Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego aktora teatralnego i filmowego Jana Englerta.

Kilka słów o aktorze:

Jan Aleksander Englert (ur. 11 maja 1943 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, profesor sztuk teatralnych, pedagog. Na wielkim ekranie zadebiutował w 1956 rolą w Kanale Andrzeja Wajdy. Zagrał także m.in. w produkcjach: Kazimierza Kutza (Sól ziemi czarnej, Perła w koronie), Janusza Zaorskiego (Baryton), Filipa Bajona (Magnat), Janusza Morgensterna (Kolumbowie, Polskie drogi), Jerzego Antczaka (Noce i dnie), Ryszarda Bera (Lalka) i Jana Łomnickiego (Dom). W 1964 zadebiutował w teatrze. Od tamtej pory zagrał ponad 150 ról w teatrach stacjonarnych i 200 ról w Teatrze Telewizji. Zagrał w przedstawieniach reżyserów, takich jak m.in. Erwin Axer, Jerzy Kreczmar, Kazimierz Dejmek, Andrzej Łapicki, Maciej Prus i Paweł Passini. Urodził się w Warszawie, ale w dzieciństwie wraz z rodziną często zmieniał miejsce zamieszkania – dorastał w Częstochowie, Sosnowcu, Polanicy i Kłodzku, a w 1950 ponownie zamieszkał w stolicy. Jest starszym bratem reżysera teatralnego i aktora Macieja Englerta. Po rozwodzie rodziców był wychowywany przez matkę i dziadków, a z ojcem miał sporadyczny kontakt. Edukację szkolną rozpoczął w wieku sześciu lat. W szkole podstawowej był prześladowany przez starszych kolegów. Jako aktor filmowy zadebiutował w wieku 13 lat rolą łącznika Zefira w filmie Andrzeja Wajdy Kanał (1956). Będąc nastolatkiem, należał do kółka teatralnego działającego przy Pałacu Kultury i Nauki oraz trenował piłkę nożna w Polonii Warszawa. Po ukończeniu nauki w 37. LO im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie podjął studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie; studiował na jednym roku m.in. Marianem Opanią, Grzegorzem Damięckim, Andrzejem Zaorskim, Ireną Karel, Barbarą Sołtysik i Jolantą Wołłejko. Po obronie dyplomu w 1964 został aktorem Teatru Polskiego w Warszawie, w którym zadebiutował w roli Groźbego w Balladzie polskiej, dwa miesiące później premierowo zagrał starca w Psie ogrodnika, poza tym statystował w Balladynie. Po tym, jak w 1966 dyrektorem teatru został Jerzy Kreczmar, zaczął być obsadzany w większych rolach. Zagrał m.in. Heliogabala w Irydionie i Drinkwatera w Nawróceniu kapitana Brassbounda. W tym czasie zagrał także swoje pierwsze role w Teatrze Telewizji, m.in. kelnera w Duecie, bezwzględnego aplikanta w Dekrecie i oficera Fiedotika w Trzech siostrach. W 1968 zagrał większą rolę w TT – Stefana Bielaka w Notesie. Powrócił także na wielki ekran, grając m.in. w Kontrybucji (1967) Jana Łomnickiego. W 1969 zagrał Erwina Malinioka, jednego z głównych bohaterów filmu Sól ziemi czarnej (1970), będącego pierwszą częścią tryptyku śląskiego Kazimierza Kutza, oraz czołgistę Janka Wolnego w radziecko-enerdowsko-polskim serialu Wyzwolenie (1970). W tym samym roku przeszedł do Teatru Współczesnego, w którym zadebiutował w spektaklu Konflikt, składającym się ze sztuk Metro i Sąsiedzi, a następnie zagrał m.in.: Ryszarda w Pokoju na godziny (1971) , Banca w Macbetcie (1972), Leona Węgorzewskiego w Matce (1972), Mesę w Punkcie przecięcia (1973), Pierwszego w Rzeczy listopadowej (1975), Jermołaja Łopachina w Wiśniowym sadzie (1976), Oficera w Grze snów i Gustawa w Dziadach kowieńskich (1978). Ogólnopolski rozgłos zyskał w 1970 rolą „Zygmunta” w serialu Janusza Morgensterna Kolumbowie. W 1971 otrzymał od redakcji „Expressu Wieczornego” statuetkę Złotej Maski dla najlepszego aktora polskich filmów historycznych i kostiumowych, a także zagrał w drugiej części tryptyku śląskiego Kazimierza Kutza – Perła w koronie, ponownie wcielając się w postać Erwina Malinioka. Kontynuował występowanie w Teatrze Telewizji, w 1975 zagrał m.in. tytułową rolę w Hamlecie i Don Juanie. W 1975 zagrał Marcina Śniadowskiego w filmie Jerzego Antczaka Noce i dnie. W tym samym roku za rolę jezuity Ricardo Leona Heredii, głównego bohatera filmu Wyło Radewa Dusze stracone, otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na międzynarodowym festiwalu filmowym w Warnie. W 1977 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. Pod koniec lat 70. był członkiem prezydium Związku Zawodowego Aktorów Polskich w Centralnej Radzie Związków Zawodowych, następnie został przewodniczącym warszawskiego oddziału SPATiF-u, a na początku lat 80. objął stanowisko wicepresesa ZASP. W grudniu 1981 wyreżyserował Irydiona dla Teatru Telewizji. W tym samym roku odszedł z Teatru Współczesnego i wrócił do Teatru Polskiego, w którym zagrał m.in. Piotra M. w Ołtarzu wzniesionym sobie (1981), Konrada w Wyzwoleniu (1982), tytułowego bohatera w Vatzlavie (1982), Krzysztofa w Obłędzie (1983), Pana Młodego w Weselu (1984), Nieuda w Letnim dniu (1984; za rolę otrzymał nagrodę aktorską pierwszego stopnia na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu), Gustawa w Ślubach panieńskich (1984; za rolę otrzymał nagrodę na festiwalu Opolskie Konfrontacje Teatralne w Warszawie), Morisa w Kontrakcie (1987), Bartodzieja w Portrecie (1987), Chlestakowa w Rewizorze (1989), Henryka w Ślubie (1991) i tytułową rolę w Ryszardzie III (1993). Oprócz tego wyreżyserował dla Teatru Polskiego: Matkę, Bezimienne dzieło i Onych Witkacego, Kordiana Słowackiego; Śluby panieńskie Fredry Równocześnie współpracował z innymi teatrami: w 1990 wyreżyserował spektakl impresaryjny Pan Tadeusz – Kochajmy się…!, a w 1992 za gościnny występ w roli Kaliksta Bałandaszka w spektaklu Oni w Teatrze Powszechnym w Warszawie otrzymał nagrodę na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych, a w 1993 wyreżyserował dla Teatru Telewizji: Kurkę Wodną Witkacego i Miesiąc na wsi Turgieniewa W 1996 odszedł z Teatru Narodowego. Mimo to gościnnie grał rolę Marka Antoniusza w Juliuszu Cezarze (1996). W 1997 wystąpił w roli Ferdynanda Lipskiego w filmie Juliusza Machulskiego Kiler, wyreżyserował Dziady Mickiewicza dla Teatru Telewizji oraz został aktorem Teatru Narodowego, którego od 2003 jest dyrektorem artystycznym. Zagrał m.in. gen. Chłopckiego w Nocy listopadowej (1997), hrabiego Henryka w Nie–Boskiej komedii (2002), R w Duszyczce (2004), Tezeusza w Fedrze (2006), Eugeniusza w Weselu (2009), Witolda Gombrowicza w Dowodzie na istnienie drugiego (2014), Sira w Garderobianym (2016) i Wiktora w Sonacie jesiennej (2020), a także wyreżyserował m.in. Udrękę życia Levina oraz Trzy siostry i Iwanowa Czechowa, Dziady Mickiewicza (w 2008 i 2018 z okazji 40– i 50–lecia zdjęcia sztuki z afisza). Pozostając dyrektorem Teatru Narodowego, zagrał m.in. Paolo w przedstawieniu Grzegorza Jarzyny T.E.O.R.E.M.A.T. (2009) w TR Warszawa oraz wyreżyserował dla Teatru Telewizji m.in. Mewę Czechowa. W 1989 otrzymał tytuł profesora warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, w której wcześniej pełnił funkcję dziekana Wydziału Aktorskiego (1981–1987) i rektora (1987–1993, 1996–2002), a od 2002 jest jej wykładowcą. Za jego kadencji rektorskiej odbudowano Teatr Collegium Nobilium i powołano Międzynarodowy Festiwal Szkół Teatralnych. W latach 1992–1993 był również członkiem Rady ds. Kultury przy Prezydencie RP. W 2001 otrzymał tytuł honorowego profesora Rosyjskiej Akademii Sztuki Teatralnej w Moskwie. W 2013 wyreżyserował jednoaktówkę Nikt mnie nie zna z okazji 50-lecia istnienia Teatru Telewizji. W 2019 otrzymał doktorat honoris causa Państwowej Akademii Sztuki Teatralnej i Filmowej w Sofii oraz odebrał Plakietę Honorową „Świętych Cyryla i Metodego” z rąk prezydenta Rumena Radewa. W tym samym roku był nominowany do antynagrody Węża za „występ poniżej godności” w filmie Michała Kwiecińskiego Miłość jest wszystkim.W wieku 18 lat ożenił się z aktorką Barbarą Sołtysik, z którą ma troje dzieci: syna Tomasza oraz dwie córki, Katarzynę i Małgorzatę. Z drugą żoną, aktorką Beatą Ścibakówną, ma córkę Helenę (ur. 2000), która również jest aktorką. 

