1231. Michał Milowicz

 Cześć!

Dzisiaj po bardzo długiej przerwie chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego piosenkarza, aktora telewizyjnego, teatralnego, musicalowego Michała Milowicza.

Kilka słów o piosenkarzu:

Michał Jerzy Milowicz (ur. 16 września 1970 w Warszawie) – polski piosenkarz, aktor telewizyjny, teatralny, musicalowy i filmowy, producent i reżyser filmowy, biznesmen. Urodził się w Warszawie jako syn Barbary i Jerzego Milowiczów. Jego matka ukończyła Studium Stenografii i Stenotypii, pracowała jako handlowiec. Jego ojciec był filologiem polskim, krytykiem filmowym i dziennikarzem różnych czasopism. Jego pradziadek ze strony ojca był kompozytorem, a prababcia plastyczką. Jego dziadek ze strony matki grał na kilku instrumentach i śpiewał, a babcia była dziennikarką. Jego rodzice byli fanami twórczości Elvisa Presleya, którego także słuchał od wczesnych lat i marzył o występach na scenie. Chętnie uczestniczył w przedszkolnych inscenizacjach. W szkole podstawowej uczęszczał do kółka wokalno-muzycznego, zdobywał nagrody w konkursach recytatorskich i śpiewał w chórze kościelnym. Mając 12 lat, był pod wrażeniem filmu Grease i Johna Travolty w roli Danny’ego Zuko, którego Milowicz także zagrał już jako 31-latek w musicalu Grease (premiera: 5 stycznia 2002) w reż. Wojciecha Kępczyńskiego w Teatrze Muzycznym „Roma”. W wieku 13 lat dostał w prezencie gitarę i sam nauczył się na niej grać. W liceum śpiewał hity Presleya przy ogniskach, w tym „Love Me Tender”. Przez jakiś czas był zafascynowany także sportem. Uczęszczał do szkoły sportowej, a zainspirowany filmem Wejście smoka z Bruce’em Lee, zapisał się na lekcje karate. Po maturze zdecydował się studiować na Akademii Wychowania Fizycznego. Był na drugim roku studiów na AWF, gdy jego ojciec wypatrzył w gazecie ogłoszenie o castingu do musicalu Janusza Józefowicza Metro. Po eliminacjach nie znalazł się jednak na liście przyjętych. Poprosił jednak Józefowicza, by pozwolił mu zostać wolnym słuchaczem. Porzucił studia i w 1991 rozpoczął pracę sceniczną w Teatrze Dramatycznym, grając w musicalu Metro, z którym w 1992 wystąpił w Minskoff Theatre na Broadwayu. W latach 1995–2001 w Teatrze Studia Buffo odniósł sukces w tytułowej roli w spektaklu kabaretowo-rewiowym Elvis, którego był pomysłodawcą i współtwórcą, w reżyserii Janusza Józefowicza. Wkrótce nazywany był „polskim Elvisem Presleyem” i „następcą Johna Travolty”. W Studiu Buffo grał potem w produkcjach: Grosik 2 (Do grającej szafy grosik wrzuć II) z piosenkami lat 60., Tyle miłości, Niedziela na Głównym z piosenkami Wojciecha Młynarskiego, Przeboje, Przeżyj to sam i Obok nas. W 1998 w Teatrze Telewizji został obsadzony jako oficer w widowisku Dama od Maxima Józefowicza z Joanną Trzepiecińską. Był związany z teatrami warszawskimi: Roma (2001–2003), Rampa (2003) i Komedia (2004), a także Teatrem Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni (2005). W 2010 w ZASP otrzymał dyplom aktora dramatycznego. Grywał w farsach: Dobry wieczór kawalerski (2012) Doroty Truskolaskiej w reż. Piotra Nowaka jako