1027. Małgorzata Niemirska

 Hejka! 😁

Dzisiaj po przerwie chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskie aktorki filmowej i teatralnej Małgorzaty Niemirskiej.

Kilka słów o aktorce:

Małgorzata Niemirska, właściwie Małgorzata Wiśniewska-Niemirska (ur. 16 czerwca 1947 w Warszawie) – polska aktorka filmowa i teatralna.W 1969 roku ukończyła studia na PWST w Warszawie. Występowała w warszawskich teatrach: Dramatycznym (1969–1982, obecnie) i Studio (od 1983 roku). Znana głównie z roli Lidki w serialu Czterej pancerni i pies oraz roli sycylijskiej matki Anny w serialu Samo życie. Jest młodszą siostrą aktorki Ewy Wiśniewskiej i wdową po aktorze Marku Walczewskim (ślub w 1974 roku). Pierwszym mężem aktorki był aktor i reżyser Andrzej Makowiecki. 

Data wysłania: 13.08.2021 r.
Data otrzymania: 25.10.2021 r. 

Adres:
Teatr Dramatyczny m. st. Warszawy
Pałac Kultury i Nauki
pl. Defilad 1
00-901 Warszawa



 

1026. Adam Ferency

 Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiego aktora filmowego i teatralnego Adama Ferencego.

Kilka słów o aktorze:

Adam Ferency (ur. 5 października 1951 w Warszawie) – polski aktor filmowy i teatralny oraz reżyser teatralny. Jest absolwentem VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1969). W roku 1976 ukończył PWST w Warszawie, a następnie zadebiutował przed kamerami rolą milicjanta w pierwszym odcinku serialu 07 zgłoś się. Przez wiele lat występował na deskach warszawskich teatrów na Woli i Współczesnego. Od 1994 jest aktorem Teatru Dramatycznego. W 1993 roku wystawił w Teatrze Współczesnym sztukę Hollywood, Hollywood Davida Mameta. Był to jego debiut reżyserski. Z Małgorzatą Dziewulską ma syna Antoniego i córkę. Ze związku z aktorką Patrycją Soliman ma córkę Franciszkę Soliman. Deklaruje się jako ateista. 

Data wysłania: 04.10.2021 r.
Data otrzymania: 22.10.2021 r.
Adres:
Teatr Dramatyczny
Pałac Kultury i Nauki
pl. Defilad 1
00-077 Warszawa


 

1025. Maja Komorowska

 Cześć! 😁

Dzisiaj po przerwie chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiej aktorki teatralnej i filmowej Mai Komorowskiej.

Kilka słów o aktorce:

Maria Janina Komorowska-Tyszkiewicz, znana jako Maja Komorowska (ur. 23 grudnia 1937 w Warszawie) – polska aktorka teatralna i filmowa, w latach 1961–1968 aktorka Teatru 13 Rzędów i Teatru Laboratorium we Wrocławiu, od 1972 aktorka Teatru Współczesnego w Warszawie; dwukrotnie zdobyła główne nagrody aktorskie na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1972, 1990), dwukrotnie otrzymała nagrodę za pierwszoplanową rolę kobiecą na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za role w filmach Bilans kwartalny (1975) i Cwał (1996); profesor sztuk teatralnych (1991), w latach 1991–2016 profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. W 1960 roku ukończyła studia na Wydziale Lalkarskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Trzy lata później zdała eksternistyczny egzamin aktorski. Zadebiutowała 30 września 1960 roku na deskach krakowskiego Teatru Lalki, Maski i Aktora Groteska. Od roku 1961 związana była z zespołem Jerzego Grotowskiego, najpierw w Teatrze 13 Rzędów w Opolu, a następnie w Teatrze Laboratorium we Wrocławiu. Współpraca ta trwała do 1968 roku (z blisko roczną przerwą w 1964 roku). Wystąpiła m.in. w dramacie Słowackiego Kordian i Oratorium robotniczym i księciu niezłomnym Calderona i Słowackiego. Po odejściu z Teatru Laboratorium współpracowała z teatrami wrocławskimi: Współczesnym (1968-1970) i Polskim (1970–1972). Za rolę Hamma w sztuce Samuela Becketta Końcówka wystawioną na deskach Teatru Polskiego otrzymała nagrodę I stopnia na 12. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. W 1972 roku przeszła do warszawskiego Teatru Współczesnego prowadzonego wówczas przez Erwina Axera. Zagrała m.in. w Lirze Edwarda Bonda, Święcie Borysa Thomasa Bernharda, Rzeczy listopadowej Ernesta Brylla i Kordianie Słowackiego. Z Teatrem Współczesnym związana jest do dziś. W latach osiemdziesiątych aktorka wystąpiła w zaledwie pięciu spektaklach: w Tryptyku Maxa Frischa przeniesionym na scenę przez Erwina Axera oraz Kurce wodnej Stanisława Witkiewicza, Trzech siostrach Antona Czechowa i Letycji i lubczyku Petera Shaffera w reżyserii Macieja Englerta. Za rolę w ostatniej sztuce zdobyła nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza oraz nagrodę główną na 30. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. W kolejnej dekadzie Komorowska pojawiła się na scenie o wiele częściej. Stworzyła kilka dojrzałych ról, choćby w Wizycie starszej pani Friedricha Dürrenmatta w reżyserii Wojciecha Adamczyka, Szczęśliwych dniach Samuela Becketta w reżyserii Antoniego Libery, U celu Thomasa Bernharda w inscenizacji Erwina Axera oraz Wymazywaniu Krystiana Lupy. Za rolę Cecily Robson w przedstawieniu Kwartet Ronalda Harwooda otrzymała Feliksa Warszawskiego oraz nagrody na krajowych festiwalach teatralnych. Po kreacji Marii w Wymazywaniu aktorka kontynuowała współpracę z Krystianem Lupą. W 2004 roku zagrała Irinę Arkadinę w Niedokończonym utworze na aktora według Mewy Czechowa i ekspresyjną Pilar w Sztuce hiszpańskiej Yasminy Rezy. W 2006 roku pojawiła się jako Anna Meister w sztuce Na szczytach panuje cisza Thomasa Bernharda. Za tę rolę w 2008 roku aktorka otrzymała tytuł Najlepszej Aktorki na 14. Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. W tym samym roku została uhonorowana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Duże uznanie przyniosła jej rola Sary Bernhardt w sztuce Mimo wszystko Johna Murrella w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza. Zagrała wielką gwiazdę przyzwyczajoną do składanych jej hołdów i jednocześnie kobietę inteligentną, ironiczną i świadomą starości i nadchodzącej śmierci. W Warszawie występowała gościnnie m.in. w Starej Prochowni, Scenie Prezentacje czy w Teatrze Dramatycznym. Ponad 30 razy wystąpiła w Teatrze Telewizji oraz wyreżyserowała przedstawienie Przy stole Antona Czechowa. Od 1982 roku wykłada w Akademii Teatralnej w Warszawie. Za osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne otrzymała nagrodę indywidualną Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1991 i 1994 roku. W 2011 roku wyreżyserowała przedstawienie Panny z Wilka na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza, które w lipcu tego samego roku otrzymało nagrodę Grand Prix podczas VI Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie. Maja Komorowska zadebiutowała w filmie w 1960 roku użyczając głosu w baśni filmowej Marysia i krasnoludki, jednak za początek jej kariery filmowej uważa się rolę z 1970 roku w Życiu rodzinnym Krzysztofa Zanussiego. Rok później aktorka ponownie wystąpiła u Zanussiego w filmie telewizyjnym Za ścianą, w którym zagrała zakompleksioną niedoszłą panią naukowiec. Te dwie debiutanckie role zostały nagrodzone na krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych. Wkrótce stała się Komorowska ulubioną aktorką tego reżysera. Zanussi napisał kilka scenariuszy filmowych z myślą o aktorce. W 1971 roku zagrała też w dramacie psychologicznym Jak daleko stąd, jak blisko Tadeusza Konwickiego. Po obejrzeniu filmu Za ścianą Andrzej Wajda zaproponował aktorce zagranie Racheli w Weselu, choć sama Komorowska uważała, że lepiej w tej roli wypadłaby Ewa Demarczyk. Ta drugoplanowa rola została nagrodzona Złotym Gronem w 1974 roku podczas Lubuskiego Lata Filmowego. W 1976 roku zagrała u Istvána Szabó w obrazie Budapeszteńskie opowieści opisującym powojenną historię Węgier. W 1979 roku ponownie wystąpiła u Wajdy w ekranizacji opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza Panny z Wilka. W drugiej połowie lat 70. i w latach 80. aktorka kontynuowała współpracę z Zanussim. Rola Marty Siemińskiej w Bilansie kwartalnym przyniosła jej nagrodę dla najlepszej aktorki na FPFF w Gdyni. Kolejne filmy z tym reżyserem to m.in. Spirala, Kontrakt, Pokuszenie, czy Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest... W 1988 roku Komorowska pojawiła się w filmie Dekalog I – pierwszej części cyklu telewizyjnego w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego. Rok później wystąpiła w Lawie Tadeusza Konwickiego i ponownie u Zanussiego w obrazie Stan posiadania, za który została nominowana do nagrody za pierwszoplanową rolę kobiecą na FPFF w Gdyni. W 1991 roku aktorka zagrała w serialu Janusza Zaorskiego Panny i Wdowy. W 1995 roku Komorowska zagrała w dramacie Cwał, w którym wcieliła się w postać Idalii Dobrowolskiej. Aktorka otrzymała Złotą Kaczkę – nagrodę czytelników magazynu „Film”, po raz drugi zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Gdyni oraz nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto i Festiwalu Filmowym Narodów Słowiańskich i Prawosławnych. W 2000 roku pojawiła się w filmie Wyrok na Franciszka Kłosa Wajdy, w którym wcieliła się w postać matki głównego bohatera. Jej następny film to dramat telewizyjny Skarby ukryte Zanussiego z cyklu Opowieści weekendowe. W 2002 roku wystąpiła gościnnie w serialu Na dobre i na złe. Kolejnym filmem u Wajdy był obraz Katyń (2007). W tym samym roku zagrała w węgierskim filmie Ósmy dzień tygodnia. Rola Hanny Szandroy została doceniona przez jury podczas Lubuskiego Lata Filmowego, gdzie aktorka zdobyła nagrodę specjalną za wybitną kreację aktorską. W 2009 roku wystąpiła w obrazie Rewizyta przedstawiającym dalsze losy bohaterów filmów Zanussiego z lat siedemdziesiątych oraz w dramacie biograficznym Popiełuszko. Wolność jest w nas Rafała Wieczyńskiego. Jest córką Leona hrabiego Komorowskiego z Kurmen h. Korczak i Ireny z Leitgeberów. Miała brata bliźniaka Piotra, który także był aktorem oraz młodszą siostrę Magdalenę. Ojciec pracował, matka prowadziła dom. 19 grudnia 1959 roku wyszła za mąż za Jerzego Huberta Tyszkiewicza (ur. 1936, zm. 2014), również pochodzącego z rodziny hrabiowskiej. Ma syna Pawła (urodzonego w 1963 roku), dwie wnuczki i dwóch wnuków. Aktorka od lat bierze czynny udział w życiu społecznym i kulturalnym, np. wspierając budowę warszawskiego hospicjum onkologicznego biorąc udział w Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej. Oddzielną kartą w jej biografii była pomoc internowanym w czasie stanu wojennego (była członkiem Prymasowskiej Rady Pomocy Internowanym i Ich Rodzinom). Jest częstym gościem ośrodków polonijnych na całym świecie, w których występuje z wieczorami poetyckimi. Z tymi spektaklami jeździ także po całej Polsce. W 1993 roku Wydawnictwo Tenten wydało książkę autorstwa Komorowskiej zatytułowaną 31 dni maja. Jest bohaterką książki Barbary Osterloff Pejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską. Mieszkanka osiedla Stawki.

Data wysłania: 14.05.2021 r.
Data otrzymania: 19.10.2021 r.
Adres: PRYWATNY!!!



 


1024. Kinga Preis

 Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiej aktorki Kingi Preis.