Data wysłania: 06.06.2022
Data otrzymania: 22.06.2022

Teatr Narodowy
pl. Teatralny 3
00-077 Warszawa

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam polskiej aktorki Magdaleny Smalary.

Kilka słów o aktorce:

Magdalena Smalara (ur. 14 marca 1978 w Gdyni) – polska aktorka. W 2002 roku skończyła Akademię Teatralną w Warszawie. Od 2002 roku jest aktorką Teatru Polskiego w Warszawie. W 2003 roku w Sopocie odbyła się premiera jej recitalu „Tekstylia” z piosenkami Agnieszki Osieckiej. W 2001 roku otrzymała Grand Prix, Nagrodę Publiczności oraz Nagrodę Dziennikarzy w Konkursie na Interpretację Piosenek Agnieszki Osieckiej, organizowanym przez Fundację Okularnicy. W 2003 roku otrzymała Nagrodę im. Tadeusza Łomnickiego za wybitne osiągnięcia w dwa lata po ukończeniu studiów. W serialu Samo życie grała Kingę, żonę Karola.  Jej mężem jest Krzysztof Zieliński – pierwowzór Grzegorza Kwiatkowskiego (młodszego z braci), bohatera filmu „300 mil do Nieba”, z którym ma syna Ludwiga, urodzonego w Szwecji. 

Data wysłania: 21.01.2022 r.
Data otrzymania: 07.06.2022 r.

Agencja Aktorska "BUMERANG"
ul. Sueska 11
02-761 Warszawa 

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autografy, jakie otrzymałam od członków zespołu muzycznego PARTY HARD.

Kilka słów o zespole:

Party Hard to zespół doceniany nie tylko wśród roztańczonej publiczności, ale między innymi również przez Kubę Wojewódzkiego, który zaprosił ich do swojego programu w 2012 roku. W tym samym roku grupa pozwoliła dobrze się bawić także publiczności w Jarocinie. W ich przypadku nazwa mówi sama za siebie. Skoczna muzyka w nieco drapieżnym klimacie i nasycony głos wokalistki – mieszanka, której nie może zabraknąć na żadnej imprezie.

 Skład zespołu:
Maria Green - vocal Marcin Skipiała - guitar Kuba Kubański - bass Damian Czopek - drums 

Autografy dostałam od koleżanki Małgosi

 

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od słoweńskiego skoczka narciarskiego Roberta Krajńca.

Kilka słów o skoczku:

 Robert Kranjec (ur. 16 lipca 1981 w Lublanie) – słoweński skoczek narciarski, brązowy medalista olimpijski, brązowy medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Pucharu Świata w lotach narciarskich w sezonach 2009/2010 i 2011/2012. Mistrz świata w lotach narciarskich w 2012. Swoją karierę w Pucharze Świata rozpoczął w Trondheim w 1998, jednak przez kilka kolejnych lat startował w nim sporadycznie, nie zdobywając punktów. Pierwsze punkty Pucharu Świata zdobył w Kuopio w listopadzie 2001. W lutym 2002 wystartował na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie wspólnie z Damjanem Frasem, Primožem Peterką i Peterem Žontą zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach był piętnasty na normalnej skoczni oraz jedenasty na dużej. Miesiąc później wystąpił na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie, zajmując 11. miejsce. W międzyczasie, 1 marca 2002 roku podczas konkursu w Lahti po raz pierwszy stanął na podium, zajmując trzecie miejsce za Martinem Schmittem i Adamem Małyszem. Na koniec sezonu uplasował się na 16. miejscu w klasyfikacji generalnej. W sezonie 2002/2003 zajął 17. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. Wywalczył wtedy jedno podium – 9 lutego 2003 w Willingen ponownie był trzeci. Kilkanaście dni później wziął udział w mistrzostwach świata w Val di Fiemme, gdzie zarówno indywidualnie jak i drużynowo na dużej skoczni był szósty, a na normalnym obiekcie zajął 21. miejsce. Na mistrzostwach świata w lotach w Planicy w 2004 indywidualnie był dwunasty, a wraz z kolegami z reprezentacji zajął szóstą pozycję. Na rozgrywane rok później mistrzostwa świata w Oberstdorfie Kranjec już nie pojechał. Jednak 26 listopada 2005 w Ruce zajął trzecie miejsce w inauguracyjnych zawodach sezonu 2005/2006, a kolejne wygrał i na pewien czas został liderem Pucharu Świata. W drugiej części sezonu skakał na niższym poziomie i w klasyfikacji generalnej zajął 16. miejsce. Podczas igrzysk olimpijskich w Turynie indywidualnie zajął miejsca w piątej dziesiątce, a w konkursie drużynowym Słoweńcy z Kranjcem w składzie zajęli 10. miejsce. W sezonach 2006/2007 i 2007/2008 zajmował czwarte miejsca na Letalnicy w Planicy. Nie wystąpił na mistrzostwach świata w Sapporo w 2007, a rok później, na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie wypadł przeciętnie. Dopiero w sezonie 2008/2009 udało mu się stanąć na najniższym stopniu podium zawodów Pucharu Świata. Na mistrzostwach świata w Libercu indywidualnie plasował się w pierwszej połowie drugiej dziesiątki, a drużynowo Słoweńcy wywalczyli siódme miejsce. W klasyfikacji generalnej plasował się kolejno na miejscach: 27. (2007), 25. (2008) i 23. (2009). Podczas Letniego Grand Prix 2009 we wszystkich swoich startach znalazł się w pierwszej dziesiątce zawodów. W końcowej klasyfikacji zajął drugie miejsce, przegrywając tylko z Simonem Ammannem. Olimpijski sezon zakończył na najlepszym w karierze 10. miejscu w klasyfikacji PŚ. W przeciwieństwie do ubiegłych lat Kranjec regularnie punktował w konkursach. Na igrzyskach olimpijskich w Vancouver w konkursie na normalnej skoczni był szósty, na dużej zajmował 27. miejsce po pierwszej serii, jednak w drugiej osiągnął 135,5 m (trzecia odległość tej serii) i awansował na dziewiąte miejsce. Drużynowo Słoweńcy zajęli ósmą pozycję. Na mamucich skoczniach zajmował kolejno miejsce pierwsze, drugie i drugie. Te wyniki pozwoliły mu zdobyć małą kryształową kulę za Puchar Świata w lotach narciarskich. Mimo to, na mistrzostwach świata w lotach w Planicy nie zdobył medalu. Indywidualnie był piąty, a w drużynie szósty. W sezonie 2010/2011 tylko raz stanął na podium. Miało to miejsce w ostatnich zawodach cyklu – 20 marca 2011 był drugi w lotach w Planicy, ulegając tylko Kamilowi Stochowi, a wyprzedzając Adama Małysza. 4 lutego 2011 na skoczni Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie w kwalifikacjach przy skoku na odległość 211,5 m zaliczył upadek. Mimo to, dzięki uzyskanej jednej z lepszych odległości udało mu się zakwalifikować do konkursu 5 lutego. 11 lutego 2011 w kwalifikacjach do konkursu na skoczni Vikersundbakken oddał skok na odległość 232 m, przez co ustanowił swój rekord życiowy. Podczas mistrzostw świata w Oslo indywidualnie prezentował się słabo. Natomiast w konkursach drużynowych był szósty na normalnej skoczni, a razem z Peterem Prevcem, Jurijem Tepešem i Jernejem Damjanem zdobył brązowy medal na dużym obiekcie. W konkursie drużynowym Słoweńcy wyprzedzili zajmujących czwarte miejsce Niemców o 0,7 punktu. W marcu 2019 roku ogłosił zakończenie kariery. Jest ponadto pięciokrotnym mistrzem Słowenii: w latach 2009 i 2010 drużynowo i indywidualnie oraz w 2011 w drużynie. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

 Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od wokalisty zespołu muzyki disco polo Ambu- Lans.

Kilka słów o zespole:

Ambu-Lans powstał w 2011 roku za sprawą Łukasza Worobla. Spod jego rąk wyszły teksty utworów muzycznej karetki, ale także wielu innych zespołów muzycznych gatunku Disco i nie tylko. Od początku do chwili obecnej jest ordynatorem tego muzycznego pogotowia dobrej zabawy, ale otacza się i posiłkuje zaprzyjaźnionymi specjalistami w dziedzinie produkcji muzycznych, m.in. Emilem Jeleniem, Noizz Bross. Ambu-Lans, prócz obecności w świecie internetu i w murach dyskotek, gości często w telewizji. Wystarczy włączyć takie programy jak Polo TV, Power TV, ITV, czy Disco Polo Music, aby usłyszeć i zobaczyć Ambu-Lans. Zespół jest uczestnikiem największych w Polsce festiwali muzycznych. Disco Hit Festival w Kobylnicy, Disco Dance Festiwal-Złoty Potok, Disco Dance Festiwal na zamku w Olsztynie – to jedne z miejsc, w których nie zabrakło i nie zabraknie Łukasza wraz z jego pozytywnie zakręconą ekipą. Ambu-Lans jest także zwycięzcą 1. edycji ogólnopolskiej trasy koncertowej – DISCOpolowanie, organizowanej przy współpracy z Telewizją Polsat.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego muzyka, kompozytora i autora tekstów Bartosza Słatyńskiego.

Kilka słów o muzyku:

Bartosz Słatyński – polski muzyk (głównie wokalista, gitarzysta, skrzypek), kompozytor i autor tekstów pochodzący z Brzeszcz. Członek zespołów Avalanche i Penny Lane. Jest współautorem (obok Andrzeja Przybyszewskiego) książki Listy z Ziemi Ognistej (wydanej przez Muzeum – Zamek w Łańcucie w 2012 r.) opowiadającej o losach krewnego, majora Emila Słatyńskiego – bohatera wojennego. W 2015 r. wydał solową płytę Mały ktoś. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autografy, jakie otrzymałam od polskiego duetu producentów muzyki elektronicznej Alchemist Project.

Kilka słów o duecie:

Alchemist Project – polski duet producentów muzyki elektronicznej powstały w 1999 roku w Zielonej Górze. W skład zespołu promującego muzykę dance, trance i muzykę klubową wchodzą bracia Radosław Rasiński (ur. 1977 w Zielonej Górze) kompozytor, aranżer, producent oraz Roland Rasiński. Bracia Rasińscy zajmują się komponowaniem, aranżacją, programowaniem instrumentów, produkcją oraz masteringiem, a Roland oprócz tego występuje jako DJ w klubach. Alchemist Project zadebiutował wydanym w 2005 r. albumem City of Angels. Do tego utworu stworzyli teledysk ukazujący się na antenie Polsatu 2. Drugą płytę jaką wydali Alchemiści nosi tytuł Alchemist Project in the mix vol.1, natomiast trzeci album to Alchemist Project in the mix vol.2, na którym mieści się jeden z największych hitów 2007 roku Krishna. Duet tworzy również remiksy. Współpracował z takimi gwiazdami jak Magda Modra, Sonic Division, Hyperavers, Kalwi & Remi oraz Kai Del Noi. Duet odpowiada także produkcję i wydanie niektórych utworów muzycznych zespołu B-Qll. Radosław Rasiński tworzeniem muzyki dance oraz elektronicznej zajmuje się od 1996 roku. W latach 1998 oraz 2000 był laureatem Top Tlenu.W 2007 roku zespół nagrał płytę "Music Is My Extasy", z której pochodzą single "Krishna", tytułowy "Music Is My Extasy", "Viva Carnival" oraz "Tell Me". Na płycie wokalnie wspomogła Alchemist Project wokalistka – Angie – Anna Turska, z którą zespół współpracuje od 2006 roku. W 2010 roku wydali kolejny singel All I Want z mało znaną grupą Da Singh RP. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autografy, jakie otrzymałam od członków zespołu muzycznego HOOK.