striptizer Miki, który został omyłkowo zamówiony z ogłoszenia, Blondynki wolą mężczyzn (2011) Jana Kazimierza Siwka w reż. Piotra Dąbrowskiego w warszawskim Teatrze Palladium w roli lubiącego o siebie dbać metroseksualnego aktora, Mężczyzna idealny (2016) Andrzeja Pacuły w reż. Stefana Friedmanna w Teatrze Palladium jako telewizyjny showman, Klub mężusiów (2013) Kristofa Magnussona w reż. Andrzeja Rozhina w Teatrze Capitol w roli Andy’ego, Skok w bok (2018) Donalda Churchilla i Petera Yeldhama w reż. Andrzeja Rozhina w roli Jima, Przebój sezonu (2017) w reż. Krzysztofa Jaroszyńskiego w podwójnej roli jako celebryta Daniel Wielorak i więzień Stasiek oraz Mayday 2 (2018) Raya Cooneya w reż. Grzegorza Reszki jako bigamista John). W Teatrze Kamienica wystąpił w roli wujaszka Eryka Słonia w komedii ZUS czyli Zalotny Uśmiech Słonia (Cash on Delivery!: A Comedy) Michaela Cooneya w reż. Emiliana Kamińskiego. Karierę filmową rozpoczynał od epizodycznej roli policjanta na planie filmu sensacyjnego Jarosława Żamojdy Młode wilki (1995). Grywał potem role śmiesznych „macho” i nieudolnych gangsterów w komediach sensacyjnych Olafa Lubaszenki – Sztos (1997), Chłopaki nie płaczą (2000) i Poranek kojota (2001), a także w filmie Juliusza Machulskiego Kiler-ów 2-óch (1999). Wystąpił gościnnie jako kierowca w telenoweli TVP1 Klan (1997). Sympatię wśród telewidzów zdobył rolą Cezarego Cwała-Wiśniewskiego w sitcomie TVP3 Gdańsk Lokatorzy (2000–2003) i jego spin-offie pt. Sąsiedzi (2003–2008). Jako aktor dubbingowy użyczył głosu m.in. Chanticleerowi w polskiej wersji językowej filmu Powrót króla rock and „rulla” (1991), Mikeyowi w filmie Wakacje. Żegnaj szkoło (2001), Alamedzie Slimowi i braciom Wacusiom w animacji Rogate ranczo (2004), capowi Japethowi w filmie animowanym Czerwony Kapturek – prawdziwa historia (2006) oraz Maxowi w filmach Artur i Minimki (2006) i Artur i zemsta Maltazara (2009). Jego głosem przemówił również komandor C.E.L.L. Lockhard w polskiej wersji językowej gry komputerowej Crysis 2 (2011). Uczestniczył w programach rozrywkowych: Taniec z gwiazdami (2006) i Gwiazdy tańczą na lodzie (2008), był kapitanem jednej z drużyn w programie muzycznym Singa Dinga (2007–2008) i jurorem w konkursie talent show Zostań gwiazdą filmową (2015). Jesienią 2022 brał udział w 17. edycji programu rozrywkowego telewizji Polsat Twoja twarz brzmi znajomo. Realizował się także jako piosenkarz estradowy. W czerwcu 2003 wydał debiutancki album pt. Teraz wiesz, który promowała utworem „Wszyscy na scenę”. W 2004 wspólnie z dwójką przyjaciół otworzył klub muzyczny „Maska” w Warszawie, który prowadził przez 11 lat. W 2006 piosenka „Polska, Polska Ole!”, wykonywana przez Milowicza i zespół Fiesta Loca, została wybrana „Hitem na Mundial” i towarzyszyła kibicom podczas Mistrzostw Świata FIFI Wild Cup. Pojawił się w wideoklipie zespołu Afromental „Rock & Rollin’ Love” (2010). U szczytu kariery zainwestował w firmę deweloperską, zaczął od budowy apartamentowca na warszawskim Grochowie, następnie powstały kolejne inwestycje, m.in. w podwarszawskim Piastowie. 