Kilka słów o aktorce:

Kinga Anna Preis (ur. 31 sierpnia 1971 we Wrocławiu) – polska aktorka. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr II im. Piastów Śląskich z Oddziałami Mistrzostwa Sportowego we Wrocławiu. W 1996 ukończyła wrocławską filię PWST w Krakowie. Jest aktorką Teatru Polskiego we Wrocławiu. Za swe teatralne wystąpienia i role filmowe zyskała wiele nagród. Jest sześciokrotną laureatką Orła za pierwszoplanowe role w filmach Cisza i Komornik oraz za drugoplanowe w filmach Wtorek, W ciemności, Pod Mocnym Aniołem i Jak najdalej stąd. Zdobyła także 10 nominacji, przez co stała się najczęściej nagradzaną i nominowaną aktorką w historii tej nagrody. W 2001 czytelnicy miesięcznika „Film” przyznali jej Złotą Kaczkę dla najlepszej aktorki roku. Za role w Poniedziałku, Ciszy i Komorniku przyznano jej nagrody na festiwalu w Gdyni. W 1999 roku na XX Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu zdobyła nagrodę główną, a w latach 2000–2004 była laureatką Złotych Iglic – nagrody czytelników Słowa Polskiego – Gazety Wrocławskiej. W 2006 została laureatką Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego, przeznaczonej dla „młodych aktorów wyróżniających się wybitną indywidualnością”. W 2008 została nagrodzona, za rolę Wandy Boniszewskiej w spektaklu Stygmatyczka Sceny Fakty Teatru Telewizji, podczas VIII Festiwalu Teatru Telewizji Polskiej i Polskiego Radia „Dwa Teatry” w Sopocie. W 2020 odebrała Telekamerę w kategorii „najlepsza aktorka”. W spektaklu Kombinat w ramach 23. Przeglądu Piosenki Aktorskiej zaśpiewała utwór Psy Pawłowa. Od 2010 jest ambasadorem Fundacji „Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci” we Wrocławiu. Jest córką austriackiego skrzypka, Rinaldo Preisa i Krystyny Preis, długoletniej pracownicy administracyjnej Opery Wrocławskiej, córki tancerki baletowej Marii Pipkowej. Rodzice aktorki rozwiedli się, gdy Rinaldo Preis podjął decyzję o przeprowadzce do NRD; zmarł, kiedy Kinga Preis miała siedem lat. Jej partnerem życiowym jest Piotr Borowiec, operator filmowy. Ma syna, Antoniego. 

Data wysłania: -
Data otrzymania: 15.10.2021 r.

Adres:
Agencja Aktorska L*Gwiazdy
ul. Chełmska 19/21
bud. "LIPSK, pokój 130"
00-724 Warszawa


 

1023. Lanberry /2/

 Cześć! 😁

Dzisiaj po przerwie chciałabym Wam pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiej piosenkarki, autorki tekstów i kompozytorki Lanberry. Autograf ten dostałam od mojej najlepszej przyjaciółki w prezencie niespodziance.

Kilka słów o piosenkarce:

Lanberry, właśc. Małgorzata Uściłowska (ur. 12 lutego 1987 w Wyszkowie) – polska piosenkarka, autorka tekstów i kompozytorka.W 2015 zadebiutowała na rynku fonograficznym singlem „Podpalimy świat”, z którym dotarła do 19. miejsca na AirPlay – Top, liście najczęściej odtwarzanych utworów w polskich rozgłośniach radiowych. 4 marca 2016 wydała debiutancki album studyjny, zatytułowany po prostu Lanberry, na którym znalazły się m.in. single „Każdy moment” i „Bunt”. Reedycję płyty promował m.in. singel „Piątek”, który odniósł sukces komercyjny, stając się pierwszym utworem w karierze piosenkarki, który uplasował się w pierwszej dziesiątce listy AirPlay. W 2018 wydała drugi album studyjny, zatytułowany miXtura. Wydawnictwo było promowane m.in. przez utwór „Gotowi na wszystko”, który zajmował 1. miejsce na liście AirPlay. W 2020 ukazał się jej trzeci album Co gryzie panią L?.Oprócz działalności solowej, pisała utwory dla innych wykonawców, w tym m.in. dla Roksany Węgiel („Anyone I Want to Be”) czy Viki Gabor („Superhero”).Wychowała się w rodzinie o muzycznych tradycjach; ojciec i dziadek grali na gitarze, skrzypcach i fortepianie, ona sama uczyła się gry na skrzypcach. Uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego im. C.K. Norwida w Wyszkowie, następnie przeprowadziła się do Warszawy, gdzie ukończyła studia lingwistyczne. Przed rozpoczęciem profesjonalnej kariery muzycznej prowadziła kanał muzyczny w serwisie YouTube, na którym publikowała covery. W 2012 wraz z zespołem Projekt NOD wydała album studyjny pt. Warsoul Experience, w którego tworzeniu wzięli udział m.in. Wojciech Waglewski, Marika, Małolat i VNM. W 2013 bez powodzenia wzięła udział w trzeciej edycji programu TVP2 The Voice of Poland, a w 2014 – w przesłuchaniach do talent show TVN X Factor. 10 września 2015 wydała debiutancki singel, „Podpalimy świat”, który znalazł się na 19. miejscu na liście AirPlay, najczęściej odtwarzanych utworów w polskich rozgłośniach radiowych i uzyskał status złotej płyty za sprzedaż w nakładzie przekraczającym 10 tysięcy kopii. Pod koniec stycznia 2016 wydała singel „Każdy moment” z którym dotarła na 37. miejsce na liście AirPlay – Top. W 2016 w studiu Disney Channel Polska zaśpiewała, wraz z Jakubem Jurzykiem, polską wersję czołówki do serialu Miraculum: Biedronka i Czarny Kot. 4 marca nakładem wytwórni muzycznej Universal Music Polska wydała debiutancki album studyjny pt. Lanberry, na który napisała wszystkie piosenki W lipcu wydała trzeci singel z płyty, „Bunt”. 5 sierpnia zaprezentowała singel „Piątek” z którym zajęła 7. miejsce na liście AirPlay – Top. W lutym 2017 z anglojęzyczną wersją singla („Only Human”) zakwalifikowała się do finału polskich eliminacji do 62. Konkursu Piosenki Eurowizji. Jej udział w selekcjach wzbudził kontrowersje w sieci z powodu niespełnienia przez piosenkę wymogów regulaminowych. 18 lutego 2017 zaprezentowała ją jako druga w kolejności w finale eliminacji i zajęła szóste miejsce. Miesiąc później wydała singel „Zagadka”. 27 maja z piosenką „Piątek” wystąpiła w koncercie „Radiowy przebój roku”, odbywającym się w ramach Polsat SuperHit Festiwal 2017 w Sopocie. W czerwcu wydała reedycję albumu pt. Lanberry, wzbogaconą o pięć nowych piosenek („Piątek” i „Zagadka”, a także ich anglojęzyczne wersje – „Only Human” oraz „How Do You Like Me Now”, a także niepublikowany wcześniej utwór „Smak ust”). 19 czerwca wystąpiła jako support przed koncertem Tove Lo, odbywającym się w ramach trasy Lady Wood Tour. 16 września z piosenką „Ostatni most” wzięła udział w koncercie „Premiery” podczas 54. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Nagranie uplasowało się na 2. pozycji na liście najczęściej odtwarzanych piosenek w polskich radiostacjach. Pod koniec listopada wydała singel „Gotowi na wszystko”, nagrany wspólnie z zespołem Feel na potrzeby filmu Gotowi na wszystko. Exterminator w reżyserii Michała Rogalskiego. 18 maja 2018 zaprezentowała singel „Nieznajomy”, którym promowała album pt. miXtura, wydany 9 listopada. Była jedną z autorek piosenki „Anyone I Want to Be”, z którą Roksana Węgiel zwyciężyła w finale 16. Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci. W styczniu 2019 otrzymała nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka w kategoriach: Album roku pop, Najlepsza oprawa graficzna albumu (za album miXtura), Utwór roku (za singel „Nie ma mnie”) i Kompozytor roku (jako team kompozytorski: Dominic Buczkowski-Wojtaszek, Patryk Kumór, Małgorzata Uściłowska). Pod koniec kwietnia wydała singel „Mówiłeś”, a w październiku – „Zew” Była jedną z autorek piosenki „Superhero”, z którą Viki Gabor zwyciężyła w finale 17. Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci. W styczniu 2020 otrzymała nominację do Fryderyka w kategoriach: Autor roku i Kompozytor roku (obie jako team: Dominic Buczkowski-Wojtaszek, Patryk Kumór, Małgorzata Uściłowska). W marcu wydała utwór „Tracę” w lipcu – „Plan awaryjny”, a w listopadzie „Mirabelki”. 6 września zwyciężyła z piosenką „Plan awaryjny” w konkursie „Premier” podczas 57. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 23 października 2020 ukazał się jej trzeci album studyjny Co gryzie panią L?. 2 lipca 2021 wydała singel „Od zaraz”. 5 sierpnia wystąpiła wraz z Chórem Akademii Morskiej w Szczecinie z utworem „Tracę” podczas gali Fryderyki 2021.