Kilka słów o zespole:

HOOK powstał 10 października 2014 roku z inicjatywy Mateusza Salaty. Nazwa zespołu, którą wymyślił lider (z ang.) określa najbardziej chwytliwy element w piosence.  Grupa ma na koncie dwa albumy: „BUNT“ (2016) oraz „PRÓCHNO“ (2020). HOOK można było usłyszeć w takich rozgłośni jak: Antyradio, Eska Rock, Trójka, czy RDC. Nazwa zespołu, którą wymyślił Mateusz, jest angielskim terminem muzycznym oznaczającym fragment tekstu, muzyki, harmonii bądź rytmu w piosence, który najbardziej przyciąga uwagę słuchacza. W Polsce taki fragment określa się po niemiecku: schlagwort.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć! 

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego dziennikarza radiowego Przemysława Skowrona.

Kilka słów o dziennikarzu:

Przemysław Jan Skowron (ur. 4 marca 1974 w Rzeszowie) – polski dziennikarz radiowy, od 1997 związany z RMF FM. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie, student Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej i dziennikarstwa w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę w radiu rozpoczął w sierpniu 1997, w krakowskim radiu Wanda, gdzie trafił po wielomiesięcznej podróży po Ameryce Północnej. W listopadzie 1997 poprowadził w RMF FM pierwszy ze swoich, nocnych programów, stanowiących cykl poświęcony szeroko rozumianej tematyce UFO, duchów i wszelkiego rodzaju zjawisk paranormalnych. W 1998 pracował jako wydawca informacyjnego serwisu lokalnego, a w 1999 objął nocne pasmo – Kobranocka FM; popularną audycję w ramach której prezentował i czytał najlepsze opowiadania literatury kryminalnej, SF i horrory. W ramach audycji przeczytał również powieść „Czterej pancerni i pies”. W 2000 został wydawcą, autorem i współprowadzącym programu Misja Specjalna dotyczącego historii i tajemnic XX wieku. Od roku 2001 współprowadził z Witoldem Lazarem popołudniowy magazyn naukowy Świat na żółto i na niebiesko. Jest autorem licznych pozycji satyrycznych pojawiających się na antenie RMF FM; „Krzyżacy”, „Kanon Lektur Szkolnych”, „Czerwone Słoneczko – fanklub Leszka Millera”, „Słownik damsko-męski”, „Wiadomości z przyszłości”, „Polska Kronika Radiowa”, „Mobilki” i wiele innych. W 2003 był jednym z pierwszych prowadzących radia RMF Classic, a w 2004 został, wraz z Tomaszem Olbratowskim, Marcinem Ziobro i Witoldem Lazarem prowadzącym porannego pasma RMF FM – Wstawaj szkoda dnia. W latach 2005–2006 można go było usłyszeć na antenie radia RMF Maxxx, gdzie prezentował efekty swojej poetyckiej twórczości. W latach 2013–2015 poranny program prowadził wraz z Robertem Karpowiczem, w latach 2015–2016 z Mariuszem Kałamagą, w latach 2016–2017 z Kamilem Baleją, a od września 2017 z Tomaszem Olbratowskim i Mariuszem Kałamagą. W latach 2006–2007 związany był z krakowskim ośrodkiem Telewizji Polskiej, prowadząc programy o tematyce kulturalnej; „Regiony kultury. Nowości” oraz „Wejściówka”. Współpracował również ze stacją przy innych programach o tematyce kulturalnej i społecznej. Żonaty z Mariką Skowron. Dzieci: Maksymilian, Antonina, Jakub, Julia.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od znanego szefa kuchni Paula Rankina.

Kilka słów o szefie:

Paul Rankin (ur. 1 października 1959 w Glasgow w Szkocji) jest znanym szefem kuchni z Ballywalter w hrabstwie Down w Irlandii Północnej . Rodzice Rankina wrócili do Ballywalter, gdzie dorastał jakiś czas po jego urodzeniu. Zostało to stwierdzone, gdy był tematem odcinka krótkiego programu o nazwie Proud Parents na Channel 4 , nakręconego w 2006 roku. W odcinku Ready Steady Cook po raz pierwszy wyemitowanym we wtorek 26 lutego 2008 roku, sam stwierdził, że urodził się w Szkocji. W 1989 Paul Rankin otworzył Roscoff , restaurację, która jako pierwsza zdobyła gwiazdkę Michelin w Irlandii Północnej. Wkrótce po otwarciu stał się ulubionym miejscem spotkań biznesowej i artystycznej społeczności Belfastu, a ludzie podróżowali z Dublina tylko po to, aby doświadczyć tego, co w tamtym czasie uważano za najlepszą kuchnię w Irlandii Północnej. Zmuszony trudnościami finansowymi Rankin sprzedał restaurację w 2005 roku. W budynku mieści się obecnie restauracja CoCo. Wielu szefów kuchni i szefów kuchni, takich jak Dylan McGrath , Michael Deane i Robbie Millar , odbyło tam część swojego szkolenia. Jego pierwszy kontakt z telewizją miał miejsce w serialu Gourmet Ireland , wyprodukowanym przez irlandzką firmę Waddell Productions i pokazywanym zarówno w BBC, jak i RTE. Zarówno Paul, jak i Jeanne wystąpili w serialu, który był znany z przekomarzania się między nimi. Jeanne jest odnoszącą sukcesy cukierniczką. Od tego czasu jest stałym szefem kuchni w programie kulinarnym BBC Ready Steady Cook . W 1999 Rankin był pierwszym szefem kuchni z Irlandii Północnej, który otrzymał gwiazdkę Michelin . Napisał pięć książek kucharskich i prowadził sieć restauracji i kawiarni The Rankin Group, w tym Cayenne i Roscoff w Belfaście. Jego kanadyjska żona Jeanne wprowadziła go do gotowania i jest współwłaścicielem ich firmy. W 2006 roku Rankin brał udział w gorączce Irlandii Północnej w BBC's Great British Menu , konkursie gotowania dla królowej na jej 80. urodziny. W 2006 roku Rankin pojawił się w The X Factor: Battle of the Stars wraz z kolegami kucharzami Jean-Christophe Novellim , Aldo Zilli i Rossem Burdenem . Pojawił się także w programie telewizyjnym Put Your Money Tam, gdzie są Twoje usta. Rankin niedawno sprzedał większość Rankin Group, aby pokryć długi biznesowe, pozostawiając pod kontrolą tylko flagową restaurację Cayenne, chociaż i ta była przedmiotem negocjacji w ramach umowy IVA. To IVA odniosło sukces i uniknięto bankructwa. Jednak restauracja ostatecznie zamknęła swoje drzwi w niedzielę 24 marca 2013 r., a Rankin jako dwa powody zamknięcia podał klimat gospodarczy i destrukcyjne protesty w mieście. Nieżyjący już Robbie Millar wyrobił sobie nazwisko podczas pracy w Roscoff. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od angielskiego restauratora i szefa kuchni telewizyjnej Gary'ego Rhodes.

