Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam od zespołu disco polo "O to chodzi". Dawniej formacja ta prezentowała się pod nazwą Hasztak. Są to półfinaliści programu "Disco Star". W skład zespołu wchodzą: Skład zespołu: Anita – wokal, Michał – wokal, akordeon, Paweł – saksofon.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi. 

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiej aktorki telewizyjnej i teatralnej Honoraty Witańskiej.

Kilka słów o aktorce:

Honorata Witańska (ur. 14 grudnia 1984 w Tychach) – polska aktorka telewizyjna, aktorka teatralna. Uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego im. Cypriana Kamila Norwida w Tychach. W 2008 uzyskała dyplom w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Od 2009 występuje w Teatrze Powszechnym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. Jej ważniejsze role teatralne to Najzwyklejszy Cud i Arkadia (2007) w PWST w Krakowie oraz Symptoms I Akropolis (2008) w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. W latach 2007–2018 występowała w serialu Barwy szczęścia w roli Magdy Zwoleńskiej. W latach 2016–2018 grała w serialu Policjantki i policjanci wcielając się w postać aspirant sztabowej Karoliny Rachwał. 

 Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od wokalisty, producenta i kompozytora- Przemka Brylant Bryl.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od amerykańskiego aktora, producenta i DJ'a- Elijah Wood.

Kilka słów o aktorze:

Elijah Jordan Wood (ur. 28 stycznia 1981 w Cedar Rapids) – amerykański aktor, producent i DJ. Urodził się w Cedar Rapids w stanie Iowa w rodzinie katolickiej jako drugie z trojga dzieci Debbie (z domu Krause) i Warrena Wooda, którzy wspólnie zaopatrywali delikatesy. Ma starszego brata Zachariasza i młodszą siostrę Hannah. W wieku siedmiu lat uczęszczał na lekcje gry na fortepianie w swoim rodzinnym mieście, a także występował jako model. W szkole podstawowej wziął udział w przedstawieniu Dźwięki muzyki i zagrał tytułową postać w inscenizacji Czarnoksiężnik z Krainy Oz. Był także chórzystą w produkcji See How They Run. Jego rodzice sprzedali delikatesy w 1989, a rodzina, bez ojca, przeprowadziła się do Los Angeles, aby Wood kontynuował karierę aktorską. Jego rodzice rozwiedli się, gdy miał 15 lat. W 1989 wziął udział w dorocznym konkursie organizowanym przez International Modeling and Talent Association w Los Angeles, gdzie został odkryty. Po występie w teledysku Pauli Abdul „Forever Your Girl” (1989) w reżyserii Davida Finchera, jako ośmiolatek pojawił się w niewielkiej roli w przygodowej komedii fantastycznonaukowej Roberta Zemeckisa Powrót do przyszłości II (Back to the Future Part II, 1989). Mając dziewięć lat zagrał główną rolę Luke’a Winfielda - świadka morderstwa ojca z rąk zabójcy z ładunkiem w telewizyjnym dreszczowcu psychologicznym CBS Dziecko w mroku (Child in the Night, 1990) z JoBeth Williams. Znalazł się też w obsadzie dramatu sensacyjnego Mike’a Figgisa Wydział wewnętrzny (Infernal Affairs, 1990) z Richardem Gere i Andym Garcíą. Doceniony przez krytyków, szybko zaczął otrzymywać kolejne propozycje ról pierwszoplanowych. Jako wnuk głównych bohaterów Michael Kaye w dramacie Barry’ego Levinsona Avalon (1990) i za rolę 10-etniego Willarda Younga w dramacie Raj odzyskany (Paradise, 1991) z Donem Johnsonem i Melanie Griffith był nominowany do Nagrody Młodego Artysty dla najlepszego młodego aktora w filmie fabularnym. Na planie dramatu fantastycznonaukowego Steve’a Minera Wiecznie młody (Forever Young, 1992) partnerował Melowi Gibsonowi i Jamie Lee Curtis. Rola Mike’a w dramacie fantasy Richarda Donnera Marzyciele, czyli potęga wyobraźni (Radio Flyer, 1992) z Tomem Hanksem przyniosła mu Nagrodę Młodego Artysty. Jako 12-letni Mark Evans w dreszczowcu psychologicznym Iana McEwana Synalek (The Good Son, 1993) z Macaulayem Culkinem został uhonorowany Nagrodą Saturna w kategorii najlepszy młody aktor. Światową sławę przyniosła mu jednak dopiero rola hobbita Frodo Bagginsa w filmowej superprodukcji Władca Pierścieni. 

 Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

Cześć! 

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od angielskiego szefa kuchni i osobowości telewizyjnej- James Tanner

Kilka słów o szefie: 