 

1022. Viki Gabor /2/

Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf jaki otrzymałam od polskiej piosenkarki pochodzenia romskiego Viki Gabor. Autograf otrzymałam od mojej najlepszej przyjaciółki jako niespodziankę.

Kilka słów o piosenkarce: 

Viki Gabor, właśc. Wiktoria Gabor (ur. 10 lipca 2007 w Hamburgu) – polska piosenkarka pochodzenia romskiego Finalistka drugiej edycji The Voice Kids (2019). Zwyciężczyni 17. Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci (2019). Urodziła się w Hamburgu. Jest córką Eweliny i Dariusza Gaborów. Ma starszą o cztery lata siostrę Melisę, która jest kompozytorką i autorką tekstów. Po urodzeniu zamieszkała z rodziną w Polsce, a następnie w Wielkiej Brytanii. Po siedmiu latach ponownie przeniosła się z rodziną do Polski, zamieszkała w Krakowie, gdzie została uczennicą Szkoły Podstawowej nr 37. Pod koniec 2018 wzięła udział w przesłuchaniach do drugiej edycji programu TVP2 The Voice Kids. W pierwszym etapie konkursu wykonała piosenkę Katy Perry „Roar” i, zdobywszy uznanie wszystkich trenerów, przeszła do kolejnej części programu, wybierając drużynę Tomsona i Barona. Pomyślnie przeszła przez kolejne etapy eliminacyjne i zakwalifikowała się do odcinków na żywo. Dotarła do finału, który odbył się 23 lutego 2019. W finale programu zaprezentowała debiutancki singiel „Time” i zajęła 2. miejsce. 16 sierpnia 2019 wystąpiła z piosenką podczas koncertu Young Choice Awards w ramach 53. festiwalu sopockiego. Latem 2019 uczestniczyła w programie Szansa na sukces. Eurowizja Junior 2019, w którym wyłaniano reprezentanta Polski w 17. Konkursie Piosenki Eurowizji dla Dzieci. Pomyślnie przeszła przez pierwszy etap eliminacji, wygrywając odcinek z zespołem Blue Café, i awansowała do finału, który został rozegrany 29 września. Wykonała w nim m.in. konkursowy utwór „Superhero”, w którym porusza temat ochrony środowiska, i zdobyła maksymalną liczbę 10 punktów w głosowaniu jurorów i telewidzów, zostając reprezentantką Polski w 17. Konkursie Piosenki Eurowizji dla Dzieci 2019 organizowanym w Gliwicach. 24 listopada wygrała z utworem w finale konkursu, zdobywając łącznie 278 punktów, w tym 166 pkt od widzów (1. miejsce) i 112 pkt od jury (2. miejsce). W międzyczasie od października nawiązała współpracę przy kanale Studio Tymbark, występując w materiałach wideo publikowanych na YouTube. 5 grudnia opublikowała własną interpretację kolęd „Cicha noc” i „Silent Night”, a także cover świątecznego przeboju „What Christmas Means to Me” 13 grudnia wydała piosenkę „Superhero” w formie singla CD w limitowanym nakładzie 500 egzemplarzy, zapewniając, że cały dochód ze sprzedaży zostanie przekazany na rzecz fundacji WWF. 31 grudnia wystąpiła podczas koncertu „Sylwester Marzeń z Dwójką” w Zakopanem. W styczniu 2020 wydała singiel „Ramię w ramię”, który nagrała w duecie z Kayah. Następnie ukazały się single: „Getaway” i „Forever and a Night”, do których teledyski były nagrywane w Los Angeles oraz „Not Gonna Get It”. Swój debiutancki album studyjny pt. Getaway (Into My Imagination) wydała 4 września 2020. Również w 2020 została jedną z bohaterek książki Justyny Sucheckiej pt. Young Power. 30 historii o tym, jak młodzi zmieniają świat. 6 września 2020 zasiadła w jury pierwszego półfinału Szansy na sukces wyłaniającego reprezentanta Polski w 18. Konkursie Piosenki Eurowizji dla Dzieci odbywającym się w Warszawie. Pod koniec września wydała utwór „Wznieść się chcę”, nagrany na potrzeby promocji filmu animowanego Wyprawa na Księżyc. 23 października wystąpiła wraz z Kayah jako gość muzyczny w finale jedenastej, emitowanej przez Polsat, edycji programu Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami. Wystąpiła również jako gość specjalny podczas 18. Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci w Warszawie, gdzie zaprezentowała swój utwór „Superhero”, a także wspólnie z Roksaną Węgiel i Duncanem Laurence wykonała eurowizyjny utwór Duncana „Arcade”. W sylwestera roku 2020 wystąpiła podczas koncertu „Sylwester Marzeń z Dwójką” w Ostródzie emitowanego w TVP2. 10 lipca 2021 wystąpiła na koncercie „Lato Muzyka Zabawa. Wakacyjna Trasa Dwójki” w Świnoujściu, gdzie zaśpiewała „Ramię W Ramię” oraz „Superhero”. W sierpniu 2021 podpisała nowy kontrakt fonograficzny z wytwórnią Sony Music Entertainment Poland i zapowiedziała wydanie singla „Moonlight”, który ukazał się 3 września 2021. 