Kilka słów o restauratorze:

Gary Rhodes OBE (22 kwietnia 1960 – 26 listopada 2019)  był angielskim restauratorem i szefem kuchni telewizyjnej , znanym z zamiłowania do angielskiej kuchni i składników oraz ze swojej charakterystycznej fryzury w szpiczaste włosy. Prowadził takie programy, jak MasterChef , MasterChef USA , Hell's Kitchen , oraz własną serię Rhodes Around Britain . Oprócz posiadania kilku restauracji, Rodos miał również własną linię naczyń kuchennych i mieszanek chlebowych.  Rhodes pojawił się później w programie ITV1 Saturday Cooks , a także w UKTV Food show Local Food Hero przed jego nagłą śmiercią w wieku 59 lat.  Rhodes urodził się w Camberwell w południowym Londynie w 1960 roku jako syn Gordona i Jeana ( z domu Ferris) Rhodes. Przeprowadził się wraz z rodziną do Gillingham w hrabstwie Kent , gdzie uczęszczał do The Howard School w Rainham. Następnie uczęszczał do szkoły gastronomicznej w Thanet , gdzie poznał swoją żonę Jennie. Pierwszą pracą Rhodesa był hotel Hilton w Amsterdamie. Został potrącony przez furgonetkę transportową w Amsterdamie, pozostawiając go z poważnymi obrażeniami. Następnie podróżował po Europie na różnych stanowiskach, zanim został zastępcą szefa kuchni w Reform Club w Pall Mall , a następnie w nagrodzonym gwiazdką Michelin hotelu Capital w Knightsbridge , gdzie pracował pod kierunkiem Briana Turnera. Rhodes został szefem kuchni w Castle Hotel, Taunton w Somerset. W wieku 26 lat zachował hotelową gwiazdkę Michelin. W ramach swojego programu Floyd w Wielkiej Brytanii i Irlandii Keith Floyd obserwował , jak Gary robi pieczony ogon wołowy. W 1990 roku Rhodes wrócił z rodziną do Londynu, aby zostać szefem kuchni w restauracji The Greenhouse w Mayfair . Menu stało się znane z ożywienia brytyjskich klasyków, w tym fagotów , ciastek rybnych , duszonych ogonów wołowych i budyniu z chleba i masła. Otrzymał gwiazdkę Michelin za The Greenhouse w styczniu 1996. W 1997 otworzył swoją pierwszą restaurację, City Rhodes , aw 1998 Rhodes in the Square , obie w Londynie z globalną firmą cateringową Sodexo. Partnerstwo to rozszerzyło się na brasserie Rhodes & Co w Manchesterze ,Edynburg i Crawley. W 2003 roku, po zamknięciu restauracji City Rhodes i Rhodes in the Square, otworzył Rhodes Twenty Four w jednym z najwyższych budynków Londynu, Tower 42 . Rhodes opisał swoje nadzieje związane z otwarciem restauracji: „Jeśli nigdy nie dostaniemy tutaj gwiazdki Michelin, będę bardzo rozczarowany, ale tak naprawdę chcę klientów”. Zdobył gwiazdkę Michelin w 2005 roku, którą zachował jako jedna z dwóch wyróżnionych gwiazdką Michelin restauracji Rodos w Londynie aż do zamknięcia w 2014 roku. Rhodes posiadał również Arcadian Rhodes na superlinii P&O MS Arcadia , Rhodes W1 w The Cumberland Hotel w Londynie i Rhodes Calabash w The Calabash Hotel w Grenadzie. Był także współpracownikiem magazynu BBC Good Food. Jego pierwszy występ w telewizji miał miejsce w wieku 27 lat, dzięki uprzejmości telewizyjnego szefa kuchni Glynna Christiana w Hot Chefs . Doprowadziło to do powstania serialu BBC Rhodes Around Britain w 1994 i Gary's Rhodes' Perfect Christmas w 1998. W 1999 Rhodes zaprezentował serial telewizyjny BBC New British Classics Gary'ego Rhodesa , przywracając klasyczną brytyjską kuchnię i opublikował książkę Takie samo imię. Przez dwa sezony, w 2000 i 2001, Rhodes gościł oryginalnego MasterChef USA na PBS.  Rhodes wystąpił w serialu telewizyjnym Rhodes Across India z uczniami Bushra Akram, Scottem Davisem i Kalwant Sahotą, a w 2008 roku w Rhodes Across China , który badał kuchnię chińską, z kucharzami Melissą Syers i Teresą Tsang. Rhodes pojawił się w komercyjnym powiązaniu z Tate & Lyle pod koniec lat 90., a jego przepisy zalecały odpowiednio produkty z cukrem i melasą; jego nazwisko było wydrukowane na każdej saszetce z cukrem Tate & Lyle w całym kraju. Rhodes był związany z kampanią Cooking in Schools z Flora UK i pojawił się w telewizyjnych reklamach margaryny Flora , z których niektóre przedstawiały go „prowadzącego furgonetkę z gigantyczną styropianową bułką”, która została zakazana.  Został mianowany Oficerem Orderu Imperium Brytyjskiego (OBE) 17 czerwca 2006 r. W tym samym roku startował, reprezentując południową Anglię , w BBC's Great British Menu , ale przegrał z Atulem Kochharem. Rhodes pojawił się w programie BBC Two spoof Shooting Stars , podczas którego gospodarze Vic Reeves i Bob Mortimer poprosili go o „reprezentowanie ognia za pośrednictwem tańca”. Rywalizował także, z profesjonalną partnerką Karen Hardy , w szóstej serii Tańca Strictly Come , która rozpoczęła się 20 września 2008 i zakończyła na 14 miejscu.  W 2011 roku Rodos przeniósł się do Dubaju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich . Kierował Rhodes Mezzanine , później Rhodes W1 Dubai , w hotelu Grosvenor House  i innej restauracji Rhodes Twenty10 w Le Royal Méridien Beach Resort & Spa.W 2013 roku otworzył swoją pierwszą restaurację w Abu Dhabi , Rhodes 44 w hotelu St. Regis. Rhodes był kibicem Manchesteru United.  Rhodes zmarł w Dubaju , Zjednoczone Emiraty Arabskie, 26 listopada 2019 r.; miał 59 lat. Rock Oyster Media i Goldfinch TV powiedziały w oświadczeniu dla agencji prasowej, że Rhodes nagle zachorował w domu, podczas przerwy w kręceniu nowego serialu telewizyjnego, i wkrótce potem zmarł. Rodzina Rhodesa potwierdziła później, że jego śmierć była wynikiem krwiaka podtwardówkowego , zwykle związanego z urazem mózgu.  Wielu znanych kucharzy złożyło hołd, w tym Marcus Wareing , Aldo Zilli , Ainsley Harriott, Gordon Ramsay i Jamie Oliver , ten ostatni powiedział, że był „ogromną inspiracją dla mnie jako młodego szefa kuchni”, dodając, że „wyobraził sobie współczesnego brytyjskiego kuchnia z elegancją i zabawą”.  Tom Kerridge opisał Rhodesa jako „jednego z największych brytyjskich szefów kuchni, który niemal w pojedynkę wprowadził brytyjskie jedzenie na światową scenę”. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego piłkarza występującego kiedyś w pozycji bramkarza Reprezentacji Polski Artura Boruc.