Data wysłania: 1.09.2021
Data otrzymania: 23.03.2023
Czas oczekiwania: 566 dni

Teatr Capitol
ul. Marszałkowska 115 (przy Pl. Bankowym)
00-102 Warszawa

 

1230. Tadeusz Sznuk

Cześć!

Po bardzo długiej przerwie chciałabym dzisiaj pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego dziennikarza radiowego, prezentera telewizyjnego, lektora filmowego Tadeusza Sznuk.

Kilka słów o dziennikarzu:

Tadeusz Maria Sznuk (ur. 16 lipca 1943 w Kielcach) – polski dziennikarz radiowy, prezenter telewizyjny, lektor filmowy i pilot, z wykształcenia elektronik. Prowadzący teleturniej Jeden z dziesięciu (od 1994). Syn Stanisława. Pochodzi z Kielc. Absolwent XXX Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Śniadeckiego w Warszawie (1960). W 1970 ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej z tytułem zawodowym magistra inżyniera elektronika. Przez dziesięć lat pracował w zawodzie inżyniera. W latach 1959–1964 pracował jako lektor i reporter Rozgłośni Harcerskiej. Od 1969 związany z Polskim Radiem jako lektor, dziennikarz i komentator – najpierw w Programie 3 (gdzie prowadził m.in. audycję MiniMax), a od 1973 w Programie 1. Pod kierunkiem Aleksandra Tarnawskiego wraz z Andrzejem Matulem, Mieczysławem Marciniakiem i Piotrem Sadowskim tworzył w 1973 audycję Sygnały dnia w Programie 1. Popularność przyniosła mu inna audycja w tej stacji – Lato z radiem (pierwszy raz była na antenie 1 lipca 1971). W latach 70. co niedzielę był głosem audycji Muzykalny detektyw. W latach 70. był jednym z prezenterów (obok Bożeny Walter, Edwarda Mikołajczyka i Tomasza Hopfera) programu Studio 2 w TVP. Prowadził programy Świadkowie oraz Progi i bariery, a także koncerty Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. W latach 80. współprowadził Festiwal Piosenki Radzieckiej. 27 kwietnia 1986 prowadził Turniej Miast „Sanok-Bolesławiec”. W 1994 zaczął prowadzić teleturniej Jeden z dziesięciu emitowany najpierw w TVP2, a od 2018 w TVP1. Był lektorem wielu filmów dokumentalnych. Gościnnie pojawił się w filmach Niebieskie jak Morze Czarne (1971) oraz Sprawa inżyniera Pojdy (1977). W 1989 bez powodzenia kandydował w wyborach do Senatu PRL jako kandydat niezależny w województwie warszawskim, zdobywając 155 tysięcy głosów. Został pilotem samolotów i śmigłowców, prowadził i komentował różne imprezy lotnicze (m.in. Air Show 2009 w Radomiu, Piknik Lotniczy w Płocku, Mazury AirShow w Giżycku i inne). Został członkiem Krośnieńskiego Klubu Seniorów Lotnictwa im. gen. Ludomiła Rayskiego przy Aeroklubie Podkarpackim. Publikował w czasopiśmie „Skrzydlata Polska”. 

 Data wysłania: 31.01.2023
Data otrzymania: 13.02.2023
Czas oczekiwania: 41 dni

 

1229. Zbigniew Buczkowski

 Cześć!

Dzisiaj po krótkiej przerwie chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego aktora filmowego, estradowego, telewizyjnego i teatralnego Zbigniewa Buczkowskiego.

Kilka słów o aktorze:

Zbigniew Buczkowski (ur. 20 marca 1951 w Warszawie) – polski aktor filmowy, estradowy, telewizyjny i teatralny, scenarzysta i reżyser. est synem Zdzisławy i Mariana Buczkowskich, którzy pracowali w PLL LOT. Jego ojciec był pilotem, który zginął w katastrofie lotniczej w listopadzie 1951. Ma dwóch braci, starszego o trzy lata Waldemara i młodszego o dwa lata Mariana. Jego ciotką ze strony matki była Lucyna Szczepańska, a wujem – Feliks Szczepański. Mieszkał obok wytwórni filmowej przy ulicy Chełmskiej, gdzie statystowała sąsiadka, z której pomocą w wieku 10 lat wystąpił pierwszy raz jako statysta w filmie. W młodości przez trzy lata trenował boks w klubie Legia Warszawa. W 1970 ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Warszawie. Dwa lata później zadebiutował epizodyczną rolą kelnera w filmie Janusza Kondratiuka Dziewczyny do wzięcia. Zaważyło to na decyzji porzucenia wyuczonego zawodu, by poświęcić się aktorstwu. Grał niewielkie role w kolejnych filmach, a w 1977 pojawił się w głównej roli w filmie Tomasza Zygadło Rebus. Zdawał do szkoły filmowej, jednak nie dostał się. Na początku lat 80. zadebiutował w Teatrze Komedii w Warszawie rolą w sztuce Jonasza Kofty i Stefana Friedmanna Fachowcy, czyli po prostu robota w reżyserii Jerzego Gruzy. Od 17 grudnia 1983 występował w podwójnej roli – Naukowca i skrzypka Stasia – w sztuce Andrzeja Kondratiuka Koniec ery menelików w reżyserii Janusza Kondratiuka. W 1986 zdał egzamin eksternistyczny. Po prawie trzech latach zakończył współpracę z Komedią, chcąc skupić się na karierze filmowej. Największą popularność przyniosły mu role w serialach telewizyjnych: Henryka Lermaszewskiego w Domu, Wiesława Graczyka w Graczykach i Zbyszka Pyciakowskiego w Świętej wojnie. W 2011 nagrał album studyjny pt. Koło kina, na którym znalazły się kompozycje Andrzeja Rutkowskiego do słów Jacka Cygana i Marka Gaszyńskiego. W październiku 2014 wydał autobiografię pt. Pisz pan książkę!. Od 1981 żonaty z Jolantą. Mają córkę Hannę (ur. 1982) i syna Michała (ur. 1984). Mieszka w Piasecznie. 7 października 2010 został prawomocnie skazany przez Sąd Okręgowy w Suwałkach na karę grzywny 6 tys. złotych za wyłudzenie zaświadczenia ukończenia kursu na prawo jazdy. 