 

1021. Mariusz Kalaga

 Cześć! 😁

Dzisiaj po przerwie chciałabym pokazać Wam autografy, jakie otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiego wokalisty muzyki pop i country Mariusza Kalagi.

Kilka słów o wokaliście:

Mariusz Bogusław Kalaga (ur. 19 grudnia 1959 w Dąbrowie Górniczej) – polski wokalista muzyki pop i country, pracownik samorządowy. Jest absolwentem Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, kierunek fizyka z astronomią, Akademii Pedagogicznej w Krakowie (praca magisterska z akustyki) Akademii Ekonomicznej w Katowicach menadżer kultury (studia podyplomowe) oraz Wyższej Szkoły Biznesu – zarządzanie zasobami ludzkimi (studia podyplomowe). Piosenkarz, wykonawca estradowy, nazywany jest „Royem Orbisonem znad Wisły”, zodiakalny „Strzelec”. Zadebiutował w wieku pięciu lat w przedszkolu. Potem jako nastolatek mając 14 lat należał do zespołu „Cordis Christi”, co zaowocowało występami, koncertami i spektaklami muzycznymi o tematyce religijnej. W drugiej połowie lat 70. XX w. uczęszczał do Technikum Budowlanego, w którym założył kabaret „Agrafka”. Równocześnie śpiewał także w grupach: „Buda Folk” i „Unisono”. Zawodową karierę muzyczną rozpoczął w 1980 na Festiwalu Piosenki Studenckiej, gdzie zdobył główną nagrodę Złotego Gwoździa za piosenkę własnej kompozycji Monopolowy blues. W latach 80. i 90. był solistą Zespołu Pieśni i Tańca „Dąbrowiacy”, a przez kolejne lata śpiewał w Zespole Folklorystycznym „Siemianowice”. Występował w kilku zespołach muzycznych, m.in. Duo For You, Johnny Walker Band. Od 1994 do 1997 współpracował, nagrywał i występował z zespołem Gang Marcela. W czerwcu 2000 wyjechał do Nashville w USA na największy na świecie Festiwal Muzyki Country Fan Fair, gdzie wystąpił w jednym z klubów. W trakcie tego pobytu zagrał również w Chicago, gdzie wystąpił dla Polonii amerykańskiej. Po powrocie do Polski w lipcu tego samego roku założył zespół Partners. Brał udział w festiwalach i spektaklach muzycznych w Polsce i za granicą, m.in. w krajach jak: Włochy, Francja, Algieria, Jugosławia, Turcja, Niemcy, Hiszpania, Austria, USA. W 2000 odbył się jego recital „Od Orbisona do Nelsona” transmitowany na żywo w lipcu przez TVP2. Popularność zyskał także dzięki uczestnictwu w programach telewizyjnych, m.in. w TVP Polonia, w TVP Rozrywka, „Gala Piosenki Biesiadnej”, „Imiennik Dwójki” – Zbigniewa Górnego oraz „Lista Śląskich Szlagierów”, „Muzyczna Kuchnia”, czy „Szlagierowa Lista Telewizji TVS”. W latach 2006–2010 był radnym Rady Miasta Dąbrowy Górniczej i Przewodniczącym Komisji Kultury. W kadencji 2010–2014 Przewodniczący Komisji Kultury Związku Miast Polskich. W 2011 kandydował do Senatu w okręgu nr 76 z listy KWW Unia Prezydentów – Obywatele do Senatu. Zajął 5 miejsce na 8 kandydatów z poparciem 5,09% głosów. Wystąpił na Pikniku Country w Mrągowie, gdzie odebrał kilka nagród (m.in. Giganci Country). W 2013 otrzymał tytuł „Honorowego Kowboja Miasta Mrągowa” podczas Jubileuszu XX-lecia występów na pikniku Country. W 2018 również w Mrągowie odebrał nagrodę „Mrągowiusza” podczas koncertu Jubileuszowego XXV-lecia występów Na Pikniku Country. W marcu 2001 otrzymał nagrodę „Płyta Roku” (country po polsku), a w kolejnym plebiscycie w 2002 roku uhonorowano go nagrodą „Wokalista Roku” (country po polsku). W czerwcu 2012 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Gra przeboje i standardy muzyki tanecznej i rozrywkowej, piosenki z gatunku tex-mex, kolędy i pastorałki, a także szlagierowe kompozycje „Jedna z gwiazd”, „Co tu jest grane?”, „Nie zapomnę tamtej nocy”, „Już zamknąłem serca drzwi”, „Nie więdnij mój kwiatku”, „Gdy się napełni szkło”, „Teraz jesteś tylko moja”, „Rosa Amarilla”, „Róża czerwona”, „Nasz mały letni romans”, „Biegnij nad morze” i wiele, wiele innych. Mariusz Kalaga to również organizator oraz producent imprez i programów muzycznych m.in. „Chlebem i solą raz na ludowo”, „Z muzyką bliżej Europy” „Karnawałowy Koktajl Muzyczny”. Przez 19 lat był organizatorem Międzynarodowego Pikniku Country w Dąbrowie Górniczej. Występuje jako solista oraz z towarzyszeniem swojego zespołu. Przyjaciel Krzysztofa Krawczyka. Na jednym z koncertów w Dąbrowie Górniczej wykonał z nim piosenkę Gdy nam śpiewał Elvis Presley.

Data wysłania: 29.09.2021 r.
Data otrzymania: 06.10.2021 r.




 

 

1020. Daniel Olbrychski

 Cześć! 😁

Dzisiaj chciałam pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiego aktora teatralnego i filmowego Daniela Olbrychskiego.