James Tanner (ur. 1976) to angielski kucharz i osobowość telewizyjna, najbardziej znany ze współwłaściciela restauracji Tanners w Plymouth i gotowania w różnych programach telewizyjnych. W 1999 roku Tanner i jego brat Chris założyli restaurację Tanners w Plymouth . Od tego czasu pojawił się w programie kulinarnym BBC Ready Steady Cook , a ostatnio w programie śniadaniowym ITV Lorraine . Trzeci z czterech braci, Tanner, urodził się w Maidstone w hrabstwie Kent. Tanner rozpoczął karierę cateringową, przygotowując sałatki i przystawki, w „Brookers Oast” w Whitbread Brewers Fayre w Kent na początku lat 90. Po ukończeniu studiów hotelarskich pracował w kuchniach kilku restauracji, często ze swoim starszym bratem, sławnym kolegą. szef kuchni Chris Tanner.  Tanner piął się po szczeblach kariery, dopóki nie został zaproszony przez braci Roux, Michela i Alberta , do przeniesienia się do Stanów Zjednoczonych  i pracy w północnej części stanu Nowy Jork, gdzie był szefem kuchni w Lake Placid Lodge . W ciągu czterech miesięcy awansował na młodszego kucharza .  Tanner piął się po szczeblach kariery i po powrocie do Anglii podjął pracę pod kierownictwem Martina Blunosa w dwóch nagrodzonych gwiazdkami Michelin restauracji Lettonie w Bath , a następnie jako szef kuchni w Right on the Green w hrabstwie Kent.  W 1999 roku, w wieku 23 lat, Tanner i jego brat otworzyli restaurację Tanners w Plymouth . Restauracja zamknięta w październiku 2014.  Wiosną 2006 roku bracia Tanner otworzyli drugą restaurację w Plymouth, The Barbican Kitchen, brasserie znajdującą się w Plymouth Gin Distillery, 500-letnim budynku w sercu najstarszej dzielnicy Plymouth, The Barbican.  W 2007 roku bracia Tanner otrzymali tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Plymouth . W kwietniu 2011 roku bracia Tanner otworzyli The Kitchen Cafe, serwującą przekąski w stylu przekąsek jako odgałęzienie kuchni w stylu brasserie.  W maju 2014 roku bracia otworzyli pub The Kentish Hare w Bidborough w hrabstwie Kent.  W 2015 roku otworzyli restaurację z rybą i frytkami, Catch, w Looe w Kornwalii.  Kariera telewizyjna Tannera rozpoczęła się w 2002 roku, kiedy on i jego brat po raz pierwszy pojawili się w telewizji w konkursie Chef Stars , promocji prowadzonej przez UKTV Food i transmitowanej głównie w odwołanym teraz Great Food Live . Bracia nie przeszli jednak do finału.  Tanner stał się półstałym gościem na Great Food Live , który był kręcony w tych samych studiach, co Ready Steady Cook . Został polecony na przesłuchanie do programu i stał się regularnym. Sednem jego stylu podczas występów w telewizji jest powtarzanie hasła „tak mi się podoba”, używanego po to, by różne techniki kulinarne wydawały się łatwe, zachęcając publiczność do wypróbowania ich, a także łagodząc obawy widzów przed nieznanymi. składniki, a także „kopać głęboko”. Pojawił się w serii 2009 Put Your Money Where Your Mouth Is: Food . Od 2010 do 2017 roku Tanner był stałym szefem kuchni w programie śniadaniowym ITV Lorraine . Tanner od czasu do czasu pojawiał się w Saturday Kitchen .  Regularnie występował w Country House Sunday , a także kilka występów w Saturday Cookbook ITV i The Munch Box . W 2019 Tanner pojawił się jako szef kuchni w programie Beat the Chef na Channel 4.

 Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć! 

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od austriackiego piosenkarza szlagierowego i prezentera telewizyjnego- Andy Borg.

Kilka słów o piosenkarzu:

Andy Borg właśc. Adolf Andreas Meyer (ur. 2 listopada 1960 w Wiedniu) – austriacki piosenkarz szlagierowy, prezenter telewizyjny.Andy Borg urodził się w dzielnicy Wiednia, Floridsdorf jako syn Adiego i Ingeborg. Ma brata Haralda. Po ukończeniu szkoły odbył staż mechanika  oraz uczęszczał do szkoły zawodowej w Amstetten w Dolnej Austrii. Podczas występu w programie dla nowych talentów pt. Die große Chance na stacji ÖRF został odkryty przez Kurta Feltza i rozpoczął występy na scenie muzycznej. W 1982 roku nagrał singel pt. Adios Amor, który stał się hitem. W 1983 roku zdobył nagrodę Goldene Stimmgabel. Później wykonał takie przeboje, jak m.in.: Arrivederci Claire (1982), Die berühmten drei Worte (1982) i Ich will nicht wissen, wie Du heißt (1984). W 1990 roku wraz z dziecięcą gwiazdą, Alexandrą Sükar wystąpił na Grand Prix Muzyki Ludowej 1990 w Saarbrücken, na którym wykonali utwór pt. Komm setz di auf an Sonnenstrahl, dzięki czemu zajęli 3. miejsce, tuż za zespołami: Kastelruther Spatzen (utwór pt. Tränen passen nicht zu dir) i Alpentrio Tirol (utwór pt. Da drob’n auf’m Berg steht a Kircherl). W latach 1996–2006 prowadził paradę muzyki szlagierowej na stacji Südwest-Fernsehen, potem na stacji Das Erste. We wrześniu 2006 roku zastąpił Karla Moika w roli prezentera programu pt. Musikantenstadl. W lutym 2015 roku władze stacji ARD, ÖRF i SRF ogłosiły, iż 27 czerwca 2015 roku Andy Borg po raz ostatni będzie gospodarzem programu pt. Musikantenstadl, po czym został zastąpiony przez Alexandra Mazzę, a także zmieniono koncepcję programu. 12 stycznia 2016 roku otrzymał nagrodę smago! Award 2015 w kategorii Artysta Roku + Prezenter telewizyjny. Od grudnia 2018 roku prowadzi własny program muzyczny pt. Schlager-Spaß mit Andy Borg na stacji SRF. 12 czerwca 2021 roku otrzymał nagrody smago! Award 2020 w kategoriach Piękny album szlagierowy za album pt. Es war einmal - Lieder die Geschichten erzählen oraz Król sobotniej nocy za program pt. Schlager-Spaß mit Andy Borg. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf od angielskiego szefa kuchni Lesley Waters.