Data wysłania: 31.01.2023 r.
Data otrzymania: 16.02.2023 r.
Czas oczekiwania: 16 dni

 

1228. Anita Lipnicka

 Cześć!

Dzisiaj po długiej przerwie chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiej piosenkarki, autorki tekstów, modelki oraz członkini Akademii Fonograficznej ZPAV.

Kilka słów o piosenkarce:

Anita Anna Gray, z domu Lipnicka (ur. 13 czerwca 1975 w Piotrkowie Trybunalskim) – polska piosenkarka, autorka tekstów oraz modelka, członkini Akademii Fonograficznej ZPAV. Uczęszczała do I LO im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim. Mając 15 lat, pracowała jako modelka. Początkowo związana była z grupą Varius Manx, z którą nagrała dwie płyty: Emu (1994) i Elf (1995). Oba albumy okazały się sukcesem komercyjnym. W 1996 opuściła grupę i rozpoczęła karierę solową pod okiem Wiktora Kubiaka. Za debiutancki album pt. Wszystko się może zdarzyć otrzymała status trzykrotnie platynowej płyty. Zdobyła też pięć nominacji do nagrody Fryderyk, w tym w kategorii „album roku pop”. Promujące go piosenki „I wszystko się może zdarzyć” oraz „Piękna i rycerz” stały się przebojami. Druga płyta Lipnickiej pt. To, co naprawdę została wydana w 1998. Choć nie okazała się takim sukcesem komercyjnym jak debiut, to zdobyła status złotej, a pierwszy pochodzący z niej singel – „Historia jednej miłości” – został przebojem. Jesienią 2000 wydała album pt. Moje oczy są zielone. Pierwszym singlem zostało nagranie „Jestem powietrzem”, z teledyskiem nakręconym w Londynie. W 2002 nawiązała współpracę muzyczną z Johnem Porterem. Ich pierwszy wspólny album pt. Nieprzyzwoite piosenki został nagrany w Londynie i ukazał się na rynku w 2003 roku. Spotkał się z gorącym przyjęciem ze strony krytyków, jak i publiczności. Przez wiele tygodni płyta utrzymywała się na pierwszym miejscu najlepiej sprzedających się krążków i pokryła się platyną. Zdobyła też Fryderyka w kategorii „album roku pop”, a singel „Bones of Love” został przebojem. Jesienią 2005 wydany został drugi album duetu pt. Inside Story, który powtórzył sukces poprzedniej płyty. W 2006 wydała minialbum Other Stories i box All the Stories, zawierający poprzednie albumy studyjne duetu i DVD z teledyskami. 22 lutego 2008 wydali ostatnią wspólną płytę pt. Goodbye. Nad tym albumem pracowali w Polsce, razem z muzykami towarzyszącymi im na koncertach. Płytę promowały single „Old Time Radio” oraz „Lonesome Traveller”, uzyskała ona status złotej płyty. 13 listopada 2009 odbyła się premiera pierwszego od dziewięciu lat solowego albumu Lipnickiej pt. Hard Land of Wonder, promowanego singlem „Car Door”. Płyta była nagrywana w Londynie i utrzymana jest w akustycznej stylistyce. Wydawnictwo uzyskało status złotej płyty, a w lutym 2010 roku nominację do Fryderyka w kategorii Album Roku Piosenka Poetycka, którą Lipnicka wygrała. Zaśpiewała trzy piosenki na wydanej w 2012 płycie pt. W siódmym niebie, nagranej z zespołem Voice Band założonym przez Arkadiusza Lipnickiego. W 2012 wzięła udział w projekcie Morowe panny realizowanym przez Muzeum Powstania Warszawskiego. Wspólnie z Johnem Porterem napisała piosenkę „Jeśli nie wrócę”, która znalazła się na płycie pod tym samym tytułem. Tego samego roku nagrała partie wokalne dla tytułowej bohaterki animowanego filmu Walta Disneya, pt. Merida waleczna. 