Kilka słów o aktorze:

Daniel Marcel Olbrychski (ur. 27 lutego 1945 w Łowiczu) – polski aktor teatralny i filmowy. Uznawany za jednego z najwybitniejszych aktorów filmowych i teatralnych swojego pokolenia w Europie. Zagrał w blisko 180 filmach kinowych i telewizyjnych. Debiutował w 1963 rolą w filmie Janusza Nasfetera Ranny w lesie. Następnie występował w filmach najpopularniejszych polskich reżyserów, takich jak Andrzej Wajda, Janusz Morgenstern, Kazimierz Kutz, Julian Dziedzina, Krzysztof Zanussi, Jerzy Antczak, Jerzy Hoffman, Janusz Kijowski, Stanisław Bareja czy Krzysztof Kieślowski. W 1970 zaczął występować w produkcjach zagranicznych, zagrał m.in. u Volkera Schlöndorffa, Claude’a Leloucha czy Nikity Michałkowa. Urodził się 27 lutego 1945 w Łowiczu. Jest synem publicysty Franciszka Olbrychskiego (1905–1981) i Klementyny z Sołonowiczów (1909–1995), polonistki. Jego ciotką – siostrą matki – była Irena Śmiałowska (1908–2019), jedna z najdłużej żyjących Polek. Miał starszego brata, Krzysztofa (1939–2017), który był fizykiem. Dzieciństwo spędził w Czerniewie, Łodzi i Drohiczynie, gdzie debiutował jako aktor występami w przedstawieniach wystawianych w kościele. Uczęszczał do szkoły muzycznej, uczył się w klasie skrzypiec. Od młodości uprawia boks, trenował też szermierkę, badmintona i judo oraz bieg na 800 m w klubie Lotnik WarszawaJednocześnie rozwijał się aktorsko – należał do kółka recytatorskiego Miłośników Starej Warszawy, prowadzonego przez Józefa Małgorzewskiego, a w czasie nauki w liceum im. Stefana Batorego w Warszawie zagrał Papkina w szkolnej inscenizacji Zemsty na scenie Teatru Buffo w reż. Jana Cichonia. Na początku lat 60. występował w Młodzieżowym Studiu Poetyckim, realizowanym w Telewizji Polskiej przez Andrzeja Konica, m.in. w tytułowej roli w Kubie na podstawie Archipelagu ludzi odzyskanych Igora Newerlego. Po ukończeniu liceum w 1963 rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, które przerwał w związku z zaangażowaniem się w kolejne projekty filmowe. Aktorski egzamin eksternistyczny złożył dopiero w 1971. Już na początku studiów został dostrzeżony przez reżysera Janusza Nasfetera, który obsadził go w roli Korala w swoim filmie Ranny w lesie według powieści Witolda Zalewskiego. W 1965 Olbrychski zagrał swoją pierwszą dużą rolę – Rafała Olbromskiego w Popiołach Andrzeja Wajdy, ponadto wystąpił jako podporucznik Stefan „Żbik” Olewicz w dramacie wojennym Janusza Morgensterna Potem nastąpi cisza. Do końca lat 60. zagrał jeszcze kilka głównych ról filmowych: w 1966 – postać Andrzeja w komedii muzycznej Stanisława Barei Małżeństwo z rozsądku (1967) i Tolka Szczepaniaka w Bokserze Juliana Dziedziny, w 1967 – Franka w Skoku Kazimierza Kutza i Marka Arensa w Jowicie Janusza Morgensterna, a w 1968 – studenta w filmie krótkometrażowym Krzysztofa Zanussiego Zaliczenie, Karola XII w Hrabinie Cosel Jerzego Antczaka i Azję Tuhajbejowicza w ekranizacji Pana Wołodyjowskiego w reż. Jerzego Hoffmana. W 1969 został pierwszym laureatem Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego, ponadto asystował Andrzejowi Wajdzie podczas kręcenia Polowania na muchy, w którym zagrał drugoplanową rolę malarza. Pojawił się także w epizodycznej roli porucznika Stefana Sowińskiego w Soli ziemi czarnej Kazimierza Kutza, a także gościnnie wystąpił w debiutanckim filmie długometrażowym Krzysztofa Zanussiego Struktura kryształu oraz zagrał dwie role teatralne: Gustawa w Ślubach panieńskich w reż. Adama Hanuszkiewicza na scenie Teatru Powszechnego w Warszawie i Banka w Makbecie reżyserowanym przez Andrzeja Wajdę dla Teatru Telewizji. W 1970 zagrał główne role w dramatach Wajdy: Bolesława w Brzezinie i Tadeusza w Krajobrazie po bitwie. Dzięki występowi w tym drugim kandydował do nagrody za najlepszą rolę męską podczas 23. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes, jednak ostatecznie przegrał z Marcello Mastroiannim. Również w 1970 debiutował w zachodnim kinie epizodyczną rolą Siergieja Abramowa w międzynarodowej produkcji Miklósa Jancsó Pacyfistka, a także wykreował na scenie Teatru Narodowego w Warszawie tytułowe role w reżyserowanych przez Adama Hanuszkiewicza: Hamlecie i Beniowskim. W 1971 wystąpił u boku Jana Kreczmara w telewizyjnym filmie Krzysztofa Zanussiego Die Rolle, a w 1972 zagrał w kolejnych dwóch filmach Wajdy: Mateusza Lewitę w niemieckim dramacie Piłat i inni i Pana Młodego w ekranizacji Wesela. W 1974 premierę miał Potop Jerzego Hoffmana, w którym zagrał główną postać Andrzeja Kmicica. Mimo że jeszcze przed premierą był szeroko krytykowany w prasie za przyjęcie roli w filmie, występ w superprodukcji okazał się jednym z najważniejszych kroków w jego dorobku aktorskim, zapewnił mu najlepsze recenzje oraz największą popularność wśród widzów. Jak sam twierdzi, za występ w filmie zainkasował ok. 150 tys. zł. Następnie zagrał Borowieckiego w ekranizacji Ziemi obiecanej w reż. Andrzeja