łosowski – lider Kombi, by od 2013 roku występować jako Kombi Łosowski, a od grudnia 2014 ponownie jako Kombi. 13 maja 2016 nakładem wydawnictwa In Rock ukazała się książka Kombi. Słodkiego miłego życia. Prawdziwa historia autorstwa Sławomira Łosowskiego oraz Wojciecha Korzeniewskiego. W 2019 roku muzyk obchodzi 50-lecie swojej działalności artystycznej, które uczcił koncertem Kombi w Muzycznym Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej. Na scenie gościnnie wystąpili również Leszek Możdżer, MC Silk, Andrzej Nowak i DJ Spox. Drugą po muzyce pasją Łosowskiego jest rysowanie. Swoje rysunki przekornie określa nazwą „gra-fika”. Rysuje od 3 roku życia, Najlepsze prace z dzieciństwa zachowały się dzięki jego ojcu Alfonsowi Łosowskiemu, który był artystą rzeźbiarzem, malarzem i rysownikiem, absolwentem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Publicznym debiutem Łosowskiego jako rysownika był album Tabu, na okładce którego wykorzystano „gra-fiki” muzyka. Miał kilkadziesiąt wystaw indywidualnych. Jest właścicielem studia nagraniowego SL Sound w gdańskiej dzielnicy Osowa. Był żonaty z Łucją Łosowską (zm. 18 sierpnia 2015 r.), z którą ma dwójkę dzieci – perkusistę Tomasza Łosowskiego i flecistkę Joannę Łosowską-Stojek. W 1989 roku, napisał córce kilka piosenek na potrzeby programu Dyskoteka Pana Jacka (czyt. Dżeka). Z synem Tomaszem, koncertuje z przerwami od 1991 roku. Obecnie grają razem w zespole Kombi. 

Data wysłania: 11.06.2021 r.
Data otrzymania: 28.06.2021 r.

 Witajcie! 😁

Dzisiaj chciałabym pochwalić się autografem, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiego aktora filmowego Sylwestra Maciejewskiego.

Kilka słów o aktorze:

Maciej Sylwester Maciejewski (ur. 10 lipca 1955 w Żyrardowie) – polski aktor filmowy. W 1978 roku ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Po szkole został zaangażowany do Teatru Komedia w Warszawie (1978–1987). Od 1987 jest aktorem warszawskiego Teatru Powszechnego. W latach 1978–1979 występował w kabarecie „ZAKR”. Jego debiutem filmowym była, zagrana w roku 1977, epizodyczna postać więźnia na Pawiaku w telewizyjnym filmie Ostatnie okrążenie. Mieszka na warszawskich Bielanach. Jego żona, Barbara, była tancerką Teatru Wielkiego w Warszawie.

Data wysłania: 11.06.2021 r.
Data otrzymania: 22.06.2021 r.

 Witajcie! 😁

Dzisiaj po długiej przerwie chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam z wymiany. Jest on od amerykańskiej aktorki dramatycznej i komediowej Whoopi Goldberg.

Kilka słów o aktorce:

Whoopi Goldberg, właśc. Caryn Elaine Johnson (ur. 13 listopada 1955 w Nowym Jorku) –amerykańska aktorka dramatyczna i komediowa, piosenkarka, komiczka i prezenterka telewizyjna. Laureatka Oscara za rolę drugoplanową w filmie Uwierz w ducha (1990). ybrała pseudonim Whoopi Cushion (tłum. Poduszka Pierdzioszka), jednak za poradą matki zaczęła używać nazwiska Goldberg, twierdząc że ma żydowskich przodków. Na scenę trafiła w wieku ośmiu lat. Na rozpoczęcie kariery komediowej w San Francisco, opracowała „widowisko na jedną aktorkę” pt. The Spook Show (Straszące Widowisko). Dzięki temu programowi Mike Nichols zwrócił na nią uwagę i przeniósł show na Broadway. Jej kariera filmowa rozpoczęła się od roli Celie w Kolorze purpury Stevena Spielberga. Za tę rolę była nominowana w 1986 do nagrody Oscara jako najlepszą aktorkę. W większości ról filmowych z lat 80. XX wieku grała kobiety o wyrazistych i mocnych charakterach. Były to głównie role komediowe, jak we Włamywaczce (Burglar), Śmiercionośnej ślicznotce (Fatal Beauty), Jumpin’ Jack Flash, ale także role w dramatach, jak w Sercu Klary (Claras Heart). Za rolę wróżki-oszustki w filmie Uwierz w ducha (Ghost) otrzymała Oscara w 1990. Zasiadała w jury konkursu głównego na 44. MFF w Cannes (1991). Dzięki rozpoznawalności i charakterystycznemu urokowi chętnie zapraszana była do wielu seriali telewizyjnych i produkcji kinowych. Z tego powodu widziano ją m.in. w monumentalnych produkcjach science-fiction z serii Star Trek. W latach 2003–2004 grała we własnym, 22-odcinkowym serialu komediowym Whoopi, nadawanym przez sieć telewizyjną NBC. Prowadziła poranną audycję radiową Wake up with Whoopi (2006–2008). Od 2007 prowadzi program ABC Network The View. 17 września 2003 nadano jej tytuł honorowy ambasadorki dobrej woli UNICEF. Jest właścicielką Le Mont Hotel w Nowym Jorku. W 1973 urodziła córkę Alexandrę. W tym samym roku rozwiodła się z ojcem dziecka. W 1986 ponownie wyszła za mąż za holenderskiego operatora filmowego Davida Claessena, z którym również wkrótce się rozwiodła.