Kilka słów o kucharzu:

Lesley Waters (ur. 3 kwietnia 1960 r.) jest angielskim kucharzem celebrytą . Regularnie występowała w takich programach kulinarnych jak Ready Steady Cook i jest obecnie jeden z szefów kuchni biorących udział w programie This Morning.  Waters studiował kuchnię francuską w Ealing College przez trzy lata, zanim gotował w najlepszych hotelach i zdobył nagrody, w tym stypendium w Hotelu Intercontinental w Düsseldorfie .  Następnie dołączyła do restauracji Prue Leith , gdzie awansowała na starszego szefa kuchni. Następnie pracowała jako niezależny szef kuchni i catering dla urzędników państwowych, zanim dołączyła do Leith's School of Food and Wine jako instruktor, awansując na dyrektora.  Waters pojawił się w telewizji w 1989 roku w różnych programach telewizji kablowej, przed Ready Steady Cook i Can't Cook, Won't Cook .  Waters jest żoną Tima, fotografa, a para ma dwoje dzieci. Mieszkają w dworku niedaleko Halstock w Dorset .  Dom jest teraz bazą dla szkoły gotowania Watersa. Panel ekspertów żywieniowych niedawno publicznie pochwalił Waters za stosowanie „dobrych tłuszczów” w jej przepisach. 

 Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć! 

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od dwóch szwedzkich wokalistów zespołu muzycznego Nius X- Nils Olsson i Linus Kåse.

Kilka słów o zespole:

Zakorzenione w muzyce opartej na syntezatorach lat 80. z wpływami współczesnego popu, brzmienie Nius X rozwinęło się, obejmując style z wielu gatunków muzyki popularnej, zachowując jednocześnie hymniczne brzmienie oparte na ekspresyjnych wokalach, sugestywnych akordach i krajobrazie dźwiękowym. Zespół jest dziś często opisywany jako skrzyżowanie retro wave i współczesnej muzyki alternatywnej. dyskografia.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf od amerykańskiej aktorki filmowej i telewizyjnej Halle Benry.

Kilka słów o aktorce:

Halle Maria Berry (ur. 14 sierpnia 1966 w Cleveland) – amerykańska aktorka filmowa i telewizyjna. Laureatka Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za występ w melodramacie Czekając na wyrok (2001). Za tytułową rolę w filmie Kariera Dorothy Dandridge (1999) otrzymała Emmy i Złoty Glob. Wystąpiła również w filmach z serii X-Men, a także Bumerang (1992), Flintstonowie (1994), Senator Bulworth (1998), Śmierć nadejdzie jutro (2002), Gothika (2003), Atlas chmur (2012), Połączenie (2013), Kingsman: Złoty krąg (2017) i John Wick 3 (2019). W 2002 magazyn „People” uznał ją jedną z 50. najpiękniejszych ludzi. W 2008 została uznana przez magazyn „Esquire” za najseksowniejszą żyjącą ciemnoskórą kobietę (ang. The Sexiest Black Woman Alive), pokonując m.in. Gabrielle Union, Beyonce, Rihannę, Tyrę Banks i Alicię Keys. Urodziła się w Cleveland w stanie Ohio. Jej matka, Judith Ann (z domu Hawkins), urodziła się w Liverpoolu w Anglii i pracowała jako pielęgniarka w szpitalu psychiatrycznym. Miała starszą siostrę Heidi Berry-Henderson. Jej ojciec, Jerome Jesse Berry, był afroamerykańskim pracownikiem szpitala na oddziale psychiatrycznym, gdzie pracowała jej matka; później został kierowcą autobusu. Kiedy miała cztery lata, jej rodzice rozwiedli się. Była wraz z siostrą wychowywana wyłącznie przez matkę. Od dziecka marzyła o aktorstwie i chętnie udzielała się na scenie. W 1984 ukończyła Bedford High School w Bedford, gdzie była cheerleaderką, grała w szkolnych przedstawieniach, a nawet prowadziła szkolną gazetkę. Uczęszczała do Cuyahoga Community College w Cleveland. Halle dość wcześnie została zauważona przez przemysł rozrywkowy. W wieku 17 lat reprezentowała stan Ohio w wyborach Miss Nastolatek. Mając 19 lat zdobyła tytuł najpiękniejszej amerykańskiej nastolatki. W 1986 jako Miss USA wzięła udział w wyborach Miss Świata, podczas których awansowała do finału. Jej kariera potoczyła się od tego momentu błyskawicznie. Najpierw pracowała jako modelka, a już w 1989 wystąpiła jako Emily Franklin w sitcomie sieci ABC Living Dolls z Leah Remini. Na dużym ekranie pojawiła się po raz pierwszy w roli Vivian w komediodramacie romantycznym Spike’a Lee Malarii (1991). Za rolę w komedii romantycznej Bumerang (1992) u boku Eddiego Murphy’ego, Grace Jones i Robin Givens była nominowana do MTV Movie Awards 1993 w dwóch kategoriach – „najbardziej pożądana kobieta” i „przełomowa rola”. Kreacja Dorothy Dandridge w dramacie biograficznym HBO Kariera Dorothy Dandridge (1999) w reżyserii Marthy Coolidge przyniosła jej Emmy i Złoty Glob. Za rolę Leticii Musgrove w melodramacie Marca Forstera Czekając na wyrok (2001) otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, Srebrnego Niedźwiedzia Berlinale, Czarną Szpulę, nagrodę National Board od Review oraz nagrodę Amerykańskiej Gildii Aktorów Filmowych. W 20. filmie z cyklu o przygodach Agenta 007 Jamesa Bonda Śmierć nadejdzie jutro (2002) u boku Pierce’a Brosnana wystąpiła jako Giacinta „Jinx” Johnson. W 2003 zagrała główną bohaterkę filmu Gothika, który został źle odebrany przez krytyków, lecz ona sama została nominowana do kilku nagród. Za tytułową postać Kobiety-Kota w filmie Pitofa Kobieta-Kot (2004) z Sharon Stone, Lambertem Wilsonem i Benjaminem Brattem przyznano jej Złotą Malinę dla najgorszej aktorki. Zagrała komiksową postać Ororo Munroe / Storm w filmach: X-Men (2000), X-Men 2 (2003), X-Men: Ostatni bastion (2006) i X-Men: Przeszłość, która nadejdzie (2014). Po rozwodzie z graczem baseballowym Davidem Justice'em (1992–1996) wyszła za mąż za muzyka jazzowego Erica Benéta (24 stycznia 2001), z którym rozstała się w 2003. Ze związku z kanadyjskim modelem Gabrielem Aubrym ma córkę Nahlę Ariel Aubry (ur. 16 marca 2008). Od 2010 związała się z francuskim aktorem Olivierem Martinezem, a 11 stycznia 2012 zaręczyła się z nim. Razem zagrali parę małżeńską w dreszczowcu Śmiertelna głębia (Dark Tide, 2011). 22 listopada 2012 do domu Halle Berry przyszedł jej były partner życiowy Gabriel Aubry, by zobaczyć się ze swoją 4-letnią córką Nahlą Ariel Aubry, choć miał ograniczone prawa rodzicielskie. Jego nachalne zachowanie nie spodobało się Martinezowi i doszło do rękoczynów. Aubry znalazł się w areszcie, wyszedł po wpłaceniu 20 tys. dolarów kaucji. 13 lipca 2013 w regionie Burgundii Martinez i Halle Berry wzięli kameralny ślub. Mają syna Maceo Roberta (ur. 5 października 2013 w Los Angeles). Jednak 28 października 2015 doszło do rozwodu. Jest diabetyczką. 29 września 2013 wygrała rozprawę sądową zakazującą fotografowania dzieci gwiazd show-biznesu. Przyczyniła się tym samym do zmiany prawa stanu Kalifornia. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.
 