Wajdy. W 1976 podpisał się pod „Listem 296”, będącym apelem przedstawicieli kultury o zbadanie represji wobec robotników i członków KOR. Tym samym wyraził publiczne wsparcie dla opozycji do ówczesnej władzy w Polsce, co skutkowało bojkotowaniem go i blokowaniem jego występów przez rządową telewizję. Jeszcze w 1977 wystąpił w roli Stanisława Przybyszewskiego w polsko-norweskiej produkcji Haakona Sandøya Dagny, po czym zrobił sobie kilkumiesięczną przerwę od występów w filmach. Powrócił na wielki ekran w 1979 rolą Jana Brońskiego w międzynarodowej produkcji Volkera Schlöndorffa Blaszany bębenek, a w czasie kręcenia filmu pracował również na planie psychologicznego melodramatu Andrzeja Wajdy Panny z Wilka, w którym zagrał główną rolę – Wiktora Rubena. Na początku lat 80. zaangażował się w działania „Solidarności”, m.in. wygłosił apel poległych podczas organizowanych 16 grudnia 1980 uroczystości odsłonięcia pomnika stoczniowców poległych w Grudniu 1970 w Gdańsku oraz wystąpił w koncertach okolicznościowych, na których zbierano fundusze na sfinansowanie budowy pomnika stoczniowców, a w 1981 podpisał się pod „listem ośmiu” (napisanym przez Józefa Rybickiego do Wojciecha Jaruzelskiego w proteście wobec wprowadzenia stanu wojennego w Polsce), czym naraził się SB. Wkrótce wyjechał do Francji, gdzie występował w roli Heralda von Wullnowa w sztuce Szaleńcy są na wymarciu na scenie Theatre des Amandiers w Nanterre oraz Retta Butlera w Przeminęło z wiatrem w paryskim Theatre Marigny. Pozostając na emigracji, wykreował także kolejne role kinowe: austriackiego dyrygenta Karla Kremera w filmie Claude’a Leloucha Jedni i drudzy, Saint-Genisa w dramacie Josepha Loseya Pstrąg, Saula Portera w filmie Jean-Pierre Igouxa Derelitta oraz jedną z głównych ról w debiutanckiej produkcji Monique Enckell Gdybym miał 1000 lat, a także drugoplanową rolę Wiktorczyka w niemiecko-francuskim filmie wojennym Andrzeja Wajdy Miłość w Niemczech. W 1984 wystąpił w niemiecko-fińskiej koprodukcji Vojtěcha Jasný’ego Nieznośny samobójca, będącej ekranizacją Samobójcy Nikołaja Erdmana, a także zagrał podwójną rolę – braci-bliźniaków Vincenta i Thomasa Delaune – we Flashbacku Olivera Nolina oraz wcielił się w postać radzieckiego szachisty Tac-Taca w nagrodzonym Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego dramacie Richarda Dembo Przekątna gońca. W 1985 powrócił na polską scenę rolą Rodryka w Cydzie wystawianym w Teatrze Ateneum w Warszawie w reż. Adama Hanuszkiewicza, a także po latach przerwy pojawił się w polskim filmie, kreując postać Grzegorza, kierownika ośrodka Monaru w filmie Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego …jestem przeciw. Także w 1985 zagrał Daniela, kochanka Chiary we włoskiej komedii Francesco Nuttiego Casablanca, Casablanca. W 1986 wcielił się w Leona Jogichesa w niemiecko-czeskosłowackim filmie biograficznym Róża Luksemburg w reż. Margarethe von Trotty, a także odegrał postać Scope’a, głównego bohatera filmu Piotra Szulkina Ga, ga. Chwała bohaterom i Franza von Schobera w filmie muzyczno-biograficznym Fritza Lehnera Notturno o życiu Franza Schuberta. Za rolę hokeisty Pita Hoefgesa w filmie telewizyjnym Dietera Wedela Kampf der Tiger (1987), reżyserowanym przez Dietera Wedela dla ZDF, zainkasował 120 tys. marek, wówczas najwyższą gażę w historii stacji. W 1988 zagrał Hareda we włoskim miniserialu Tajemnice Sahary, terrorystę w greckim filmie Kostasa Zinirisa To teleftaio stoichima oraz Szpicla w melodramacie Philipa Kaufmana Nieznośna lekkość bytu, a w 1989 zagrał księży w dwóch włoskich filmach: Adama w dramacie Michaela Andersona Przed sklepem jubilera na podstawie utworu Karola Wojtyły o tym samym tytule i Adriana w komedii telewizyjnej Franco Giraldiego Izabella Kłamczucha. Ponadto zagrał epizodyczne role w serialach telewizyjnych Gillesa Béhata: Victora, dziennikarza-alkoholika w jednym z odcinków Wysokiego napięcia (1988) i Rolanda Korsky’ego w Coplanie (1989) oraz wcielił się w postać Karla Gieringa, hitlerowskiego policjanta we włosko-francuskim dramacie wojennym Jacquesa Rouffio Czerwona orkiestra o losach Leopolda Treppera. W marcu 1967 poślubił aktorkę Monikę Dzienisiewicz, z którą ma syna, Rafała. W trakcie małżeństwa przez trzy lata był związany z piosenkarką Marylą Rodowicz, co uchodziło za jeden z najsłynniejszych romansów Polski lat 70. Po rozstaniu z Rodowicz rozwiódł się z żoną. 13 lutego 1978 poślubił dziennikarkę Zuzannę Łapicką, z którą ma córkę Weronikę (ur. 1981). Z pozamałżeńskiego związku z aktorką Barbarą Sukową ma syna, Wiktora (ur. 1988). W 1989 rozwiódł się z Łapicką, a 23 października 2003 poślubił teatrolożkę Krystynę Demską, która jest również jego menedżerką. Przez wiele lat mieszkał we Francji, posługuje się biegle językiem francuskim. Ponadto komunikuje się w językach rosyjskim, włoskim i angielskim. Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015.