Kilka słów o piłkarzu:

Artur Boruc (ur. 20 lutego 1980 w Siedlcach) – polski piłkarz, który występował na pozycji bramkarza Reprezentant Polski w latach 2004–2017. Rekordzista pod względem liczby występów bramkarza w reprezentacji Polski. Uczestnik Mistrzostw Świata 2006 oraz Mistrzostw Europy 2008 i 2016. Pochodzi z usportowionej rodziny, jego ojciec w czasach młodości przez wiele lat uprawiał hokej na lodzie w barwach siedleckiej Pogoni. Boruc zainteresował się piłką nożną w drugiej klasie szkoły podstawowej. Na pierwszy trening 9-letniego Boruca zaprowadził jego starszy brat, Robert. Wkrótce został pierwszym golkiperem zespołu juniorów młodszych Pogoni. W 1993 wraz z juniorami Pogoni wziął udział w międzynarodowych mistrzostwach w piłce nożnej dzieci i młodzieży Dana Cup w duńskim Hjørring. W wieku 16 lat Boruc zaliczył pierwszy mecz w gronie seniorów – w sezonie 1995/1996 zadebiutował w I zespole Pogoni, podczas ligowego spotkania przeciwko Orlętom Łuków o mistrzostwo ówczesnej III ligi. W sezonie 1997/1998 zdobył natomiast z Pogonią Wojewódzki Puchar Polski. W 1998 jako zawodnik reprezentacji Polski U-19 wystąpił na Stadionie Wojska Polskiego w sparingowym meczu z Legią Warszawa. Po udanym występie został zaproszony przez działaczy „Wojskowych” do uczestnictwa w obozie szkoleniowym na Sycylii, a następnie został zawodnikiem Legii. Na zmianę z Wojciechem Kowalewskim był bramkarzem drugiej drużyny. Jesienią 2000 trafił w ramach wypożyczenia do drugoligowej drużyny Dolcanu Ząbki, gdzie grał do końca rundy. Wiosną 2001 wrócił do Legii, gdzie rozpoczął treningi z pierwszym zespołem. 8 marca 2002 zadebiutował w Ekstraklasie w meczu z Pogonią Szczecin, zmieniając w bramce Radostina Stanewa. Od tego czasu stał się podstawowym zawodnikiem zespołu, który w tym samym sezonie sięgnął po Mistrzostwo Polski oraz Puchar Ligi. W europejskich pucharach zadebiutował 12 sierpnia 2004 meczem Pucharu UEFA z FC Tbilisi. W barwach Legii strzelił również swoją jedyną bramkę w Ekstraklasie, wykorzystując rzut karny w meczu z Widzewem w 2004.W lipcu 2005 został wypożyczony do Celticu (umowę podpisał 20 lipca 2005), gdzie szybko stał się pierwszym bramkarzem. Po kilku miesiącach został przez szkocki klub wykupiony definitywnie za 1,5 mln euro. W tym samym sezonie Celtic został Mistrzem Szkocji i wywalczył Puchar Ligi Szkockiej. W sezonie 2006/2007 rozegrał swój pierwszy mecz w fazie grupowej Ligi Mistrzów. Pomimo przeprowadzki do Glasgow, Artur nie zerwał więzów z Legią Warszawa. 18 kwietnia 2007 podczas meczu 22. kolejki Orange Ekstraklasy można było go zobaczyć wśród warszawskich kibiców, podczas meczu z Wisłą Płock. W 2008 władze Celticu ukarały Artura Boruca grzywną 50 tysięcy funtów za złamanie zakazu picia alkoholu podczas przedsezonowego tournée w Holandii. 23 października 2008 Artur Boruc został ukarany przez komisję dyscyplinarną Scottish Football Association grzywną w wysokości 500 funtów oraz ostrzeżeniem przed podobnym tego typu zachowaniem w przyszłości, za obraźliwe gesty wykonywane w stronę kibiców Rangers podczas spotkania derbowego, które miało miejsce 31 sierpnia 2008. 12 lipca 2010 ACF Fiorentina ogłosiła, że porozumiała się z Celtikiem w sprawie transferu Boruca i Polak podpisze z nią kontrakt po przejściu testów medycznych. 14 lipca 2010 Fiorentina ogłosiła na swojej stronie internetowej, że Polak przeszedł testy medyczne i podpisał kontrakt z klubem. Kwota transferu wyniosła 3,6 mln euro. Pierwsze tygodnie Boruca we Florencji nie były jednak udane, ponieważ przegrywał on rywalizację o miano pierwszego bramkarza z Sébastienem Freyem. Dzięki kontuzji Francuza, która miała miejsce w październiku, Boruc został pierwszym bramkarzem „Fiołków”. Polski bramkarz był pewnym punktem swojej drużyny, swoją grą zmuszając Freya do odejścia z klubu przed początkiem sezonu 2011/2012. Boruc zakończył sezon z 36 spotkaniami w Serie A, jednak po sezonie Fiorentina nie zdecydowała się na skorzystanie z klauzuli przedłużającej kontrakt z klubem i Boruc stał się wolnym graczem. 2 września 2012 na zasadzie wolnego transferu przeszedł do angielskiego Southampton F.C., podpisując kontrakt obowiązujący do 30 czerwca 2013. Jego debiut w drużynie nastąpił 20 października 2012 w przegranym meczu ligowym z West Hamem United. W marcu 2013 podczas meczu ligowego z Norwich City, Boruc obronił rzut karny w 93. minucie meczu, dzięki czemu Southampton zremisowało 0-0. W meczu 31. kolejki Premier League, Southampton pokonało na St Mary’s Stadium, 2:1 drużynę londyńskiej Chelsea. W pierwszym składzie „Świętych” wyszedł Artur Boruc. Reprezentant Polski doznał jednak zawrotów głowy i w przerwie został zmieniony. 18 kwietnia 2013 „Holy Goalie” przedłużył kontrakt ze „Świętymi” do 2015. 2 listopada 2013 w meczu ze Stoke, bramkę strzelił mu bramkarz przeciwników Asmir Begović, a bramka ta została uznana jako gol po strzale z największej odległości i trafiła do księgi rekordów Guinnessa. W przerwie pomiędzy sezonem 2013/14 a 2014/15 pomimo dobrej formy stracił swoje miejsce w pierwszym składzie na rzecz ściągniętego z Celticu, Frasera Forstera. 9 września 2014 został na rok wypożyczony do A.F.C. Bournemouth, drużyny grającej wówczas w Championship. Zadebiutował dzień później w zremisowanym 1:1 meczu z Watfordem. W całym sezonie ligowym w 37 meczach 16 razy zachował czyste konto, bijąc swój rekord. Został też mistrzem Championship i awansował z nadmorskim klubem do Premier League. 