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki dostałam od wokalistki Moniki Szulborskiej, która występuje pod pseudonimem "Mikayla".

Kilka słów o wokalistce: 

Monika Szulborska to młoda wokalistka, występująca pod pseudonimem Mikayla. Pochodzi z Białegostoku. Swoją przygodę z muzyką Disco Polo zaczęła w 2012 roku. Wtedy wygrała Pierwszy Ogólnopolski Konkurs Disco Polo „Biały Miś Radia Jard”. Kolejnym sukcesem było dostanie się do programu „Disco Star”,który pomógł jej w dalszym rozwijaniu się w kierunku muzyki. Za sukces uznaje swój pierwszy debiutancki utwór „Zrozumiałam” do którego został nagrany teledysk. Kolejne utwory noszą tytuły - „Czerń i biel” , „Nie mów nic” oraz  „Szukam Ciebie”. 

 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć! 

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od amerykańskiego aktora, scenarzysty, reżysera, producenta i pisarza Bena Stillera.

Kilka słów o aktorze: 

Ben Stiller, właśc. Benjamin Edward Meara Stiller (ur. 30 listopada 1965 w Nowym Jorku) – amerykański aktor, scenarzysta, reżyser, producent i pisarz. Urodził się w Nowym Jorku. Jego ojciec, Jerry Stiller (1927–2020), znany m.in. z serialu Diabli nadali, urodził się w żydowskiej rodzinie emigrantów z Frampola (Polska). Matka Anne Meara (1929–2015) pochodziła z katolickich Irlandczyków, jednak po ślubie przeszła na judaizm. Z tego względu rodzina świętowała zarówno Chanukę, jak i Boże Narodzenie. Jest leworęczny. W dzieciństwie rodzice regularnie zabierali go na swoje występy. W wieku sześciu lat pojawił się w talk-show The Mike Douglas Show. Gdy miał dziesięć lat, zaczął kręcić filmy na taśmie 8 mm. Uczęszczał do Cathedral School of St. John the Divine, a następnie ukończył nowojorską Calhoun School. Studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W wieku piętnastu lat trafił do opery mydlanej CBS Guiding Light. Pracował w programie Alana Thicke Thicke of the Night (1983). Pojawił się z krótką parodią The Hustler of Money z dramatu Martina Scorsese Kolor pieniędzy (1986). To spowodowało, że został zauważony przez producenta Saturday Night Live, Lornego Michaelsa, który w 1989 zaproponował mu pisanie scenariuszy. W 1987 roku zagrał na Broadwayu jako Ronnie Shaughnessy w spektaklu The House of Blue Leaves z Johnem Mahoneyem. Wystąpił też gościnnie w sitcomie CBS Kate i Allie (1986) oraz serialu NBC Policjanci z Miami (1987). Na kinowym ekranie zadebiutował jako Dainty w dramacie wojennym Stevena Spielberga Imperium Słońca (1987) u boku Johna Malkovicha i Christiana Bale’a. W MTV prowadził swój autorski program Ben Stiller Show, jednak producenci nie zgodzili się na dalszą produkcję; nie odpowiadał im czarny humor i sarkazm autora, a po trzech miesiącach zdjęto go z wizji. Potem dla MTV nakręcił Orbitowanie bez cukru (Reality Bites). W 1997 napisał artykuł o Diane Keaton w magazynie „Premiere”. W 2000 stworzył występ dla MTV Movie Awards, w którym zagrał Toma Crooze’a, podwójnego kaskadera Toma Cruise’a. Wystąpił w teledyskach: Limp Bizkit „Rollin”' (2000), Puffa Daddy „Bad Boy For Life” (2001), Tenacious D „Tribute” (2001), Jacka Johnsona „Taylor” (2003) i Travisa „Closer” (2007). W 2011 powrócił na broadwayowską scenę w roli Artiego Shaughnessy w przedstawieniu The House of Blue Leaves z Edie Falco i Jennifer Jason Leigh. Spotykał się z Jeanne Tripplehorn. 13 maja 2000 poślubił Christine Taylor, z którą ma córkę Ellę Olivię (ur. 9 kwietnia 2002) i syna Quinlina Dempseya (ur. 10 lipca 2005). W maju 2017 roku, po 17 latach małżeństwa, doszło do separacji. 

    Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od niemieckiego aktora i performera muzycznego Tobiasa Lichta.

Kilka słów o aktorze: 

Tobias Licht (ur . 9 grudnia 1977 w Kolonii ) to niemiecki aktor i performer muzyczny.  Po ukończeniu szkoły średniej Tobias Licht pracował jako kierownik ds. rekwizytów w serialu Stadtklinik w RTL w latach 1997-1998 . Zagrał także w jednym z odcinków w 1999 roku. W filmie fabularnym The Point Men (2002) zagrał u boku Christophera Lamberta jako Victor Kalmanovich . Od stycznia 2000 pobierał także lekcje aktorstwa u Ursuli Michelis , Manfreda Schwabego i Tilmanna Schillingera. 3 kwietnia 2000 roku Tobias Licht po raz pierwszy pojawił się w codziennym mydle „ Unter uns ”. Tam grał rolę Gideona Kerna do 2001 roku . Widziano go także w Kolonii jako Mefistofelesa w „ Urfauście ” Goethego . W latach 2001-2002 przez rok studiował dziennikarstwo w Wyższej Szkole Dziennikarstwa w Kolonii; następnie od 2002 do 2005 studiował aktorstwo w Bawarskiej Akademii Teatralnej „August Everding” w Monachium. W latach 2004-2006 był zatrudniony w Landestheater Linz w Austrii. W latach 2006-2007 był członkiem zespołu przy Teatrze Ingolstadt.  W 2007 roku zagrał gejowskiego wizażystę w serialu Mike'a Krügera Krügers Woche na ProSieben , w produkcji ProSieben Die Brücke , żołnierz amerykański ze znajomością języka niemieckiego oraz w filmowej adaptacji porwania Mogadiszu przez Landshuta u boku Herberta Knaupa . Od maja do czerwca 2008 roku grał na scenie Teatru Millowitsch w Kolonii u boku Dirka Bacha rolę Stanislasa Subińskiego w komedii „Bycie albo niebycie”, spektaklu na podstawie filmu Ernsta Lubitscha o tym samym tytule . Od 17 lipca 2008 r. (odcinek 470) do 8 marca 2010 r. (odcinek 882) Licht był postrzegany jako główna rola Larsa Bergera w serialu RTL Wszystko, co się liczy. Pojawił się także w Alarm for Cobra 11 w odcinku The Last Day . Od listopada 2008 do lipca 2009 grał rolę Bergera w musicalu „Hair” w Pfalztheater Kaiserslautern. W 2010 roku Licht zagrał drugoplanową rolę u boku Jörga Schüttaufa i Nadeshdy Brennicke w przedwieczornym filmie RTL Die Daufgänger . Zagrał także epizodyczną rolę w odcinku Piąta Ewangelia serialu Lasko - Die Faust Gottes . Odegrał główną rolę w pilotażowym filmie RTL Der Ballermann - Ein Bulle auf Mallorca.  Tobias Licht gra prawnika Billy'ego Flynna w musicalu „ Chicago ” wystawianym w Theatre St. Gallen od lutego 2012 roku. W serialu ZDF Specjaliści - W imię ofiar wciela się w rolę koronera Rufusa Haupenthala. Od 2012 roku jest w związku z aktorką Norą Huetz . Pobrali się 28 września 2016 r.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od chilijskiej pisarki Isabel Allende.

Kilka słów o pisarce:

Isabel Allende Llona (ur. 2 sierpnia 1942 w Limie) – chilijska pisarka. Allende urodziła się w Limie (Peru) 2 sierpnia 1942 roku. Jej ojciec, Tomás Allende był sekretarzem ambasady Chile w Peru, a kuzyn ojca, Salvador Allende, prezydentem Chile. Jej matką była Francisca Llona Barros. Ojciec przyszłej pisarki opuścił rodzinę, kiedy Allende była jeszcze dzieckiem. Zamieszkała wtedy wraz z matką i rodzeństwem w domu swojej babki. W późniejszych latach odbywała wraz z rodziną podróże do Europy, do Chile wróciła w wieku lat 15. Po skończeniu szkoły pracowała dla Organizacji do spraw Wyżywienia i Rolnictwa. Pisywała też do czasopisma dla kobiet Paula. W 1962 wyszła za mąż za Miguela Fríasa, rok później urodziła się ich córka, Paula, a w 1966 syn Nicolás. W 1972 roku w Santiago wystawiono jej sztukę El embajador. W 1975 roku musiała wyemigrować z Chile, przeniosła się do Wenezueli. Pracowała tam jako nauczycielka i dziennikarka. W 1981 roku, kiedy Allende dowiedziała się, że jej 99-letni dziadek jest na łożu śmierci, zaczęła pisać do niego list, który później przekształcił się w rękopis książki Dom duchów (1982). Celem tej powieści była chęć uwolnienia się od ducha dyktatury Pinocheta. Książka okazała się wielkim sukcesem, a jej autorkę zaliczono – podobnie jak Gabriela Garcię Márqueza - do nurtu realizmu magicznego. Dom Duchów był pierwszą ekranizowaną powieścią Allende ze znakomitymi rolami Meryl Streep, Jeremi Ironsa, Antonio Banderasa (w Polsce film rozpowszechniany pt. Dom dusz). Książki Allende stały się znane z powodu żywego sposobu opowiadania. Mimo że Allende jest często zaliczana do stylu realizmu magicznego, w swoich dziełach często ujmuje elementy post-Boom literatury, a jej styl jako taki nie może być opisany jako czysta forma magicznego realizmu. Isabel posiada również bardzo metodyczną, niektórzy twierdzą, groźną, literacką rutynę. Pisze za pomocą komputera, praca trwa od poniedziałku do soboty, od 9:00 rano do 19:00 po południu. "Zawsze rozpoczyna się 8 stycznia" stwierdziła Allende, tradycja zaczęła w 1981 roku wraz z początkiem listu do dziadka, który przerodził się w powieść. Książka Paula (1995) to wspomnienia z dzieciństwa w Santiago, Chile i kolejnych lat, spędzonych na emigracji. Jest napisana w formie listu do córki Pauli. Paula, chora na porfirię, wadliwie leczona w szpitalu w Hiszpanii, zapadła w śpiączkę. Błąd w podaniu leku spowodował poważne uszkodzenie mózgu. Paula w trwałym stanie wegetatywnym przeniesiona została najpierw do szpitala w Kalifornii, potem do domu matki, gdzie zmarła 6 grudnia 1992 roku. Powieści Isabel Allende zostały przetłumaczone na ponad 30 języków i sprzedane w ponad 56 milionach egzemplarzy. Obecnie powstają trzy filmy, oparte na jej powieściach - m.in. Afrodyta i Eva Luna. W 2008 roku wydana została jej książka Suma naszych dni - to wspomnienia, koncentrujące się na ostatnich latach życia najbliższej rodziny, często adresowane do nieżyjącej córki Pauli. Wiele miejsca poświęca najbliższym, w tym synowi Nicolásowi, drugiemu mężowi, Williamowi Gordonowi i wnukom. Najnowsza powieść Podmorska wyspa, której akcja toczy się w Nowym Orleanie, została opublikowana w 2010 r. W 1988 Allende wyszła za Amerykanina, prawnika i pisarza Williama Gordona, z którym rozstała się w roku 2015. W 2006 Allende była jedną z sześciu kobiet, reprezentujących sześć kontynentów, które wnosiły flagę olimpijską podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Turynie. W 2008 r. Allende otrzymała honorowy stopień doktora nauk humanistycznych San Francisco State University. Jest założycielką Fundacji Isabel Allende, której celem jest „wspieranie programów poświęconych promowaniu i ochronie podstawowych praw kobiet i dzieci”. Zalicza się ją do najpopularniejszych pisarek Ameryki Łacińskiej, a także do grona najpopularniejszych współczesnych pisarzy hiszpańskojęzycznych. 

 Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od kontratenora Rafała Tomkiewicza.

Kilka słów o kontratenorze:

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od zespołu muzycznego Besides.

Kilka słów o zespole:

Zespół Besides powstał w 2011 roku w Brzeszczach, swój materiał zaczął promować jesienią 2012 roku. 
 Besides jest zwycięzcą 8. edycji programu Must Be the Music. Tylko muzyka. 20 września 2013 roku miała miejsce premiera debiutanckiego albumu We Were So Wrong. Można na nim usłyszeć 10 instrumentalnych post rockowych kompozycji. W 2013 i 2014 roku zespół promował album koncertami w Polsce.
 We wrześniu 2015 roku zespół wydał drugi album Everything is. Na koncertach wspomagani są obrazami konstruowanymi przez vidżejkę Justynę Gurbisz. Muzyka Besides zadebiutowała na falach radiowej „Trójki”, Antyradia, RMF FM i wielu innych rozgłośniach radiowych. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego aktora teatralnego, musicalowego, filmowego, prezentera telewizyjnego , konferansjera i piosenkarza Dariusza Kordka.

Kilka słów o aktorze:

Dariusz Sławomir Kordek (ur. 26 stycznia 1965 w Warszawie) – polski aktor teatralny, musicalowy, i filmowy, prezenter telewizyjny, konferansjer, piosenkarz. Powszechną popularność zdobył w latach 90. jako Marek Siedlecki w kultowej telenoweli W labiryncie. Urodził się i dorastał w Warszawie. Uczęszczał do klasy matematyczno-fizycznej w warszawskim VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana, gdzie w 1984 uzyskał maturę. Działał w amatorskim teatrze przy Parafii św. Stefana Króla przy ul. Czerniakowskiej, gdzie zbierał pierwsze doświadczenia sceniczne, a także był ministrantem i lektorem. Studiował na Wydziale Aktorskim w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, którą ukończył w 1988. Jeszcze podczas studiów otrzymał nagrodę na VI Ogólnopolskim Przeglądzie Przedstawień Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi za podwójną rolę Kacpra i Leondera w spektaklu składanym kabaretowo-rewiowym Czyste szaleństwo w reżyserii Jana Englerta. W 1987 zadebiutował na scenie warszawskiego Teatru Polskiego w roli Cyngi w sztuce Witkacego Bezimienne dzieło w reż. Jana Englerta. W 1989 zdobył jedną z trzech głównych nagród – Nagrodę Pagartu i stypendium pieniężne Ministerstwa Kultury i Sztuki za wykonanie piosenki „Och, ty w życiu” na X Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Po tym sukcesie, w latach 1988–1992 występował w Teatrze Rampa na Targówku, gdzie wziął udział w przedstawieniach: Cabaretro (1988), Sweet Fifties (1989), Muzykoterapia (1989) i Czerwony stoliczek (1990). Następnie związał się z teatrem muzycznym Studio Buffo pod kierownictwem Janusza Stokłosy i Janusza Józefowicza. Był tam obsadzony w musicalach: Do grającej szafy grosik wrzuć (1993), Nie opuszczaj mnie ... (1994) Jacquesa Brela i Grosik 2 – Piosenki z lat 60. (1995). W latach 1991–1997 grał Jana w Metro. W 2009 miała miejsce premiera musicalu Romeo i Julia, gdzie wystąpił jako Pan Capuleti. W 1995 w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu grał gościnnie rolę Jimmy’ego Portera w sztuce Johna Osborne’a Miłość i gniew w reż. Jana Buchwalda. Był Gustawem w komedii Aleksandra Fredry Śluby panieńskie (1995) w reż. Zbigniewa Lesienia we Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego, gdzie w 1996 wystąpił w recitalu Playback Romana Kołakowskiego. Był faraonem w biblijnym musicalu Tima Rice i Andrew Lloyda Webbera Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (1996) w Teatrze Powszechnym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. W warszawskim Teatrze „Scena Prezentacje” wystąpił w roli Leopolda w przedstawieniu Françoise Sagan Czasami skrzypce... (1997) w reż. Romualda Szejda u boku Ewy Wiśniewskiej i Leonarda Pietraszaka. W Teatrze Rozrywki w Chorzowie wystąpił gościnnie jako Riff-Raff w musicalu Richarda O’Briena The Rocky Horror Show (1999) w reż. Marcela Kochańczyka. Był królewiczem