Data wysłania: 01.09.2020 r.
Data otrzymania 27.09.2021 r.

Adres:
Teatr 6. piętro
 pl. Defilad 1 (wejście od ul. Marszałkowskiej), 
00-901 Warszawa




1019. Jerzy Zielnik

 Witajcie! 😁

Dzisiaj po długiej przerwie chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam drogą listowną. Jest on od polskiego aktora teatralnego i telewizyjnego Jerzego Zielnika.

Kilka słów o aktorze:

Jerzy Zelnik (ur. 14 września 1945 w Krakowie) – polski aktor teatralnyfilmowy i telewizyjny, kojarzony głównie z rolą Ramzesa XIII w filmie Faraon (1966) Jerzego Kawalerowiczascenarzysta małych form teatralnych (monodramówetiud), reżyser teatralny, dyrektor artystyczny Teatru Nowego w Łodzi w latach 2005–2008. Został odznaczony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1997) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007)Ukończył VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1963). Studiował na Wydziale Aktorskim tamtejszej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, którą ukończył w 1968. Na przedstawieniu dyplomowym zaprezentował się w pełnej temperamentu, o komediowym raczej zacięciu, scence w tragikomedii Trzy siostry (1901) Antoniego Czechowa jako Aleksander Wierszynin. Jego debiutem scenicznym była rola Karola Kriebla w sztuce Václava Havla Puzuk, czyli uporczywa niemożność koncentracji (1968; pełnił także funkcję asystenta reżysera) na scenie krakowskiego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej, z którym był związany w latach 1968–1970, grając m.in. Lizandra w Szekspirowskiej komedii Sen nocy letniej (1970). Występował potem w teatrach warszawskich: Dramatycznym (1970–1973), gdzie wystąpił m.in. w sztuce Williama Szekspira Juliusz Cezar (1971) jako Oktawian i w dramacie Stanisława Wyspiańskiego Wyzwolenie (1972) w roli Maski, Powszechnym im. Zygmunta Hübnera (1979–1986, od 1992), Scena Prezentacje (1981, 1998), Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza (1986–1992), Muzycznym Roma (1994) i Ochoty (2002). Zagrał także gościnnie w teatrach: Studio, Dramatycznym, Stołecznej Estrady w spektaklu Juliusza Słowackiego Złota Czaszka jako Peryt Ryszard (1974), im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie w przedstawieniu Słowackiego Mindowe w roli tytułowej (1975), Współczesnym w Szczecinie w sztuce Eugène Ionesco Macbett jako Banco (1976), Powszechnym w Łodzi w spektaklu Lwa Tołstoja Zmartwychwstanie jako Niechludow (1977), POSK w Londynie w komedii Juliana Tuwima Porwanie Sabinek jako Strzycki (1987), Scenie na Piętrze w Poznaniu (1999), im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy (2001), Dramatycznym im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku jako tytułowy Makbet (2002; debiut reżyserski), Wrocławskim Teatrze Pantomimy w dramacie Mickiewicza Dziady jako Guślarz (2002) i Nowym im. Kazimierza Dejmka w roli tytułowego Don Juana Moliera (2008). W 2006 otrzymał nagrodę sekcji krytyków teatralnych ZASP „za inicjatywę polegającą na zaangażowaniu absolwentów rocznika 2004/2005 PWSFTViT w Łodzi w projekcie Scena Młodych”. Debiutował na ekranie kinowym w komedii Leonarda Buczkowskiego Smarkula (1963). Uznanie zdobył podwójną kreacją pragnącego przeprowadzić reformy następcy tronu, a następnie faraona, Ramzesa XIII, i rozszalałego Lykona w ekranizacji powieści Bolesława Prusa Faraon (1965) w reżyserii Jerzego Kawalerowicza, za którą otrzymał swoją pierwszą wypłatę. Zagrał w trzech filmach Andrzeja Wajdy: Przekładaniec (1968) na podstawie utworów Stanisława Lema jako doktor Burton, Piłat i inni (Pilatus und andere – ein Film fur Karfreitag, 1971) na podstawie powieści Michaiła Bułhakowa w roli Judy z Kiriatu i adaptacji powieści Władysława Reymonta Ziemia obiecana (1974) jako Stein, pracownik kantoru w fabryce Grunspana. Zasłynął jako tytułowy szlachetny prawnik Franciszek Murek w serialu Doktor Murek (1979) na podstawie powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Zagrał postać Zygmunta Augusta w serialu Królowa Bona (1980), za którą zdobył nagrodę zespołową I stopnia Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za osiągnięcia aktorskie, a w szczególności za przybliżenie postaci historycznych, i w dramacie historycznym Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny (1982) z Anną Dymną. Zebrał pochlebne recenzje za rolę hrabiego Henryka w spektaklu Teatru Telewizji Nie-Boska komedia (1982) Zygmunta Krasińskiego w reżyserii Zygmunta Hübnera. W telewizyjnej adaptacji opowiadań Jarosława Iwaszkiewicza Trzy młyny (1984) pojawił się jako homoseksualny koneser sztuki zakochany w młodym Julianie (Jan Jankowski). W telenoweli TVP1 Klan (1997-1999, 2006, 2007) wystąpił w roli Krzysztofa Malickiego, pierwszej wielkiej miłości Elżbiety Chojnickiej (Barbara Bursztynowicz). Wziął udział w projekcie Verba Sacra. W 2006, podczas XI Festiwalu Gwiazd w Gdańsku, odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd powstałej na wyspie Ołowiance. Brał udział w IV edycji programu Jak oni śpiewają. Odpadł w 5. odcinku, zajmując 12. miejsce. W 2010 wszedł w skład komitetu poparcia Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich. W 2015 roku zaangażował się w kampanię prezydencką kandydata PiS Andrzeja Dudy. W marcu 2016 media ujawniły, że w IPN odnaleziono dokumenty świadczące o jego współpracy z SB. Według dokumentów podpisał on zobowiązanie do współpracy 16 stycznia 1964 i został zarejestrowany jako TW „Jaracz”. Współpraca trwała do sierpnia 1966. Miał on przekazywać informacje na temat Jerzego Kowadło-Kowalika. Początkowo Zelnik tłumaczył, że nie pamięta współpracy z SB i że: wyparowało mu to z pamięci. Ostatecznie przyznał, że był współpracownikiem SB i w oświadczeniu na stronie internetowej „Telewizji Republika” wyznał: Ze swej strony zapewniam, że stanę w tej sprawie w prawdzie. Już teraz proszę o wybaczenie osoby, które mogłem skrzywdzić. Pochodzi z rodziny o żydowskich korzeniach. Jest synem Haliny, tłumaczki z rosyjskiego i niemieckiego (zm. 15 października 2013) oraz Jana (ur. 20 lipca 1921, zm. 14 marca 2007 w Warszawie), reżysera dźwięku radiowego, autora sztuk scenicznych i słuchowisk, reżysera m.in. audycji Podwieczorek przy mikrofonie. W październiku 1969 r. poślubił Urszulę (z domu Warszada). Przedtem, 30 sierpnia 1969, po namowach przyszłej żony, Zelnik przyjął chrzest. Wcześniej był niewierzący. W 2011 roku jego żona przeszła rozległy wylew krwi do mózgu. Zmarła 27 kwietnia 2014. Jedynym ich wspólnym dzieckiem jest syn Mateusz (ur. 1981). Jerzy Zelnik ma troje wnucząt.

Data wysłania: 06.07.2021 r.
Data otrzymania: 22.09.2021 r.

Adres: PRYWATNY!