 Witajcie! 😁

Dzisiaj po długiej przerwie chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiej piosenkarki Edyty Geppert.

Kilka słów o piosenkarce:

Edyta Urszula Geppert-Loretz (ur. 27 listopada 1953 w Nowej Rudzie) – polska piosenkarka, członkini Akademii Fonograficznej ZPAV. Przed rozpoczęciem nauki na Wydziale Piosenki w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”. Przed śpiewaniem w zespole i na szkolnych akademiach – jak sama artystka wspomina – śpiewała, odkąd pamięta. Pochodzi z muzykalnej rodziny – matka Edyty Geppert była Węgierką, dlatego też bliskie są artystce czardasze węgierskie Edyta Geppert zaprezentowała się po raz pierwszy szerszej publiczności w 1984. Zdobyła wówczas I nagrodę na V Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix XXI Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Sukcesy na opolskim festiwalu odnosiła jeszcze w 1986, 1995 i 2014 roku. Jest jedyną polską piosenkarką, która do tej pory otrzymała aż czterokrotne Grand Prix na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu – 1984 – „Jaka róża, taki cierń”, 1986 – „Och, życie kocham cię nad życie” i 1995 – „Idź swoją drogą” (romans oparty na folklorze cygańskim według słów J. Kofty do muz. E. Dębickiego), 2014 – za całokształt dotychczasowej działalności. Edyta Geppert śpiewa nie tylko spokojne i nastrojowe piosenki, jest wszechstronna – mierzy się także z piosenką dramatyczną, refleksyjną, liryczną i kabaretową. Wykonywała także utwory z muzyką country, hardrockową i heavymetalową oraz rap. Jej twórczość klasyfikowana jest najczęściej jako piosenka poetycka lub poezja śpiewana, choć artystka tych klasyfikacji nie lubi. Jej odpowiedzią na próby „zaszufladkowania” jest to, że jest piosenkarką, która śpiewa piosenki. Piosenka dla Edyty Geppert „to rodzaj wiersza krótkiego, do którego dodaje się muzykę, aby był śpiewany przy okazjach towarzyskich takich, jak: przy stole, z przyjaciółmi, z ukochaną, aby lżej znosić nudę, jeśli się jest bogatym oraz aby lżej znosić nędzę, jeśli się jest biednym”. Preferuje własny recital jako najlepszą formę kontaktu z publicznością. W swojej działalności artystycznej dała ok. 3 tys. recitali na żywo. Każdy recital, to misternie przygotowany spektakl. W ostatnich latach na recitale artystki składają się utwory pochodzące z wszystkich albumów, a także utwory nigdy niewydane, jak również największe, znane przeboje. Teksty do jej piosenek są autorstwa znanych polskich twórców, do których należą m.in. Jacek Cygan, Magda Czapińska, Bożena Ptak, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka, Marek Dagnan, Jerzy Ficowski i inni. Z Edytą Geppert w latach 1985–2002 na stałe współpracowali: Tomasz Bajerski – fortepian, i Henryk Alber – gitara. Obecnie artystce towarzyszą muzycy: Krzysztof Herdzin (lub Piotr Matuszczyk) – fortepian, Jerzy Szarecki – trąbka oraz zespół Kroke. W 1998 została odznaczona Czerwoną Kokardką. 7 czerwca 2014, podczas 51 Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu odznaczona Honorowym Złotym Mikrofonem – nagrodą przyznawaną przez Zarząd Polskiego Radia.

Data wysłania: 14.05.2021 r.
Data otrzymania: 10.06.2021 r.