w produkcji Jacka Bromskiego i Krzysztofa Kolbergera Królewna Śnieżka i krasnoludki (1999) w Operze na Zamku w Szczecinie. W Teatrze Polskim w Bielsku-Białej wystąpił w potrójnej roli taksówkarza Freda, studenta Antona i polityka Charlesa w spektaklu Davida Hare’a Tonacja blue albo Blue Room (2000) w reż. Krzysztofa Zaleskiego. W Teatrze Syrena wystąpił w widowiskach: Taka noc nie powtórzy się więcej (2001) autorstwa grupy dziennikarzy ukrywających się pod pseudonimem Kasper Stefanowicz w reż. Artura Barcisia jako Gucio i Jesienne manewry (2013) Petera Coke’a w reż. Krzysztofa Szustera jako Żółty Jim. W Teatrze Muzycznym „Roma” grał w musicalach: Grease (2002) w reż. Wojciecha Kępczyńskiego jako Johnny Casino, Pięciu braci Moe (2002) w reż. Olafa Lubaszenki jako Nomax, Cohen (2002) Leonarda Cohena w reż. Krzysztofa Zaleskiego, Deszczowa piosenka (2012) w reż. Wojciecha Kępczyńskiego jako Don Lockwood i Mamma Mia! (2015) w reż. Wojciecha Kępczyńskiego jako Sam Carmichael. W warszawskim Teatrze Na Woli grał Tomka w przedstawieniu Sztuka kochania, czyli serdeczne porachunki (2004) Jadwigi Has w reż. Jana Szurmieja. W Teatrze Komedia wystąpił z recitalem Songi (2006) Bertolta Brechta w reż. Tomasza Dutkiewicza. W Teatrze Rampa został obsadzony w roli Ivana Alernatywy w spektaklu Kobiety na skraju załamania nerwowego (2018) Jeffreya Lane w reż. Dominiki Łakomskiej. Grywał też w przedstawieniach impresaryjnych w reż. Dariusza Taraszkiewicza: Showbizz (2014) Petera Quiltera w roli pianisty i artysty kabaretowego Jacka Nightingale w Erato Art / Centrum Kultury i Sztuki w Lesznie, Bodo (2018) w roli przedwojennego amanta Eugeniusza Bodo, Cudowna terapia (2019) Daniela Glattauera jako Walenty Dorek w PROM Kultury Saska Kępa i Gąska (2019) Nikołaja Kolady jako Wasilij w PROM Kultury Saska Kępa. Wystąpił też w komediach pomyłek: Zdradziłeś mnie... kotku! (2019) Tomasza Jemioły w reż. Macieja Damięckiego i Kobieta idealna (2019) Adrianny Biedrzyńskiej i Agnieszki Szygendy w reż. Stefana Friedmanna. Rola Marka Siedleckiego, pracującego w laboratorium przystojniaka i podrywacza w telenoweli W labiryncie (1990–1991) zapewniła Kordkowi ogromną popularność i stała się początkiem przygody z telewizją. W sensacyjnym dramacie psychologicznym Władysława Pasikowskiego Kroll (1991) zagrał przyjaciela tytułowego bohatera granego przez Olafa Lubaszenkę. Ponadto, można go było zobaczyć w wielu programach rozrywkowych. W latach 1996–1999 prowadził na antenie telewizji Polsat interaktywny teleturniej Trzy Kwadraty. W 2006 wystąpił w trzeciej edycji programu Jak oni śpiewają, w którym zajął 7. miejsce. W 2011 był uczestnikiem trzynastej edycji Tańca z gwiazdami. Jego partnerką taneczną była Blanka Winiarska, z którą zajął 9. miejsce. Wiosną 2016 wziął udział w piątej edycji programu Twoja twarz brzmi znajomo, emitowanego w telewizji Polsat. Kordek wygrał drugi odcinek, wcielając się w Ninę Simone. Po dziewięciu odcinkach znalazł się w finale, gdzie zaśpiewał piosenkę pt. El tango de Roxanne z repertuaru Jacka Komana. Aktor ostatecznie zajął 2. miejsce, przegrywając z Aleksandrą Szwed. Od 2018 był jednym z jurorów talent-show telewizji Polsat Śpiewajmy razem. All Together Now. W 1996 wydał album zatytułowany tylko cień..., którego producentami byli Romuald Lipko i Paweł Skura. W 2004 w duecie z aktorką Olgą Bończyk nagrał płytę Sztuka kochania, czyli serdeczne porachunki. W latach 1993–1996 był związany z Edytą Górniak. Następnie z Moniką Stefaniak. W latach 2001–2008 był żonaty z Agnieszką Gewert. 7 sierpnia 2010 poślubił Elizę Jędrzejewską, z którą ma syna Maksymiliana (ur. 2009) i córkę Marię Elizę (ur. 22 lipca 2013). Poza działalnością artystyczną pracował również jako przedstawiciel handlowy i pracownik korporacji.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.
 

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego aktora filmowego, telewizyjnego, dubbingowego i teatralnego Mateusza Kmiecika.