26 maja 2015 podpisał nowy, roczny kontrakt z klubem. 16 czerwca 2016 przedłużył kontrakt o kolejny rok. 14 stycznia 2017, przeciwko Hull City, rozegrał swój 100. mecz w Premier League. 28 kwietnia 2017 przedłużył kontrakt z klubem do końca sezonu 2017/18. W sezonie 2016/17 trzy razy, najwięcej spośród wszystkich zawodników, wybierany był przez fanów Bournemouth, piłkarzem miesiąca (w sierpniu, we wrześniu i w marcu), a 13 maja 2017, został przez nich wybrany piłkarzem roku. Nagrodę odebrał tego samego dnia, przed meczem 37. kolejki Premier League z Burnley. 1 sierpnia 2020 podpisał roczny kontrakt z Legią Warszawa. Debiut zaliczył w pierwszym meczu swojej drużyny w sezonie 2020/21 – Legia pokonała wówczas 6:1 GKS Bełchatów w spotkaniu Pucharu Polski. W sezonie ligowym zdobył z klubem mistrzostwo kraju. 21 maja 2022 roku ogłoszono odejście Boruca z warszawskiego zespołu. 20 lipca 2022 roku odbył się mecz pożegnalny bramkarza, pod nazwą King’s Party, w którym Legia zmierzyła się ze szkockim Celtikiem, byłym klubem Boruca. Boruc rozegrał pierwsze 45. minut, w których goście zdobyli dwa gole i Legia przegrywała 0:2. Symbolicznie wszedł na boisko jeszcze raz w 90. minucie meczu, zmieniając Cezarego Misztę, przy stanie 2:2, którym to wynikiem ostatecznie zakończył się mecz towarzyski. Boruc zagrał jeden mecz w reprezentacji Polski U-17 oraz dwa w U-18. 28 kwietnia 2004 zadebiutował w pierwszej reprezentacji Polski. Prowadzona wówczas przez Pawła Janasa drużyna zremisowała w Bydgoszczy z Irlandią 0:0, a Boruc grał od 59. minuty. Początkowo był graczem rezerwowym, ale pod koniec eliminacji do Mistrzostw Świata 2006 po kontuzji Jerzego Dudka zajął miejsce w bramce drużyny narodowej. 15 maja 2006 selekcjoner Paweł Janas powołał go do 23-osobowej kadry na Mistrzostwa Świata w Niemczech, gdzie bronił we wszystkich trzech spotkaniach reprezentacji w pełnym wymiarze czasowym, puszczając cztery bramki. Mimo rozczarowującego występu biało-czerwonych Boruc zebrał dobre recenzje, zwłaszcza za mecz z Niemcami, za grę w którym otrzymał gratulacje od Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. Mimo dobrego występu na MŚ Boruc nie był pierwszą opcją nowego selekcjonera reprezentacji Leo Beenhakkera w eliminacjach Mistrzostw Europy. W pierwszym meczu eliminacji zagrał Jerzy Dudek, a w następnych Wojciech Kowalewski. Dopiero na skutek kary za żółte kartki dla Kowalewskiego Boruc zajął miejsce w składzie na wyjazdowy mecz z Belgią 15 listopada 2006 i nie oddał go już do końca eliminacji. 28 maja 2008 Beenhakker powołał go do kadry na Euro 2008 w Austrii i Szwajcarii. Na Mistrzostwach Europy 2008 zagrał pełne 90 minut we wszystkich trzech meczach – z Niemcami, Austrią i Chorwacją. Mimo straconych 4 bramek (w tym jednej z karnego) podczas turnieju Boruc zebrał za swoją postawę bardzo pochlebne recenzje, zarówno wśród fachowców polskich jak i zagranicznych. Zbigniew Boniek powiedział, że „jedynym piłkarzem światowej klasy w polskiej reprezentacji był Artur Boruc”, a Wojciech Kowalczyk oznajmił, że Boruc „wybronił tyle sytuacji sam na sam”, że powinien zostać wytypowany do najlepszej jedenastki turnieju. Trener drużyny Chorwacji Slaven Bilić skomentował, że „gdyby nie świetna gra bardzo dobrego bramkarza jakim jest Artur Boruc, już do przerwy prowadzilibyśmy 2:0”. Bramkarz otrzymał najlepsze oceny ze wszystkich piłkarzy meczu Polska – Austria: 9 od SkySports i 8.0 od goal.com. Od serwisu sport.pl dostał notę 6/6 za mecz z Chorwacją. Po meczu z Austrią selekcjoner pozwolił mu opuścić zgrupowanie na jeden dzień, aby udał się do Warszawy w celu zobaczenia nowo narodzonego syna. 21 sierpnia 2008 został zawieszony na czas nieokreślony w prawach reprezentanta Polski, wraz z Dariuszem Dudką i Radosławem Majewskim, za „niedopuszczalne i nieodpowiedzialne zachowania” po zakończeniu meczu Polska – Ukraina. Do kadry powrócił 11 października, kiedy to zagrał od pierwszej minuty w wygranym 2:1 meczu eliminacji Mundialu 2010 z Czechami. Po półtorarocznej przerwie w reprezentacji powrócił do niej już za kadencji Franciszka Smudy na mecz Polska – Ukraina zakończony remisem 1:1. Po dwóch meczach rozegranych z orłem na piersi Boruc został wyrzucony wraz z Michałem Żewłakowem z reprezentacji. Powodem takiej decyzji selekcjonera było aroganckie zachowanie obydwu zawodników wobec obsługi samolotu. Ponownie powołany do reprezentacji po prawie dwuipółletniej przerwie, tym razem przez Waldemara Fornalika na mecz towarzyski z Irlandią 6 lutego 2013, w którym zagrał w podstawowym składzie zespołu. 30 października 2013 został powołany przez trenera reprezentacji Polski Adama Nawałkę na dwa mecze towarzyskie ze Słowacją i Irlandią. 30 maja 2016, Adam Nawałka powołał go kadry na Euro 2016. Na turnieju pełnił rolę rezerwowego natomiast Polska dotarła wówczas do ćwierćfinału, co było najlepszym wynikiem w historii jej występów na Mistrzostwach Europy. 14 listopada 2016 przeciwko Słowenii rozegrał swój 64. mecz w drużynie narodowej i stał się bramkarzem z największą liczbą występów w historii reprezentacji Polski (drugi w klasyfikacji, Jan Tomaszewski, wystąpił z orłem na piersi 63 razy). 1 marca 2017 poinformował o zakończeniu kariery reprezentacyjnej 10 listopada 2017 zagrał mecz pożegnalny z Urugwajem. Wystąpił wówczas z numerem 65 oraz opaską kapitana, a w 44. minucie został uroczyście pożegnany przez piłkarzy i kibiców. Na boisku zastąpił go Łukasz Fabiański. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

 Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego działacza politycznego, wiceprezesa Ruchu Narodowego oraz kandydata na Prezydenta RP Mariana Kowalskiego.

Kilka słów o polityku:

 Marian Janusz Kowalski (ur. 15 sierpnia 1964 w Lublinie) – polski działacz polityczny, felietonista i kulturysta, w latach 2014–2015 wiceprezes Ruchu Narodowego. Kandydat na urząd Prezydenta RP w wyborach w 2015. Pochodzi z Lublina. Jego dziadek od strony matki, Stanisław Misztal, jako 16-letni ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Natomiast ojciec, Janusz, walczył w polskiej wojnie obronnej we wrześniu 1939. Podczas okupacji działał w Batalionach Chłopskich. W okresie Polski Ludowej został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Od 1956 rodzice Mariana Kowalskiego, mimo wielu trudności, prowadzili prywatny sklep. Od 1979 uprawiał kulturystykę. W latach 1982–1984 trzykrotnie zdobywał III miejsce w mistrzostwach województwa lubelskiego w kategorii +90 kg. W latach 1988–1993 był szefem pierwszej lubelskiej siłowni, klubu „Samson”. W 1990 był organizatorem otwartych mistrzostw Lublina w kulturystyce. Uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Lublinie, z którego został usunięty (jego nauczycielką rosyjskiego była tam Izabella Sierakowska). Po śmierci ojca w latach 1983–2002 prowadził w Lublinie sklep rodzinny, który zbankrutował. Był również założycielem Komitetu Obrony Kupców i Rzemieślników. W latach 2004–2007 był ławnikiem sądu rejonowego w Lublinie. Pracował także m.in. jako ochroniarz (co wiąże się z oskarżeniami o pobicie jednego z klientów) i trener personalny w klubie fitness. Wstąpił do utworzonej w 1992 partii Ruch Trzeciej Rzeczypospolitej, gdzie objął stanowisko szefa regionu lubelskiego. Rok później został członkiem Unii Polityki Realnej, którym był przez kilkanaście lat; w 2005 został wiceszefem lubelskich struktur partii. W 2002 startował do lubelskiej rady miasta z listy Samoobrony RP. Opowiadał się przeciwko akcesji Polski do wspólnot europejskich; był twórcą efemerycznej Ligi Wschodniej opowiadającej się za secesją województwa lubelskiego od państwa polskiego i zaprowadzenia tam ultraliberalnej polityki wobec biznesu. W 2005 otwierał lubelską listę Platformy Janusza Korwin-Mikke do Sejmu. W 2006 był kandydatem UPR do rady oraz na prezydenta Lublina (zajmując 9. miejsce spośród 10 kandydatów). W 2009 był liderem lubelskiej listy UPR do Parlamentu Europejskiego. W październiku 2009 zdobył mandat radnego lubelskiej dzielnicy Czechów Południowy. Po opuszczeniu UPR, od 2010 był przez pewien czas rzecznikiem prasowym Obozu Narodowo-Radykalnego, który od tego samego roku jest jednym z organizatorów Marszu Niepodległości. W 2010 Marian Kowalski bez powodzenia kandydował do rady Lublina z listy PiS, a w 2011 do Sejmu z listy KNP. W 2012 formacje organizujące Marsz Niepodległości (w tym jego dawna partia UPR) utworzyły Ruch Narodowy. Marian Kowalski zasiadł w powołanej w styczniu 2013 radzie decyzyjnej RN, a w 2014 kandydował z ramienia tego ugrupowania do Europarlamentu, do sejmiku województwa lubelskiego oraz na prezydenta Lublina (zajął ostatnie miejsce spośród 5 kandydatów). W grudniu 2014 Ruch Narodowy podjął decyzję o powołaniu partii o tej samej nazwie. Marian Kowalski został jednym z jej wiceprezesów. 17 grudnia 2014 został zaprezentowany jako kandydat RN w wyborach prezydenckich w 2015. Hasło, pod jakim wystartował, to „Silny człowiek na trudne czasy”. W przeprowadzonych 10 maja wyborach zajął 9. miejsce spośród 11 kandydatów, zdobywając 77 630 głosów, co stanowiło 0,52% głosów ważnych. W II turze opowiedział się ostatecznie nieoficjalnie za Andrzejem Dudą (RN nie udzielił poparcia żadnemu z kandydatów). Pod koniec sierpnia 2015 został odwołany z funkcji wiceprezesa RN. 20 września tego samego roku wystąpił z partii. W wyborach parlamentarnych w 2015 poparł partię KORWiN. W listopadzie 2015 współtworzył stowarzyszenie Narodowcy RP, którego został liderem. We wrześniu 2016 zakończył działalność w owym stowarzyszeniu. Od 1 lutego 2016 wspólnie z pastorem Kościoła Nowego Przymierza w Lublinie Pawłem Chojeckim (także byłym działaczem Unii Polityki Realnej) prowadził codzienny program Kowalski & Chojecki na żywo w telewizji internetowej „Idź Pod Prąd”. 11 listopada 2017 wraz z Pawłem Chojeckim i Andrzejem Turczynem (prezesem Ruchu Obywatelskiego Miłośników Broni, również byłym działaczem UPR) ogłosił utworzenie partii Ruch 11 Listopada. Po zarejestrowaniu ugrupowania 9 lutego 2018, został jego prezesem. W maju 2018 zapowiedział ubieganie się o stanowisko prezydenta Lublina w wyborach samorządowych. 27 sierpnia został zarejestrowany jako kandydat na prezydenta Lublina, startując z własnego komitetu „My z Lublina”. 30 sierpnia 2018 odszedł z telewizji „Idź Pod Prąd”. Dzień później zrezygnował również z funkcji prezesa Ruchu 11 Listopada i jednocześnie z członkostwa w partii. Następnie, wspólnie z żoną, założył własny kanał internetowy o nazwie „Naszym Zdaniem TV”. Pierwszy program wyemitowano 10 września 2018 roku. Kanał po kilku tygodniach przestał nadawać. W przeprowadzonych 21 października 2018 wyborach nie uzyskał mandatu radnego, a w wyborach na prezydenta uzyskał 1,54% poparcia (5. miejsce na 6 kandydatów). 8 lutego 2020 podczas manifestacji w obronie rządowej reformy sądownictwa, zorganizowanej przez Kluby Gazety Polskiej, oficjalnie poparł prezydenta Andrzeja Dudę w walce o reelekcj. Od wiosny 2019 zaczął pojawiać się jako komentator polityczny w TVP Info – najpierw w programie Minęła dwudziesta, a następnie w autorskich programach Michała Rachonia – #Jedziemy i #JedziemyDalej. Od stycznia 2022 prowadzi swój cotygodniowy autorski program publicystyczny na antenie Telewizji Republika, w którym omawia wybrane wydarzenia społeczno-polityczne z kraju i ze świata. Posiada wykształcenie podstawowe. W 2005 jego ówczesna żona Katarzyna kandydowała, podobnie jak on, do Sejmu z listy PJKM. Obecna żona, o 20 lat młodsza Agata, jest fizjoterapeutką na oddziale rehabilitacji w I Wojskowym Szpitalu Klinicznym w Lublinie. W 2018 bezskutecznie kandydowała na radną Lublina z ramienia KWW „My z Lublina”. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od szwedzkiej piosenkarki, modelki i lektorki filmowej Marie Serneholt.

Kilka słów o piosenkarce:

Marie Eleonor Serneholt (ur. 11 lipca 1983 w Sztokholmie) – szwedzka piosenkarka, członkini zespołu A*Teens, modelka i lektorka filmowa. W lutym 2006 zaprezentowała swój debiutancki, solowy singel „That’s the Way That My Heart Goes”. W marcu wydała album studyjny, zatytułowany Enjoy the Ride. Wiosną 2015 brała udział w dziesiątej edycji programu TV4 Let’s Dance. Jej partnerem tanecznym był Kristjan Lootus, z którym zajęła drugie miejsce w finale. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autografy od członków zespołu muzycznego Inflection.

Kilka słów o zespole:

Zespół INFLECTION powstał w połowie 2008 roku w Głogowie, wyniku połączenia sił muzyków z wieloletnim doświadczeniem w graniu ciężkiej muzy. W skład zespołu wchodzi szalony gitarzysta Pniu, miażdżący basista Bohen, genialny perkusista Tomas oraz potężny wokal Kłak. Muzycznie mieszają kilka stylów, m.in. thrash, nu metal itp. 

 

Autografy dostałam od koleżanki Małgosi.