Kilka słów o aktorze:

 Mateusz Kmiecik (ur. 1991 w Warszawie) – polski aktor filmowy, telewizyjny, dubbingowy i teatralny. W 2018 roku ukończył studia aktorskie w Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej w Warszawie. W aktorstwie debiutował za sprawą roli Leszka w serialu Ojciec Mateusz (2015), a potem grał również w serialach i filmach: W rytmie serca (2018–2019) jako Tomasz Kozłowski, Niania w wielkim mieście (2017) jako szef recepcji, Korona królów (2018–2019) jako podczaszy Idzi i Miłość jest wszystkim (2018) jako inspicjent. Od 2021 roku odgrywa pierwszoplanową rolę Krzysztofa Wiśniewskiego w serialu TVN 7 Papiery na szczęście. 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.
 

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego podróżnika i działacza społecznego Jana Mela.

Kilka słów o podróżniku:

Jan Mela (ur. 30 grudnia 1988 w Gdańsku) – polski podróżnik i działacz społeczny. Najmłodszy w historii zdobywca dwóch biegunów w jednym roku (miał 15 lat), a zarazem pierwsza osoba z niepełnosprawnością, która tego dokonała.  24 lipca 2002 doznał porażenia prądem, kiedy wszedł podczas deszczu do niezabezpieczonej stacji transformatorowej na placu zabaw w Malborku. Odzyskawszy przytomność, został niezwłocznie przewieziony do szpitala w Gdańsku, gdzie po trzech miesiącach leczenia podjęto decyzję o amputacji lewego podudzia i prawego przedramienia. Rodzice Meli domagali się w imieniu syna zadośćuczynienia i pokrycia kosztów leczenia w wysokości 300 tys. zł od Koncernu Energetycznego Energa. Opierając się na opinii biegłych, sąd uznał, że bezpośrednią przyczyną wypadku nie było samo wejście Meli do budynku trafostacji, lecz dotknięcie ręką przewodów elektrycznych, natomiast od 14-letniego chłopca można już było oczekiwać podstawowej znajomości zasad bezpieczeństwa związanych z urządzeniami pod napięciem. Sąd uznał Melę winnym wypadku w 25%, przyznał mu odszkodowanie w wysokości ponad 230 tys. zł i miesięczną rentę, koncern Energę zaś obarczył odpowiedzialnością za zaniedbania polegające na pozostawieniu otwartego i niezabezpieczonego budynku transformatorowni. Jest założycielem i prezesem fundacji „Poza Horyzonty”. Współtwórca programu podróżniczego Między biegunami emitowanego na antenie Radia Kraków. Zasiadał w Radzie Programowej internetowego Radia IN. W 2009 przebiegł New York City Maraton. W 2013 premierę miał film fabularny Mój biegun, którego scenariusz oparty był na życiorysie Meli. Od 5 września do 24 października 2014 brał udział w drugiej edycji programu Dancing with the Stars: Taniec z gwiazdami; w parze z Magdaleną Soszyńską odpadł w ósmym odcinku, zajmując piąte miejsce. Był ambasadorem zorganizowanych w Krakowie Światowych Dni Młodzieży 2016. Z poprzednią partnerką ma syna. Z obecną partnerką, Magdą, ma córkę Jadwigę (ur. 2020) i syna Kazimierza (ur. 2021). 

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.
 

 Cześć! 

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od muzycznej grupy, którą tworzyło czterech chłopaków.

Kilka słów o członkach grupy:

Dawid Wantuch pochodzi z Chorzowa. Urodził się 18 lipca 1996 roku. Interesuje się aktorstwem, tańcem i muzyką. Realizuje się w tym kierunku poprzez uczęszczanie do klasy o profilu medialno-teatralnym i lekcje tańca. Inspiruje go przede wszystkim Justin Timberlake i Bruno Mars. Do zespołu trafił przypadkiem. Przeglądał strony na facebooku, wtedy natknął się na ogłoszenie firmy fonograficznej Konkol Music. 

Michał Ernest Podgórski urodził się 13 lipca 1988 roku. Pochodzi z Rzeszowa. Na co dzień uczy się w szkole muzycznej ProMusica. Inspirują go tacy artyści jak Michael Buble, Lauryn Hill i Erykah Badu. Ma na koncie udział w różnych przeglądach i festiwalach.Jego największym osiągnięciem jest trzecie miejsce na X Przeglądzie Piosenki Wojska Polskiego. O tym, że poszukiwani są wokaliści dowiedział się od koleżanki. Wysłał zgłoszenie na wskazany mail. 

Ken Górecki urodził się 5 listopada 1996 roku i pochodzi z Gdyni. Jego drugą ojczyzną jest Japonia. Z muzyką był związany od małego, ponieważ jego mama kocha Mozarta i Bacha. Tata z kolei zawsze grał na gitarze i śpiewał klasyczną polską muzykę. Ken kocha muzykę zarówno z lat 30tych, 60tych i 70tych jak i współczesną. Jego idolami są m.in.: The Beatles, Alice Cooper, Frank Sinatra, One Direction i Lady Gaga.

Michał Schoen urodził się 17 stycznia 1996 roku w Gdyni. W czwartej klasie szkoły podstawowej Pani Brygida, w świetlicy szukała dzieci, które wystąpiłyby w jasełkach szkolnych. Słyszała jak Michał sobie podśpiewywał i stwierdziła, że wybierze go do tego przedstawienia. Ostatecznie zaśpiewał "Lulajże Jezuniu". Od tego czasu zaczął występować w jasełkach szkolnych mimo wielkiej tremy, która towarzyszyła mu jeszcze przez długi czas. Tak właśnie zaczęła się przygoda Michała z muzyką. Oglądając różne teledyski jako praktycznie dzieciak był zafascynowany tym jak powstają, w jaki sposób są nakręcane i wykonywane przez piosenkarzy. Jego ulubioną piosenkarką jest Sylwia Grzeszczak i zespół One Direction.

Autograf dostałam od koleżanki Małgosi.