2 października 2013 ukazała się polskojęzyczna płyta artystki pt. Vena Amoris. Pierwszym singlem promującym album była piosenka „Hen, hen”, a drugim – tytułowy utwór „Vena amoris”. Po premierze płyty wyruszyła w trasę koncertową z udziałem brytyjskich muzyków, którzy brali udział w nagraniach. Z Lipnicką występowali: Charles Casey (gitary), Ali Friend (kontrabas, gitara basowa), Melvin Duffy (instrumenty strunowe), Peter Josef (klawisze, gitara, trąbka, wokal), Greg Freeman (perkusja). W styczniu 2014 odbyła się premiera trzeciego singla, na który wybrano piosenkę „Trzecia zima”. W 2016 wydała singel „Ptasiek”, którym złożyła hołd jej kompozytorowi, brytyjskiemu artyście Nickowi Talbotowi. Utworem zapowiedziała trasę koncertową o nazwie „Na osi czasu”, którą odbyła jesienią. Podczas koncertów przypomniała swoje największe przeboje. W 2017 ukazała się płyta będąca zapisem koncertu w Łodzi. W lipcu 2017 zaprezentowano nowy singiel „Z miasta” zapowiadający nową solową płytę pod szyldem Anita Lipnicka & The Hats. Album pt. Miód i dym ukazał się 17 listopada. Promowały ją jeszcze single „Raj” oraz „Jak Bonnie i Clyde” (feat. Tomasz Makowiecki). Płyta była nominowana do nagrody Fryderyki 2018 w kategorii „album roku pop”. W 2019 obchodziła jubileusz 25-lecia pracy artystycznej. W trasie koncertowej Z bliska przypomniała piosenki z różnych etapów swojej działalności w nowych, akustycznych wersjach (m.in. „Wolne ptaki”, „Zanim zrozumiesz”, „Piękna i Rycerz”, „Bones of Love”, „Ptasiek”), a także kilka coverów (m.in. „Creep” z repertuaru Radiohead, „Nothing Compares to You” Sinead O’Connor, „Losing My Religion” R.E.M., „Linger” The Cranberries). 8 sierpnia premierę miała nowa wersja „Piosenki księżycowej”, wyprodukowana przez Kubę Karasia z The Dumplings. Singel zapowiadał płytę OdNowa, na której znalazły się wybrane utwory z repertuaru artystki w nowych aranżacjach. 13 sierpnia Lipnicka świętowała jubileusz podczas koncertu Love Forever w ramach Konkurs Sopot Festival 2019, na którym zaśpiewała trzy piosenki („Zanim zrozumiesz”, „Piosenkę księżycową” i „Piękna i Rycerz”) w nowych aranżacjach. W styczniu 2020 artystka wyruszyła w trasę koncertową Intymnie. Trasę promowały klipy live session do piosenek „Wolne ptaki” oraz „Tęczowa”. Trasa, w wyniku komplikacji spowodowanych pandemią COVID-19, rozciągnęła się w czasie i zakończyła się w lutym 2022. Podczas jednego z koncertów, w stodole Folwarku Ruchenka, 1 października 2021 roku zarejestrowano koncert, którego nagranie live stanowi zawartość wydawnictwa w CD oraz DVD pod tytułem „Intymnie”. Jest córką elektryka. Ma starszego o trzy lata brata, Arkadiusza, który jest artystą kabaretowym. W latach 2003–2015 pozostawała w nieformalnym związku z Johnem Porterem. 23 lutego 2006 roku na świat przyszła ich córka, Pola. W 2016 poślubiła Marka Graya. 

 

1227. Michał Jelonek

 Cześć!

Dzisiaj chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiego muzyka, kompozytora, multiinstrumentalistę Michała Jelonka.

Kilka słów o muzyku:

Michał Jelonek (ur. 30 maja 1971 w Kielcach) – polski muzyk, kompozytor i multiinstrumentalista, znany głównie jako skrzypek. Członek zespołów Hunter i Orkiestra Dni Naszych. Były członek kieleckiej grupy Ankh. Nagrał płyty zawierające muzykę poważną, pop, folk, rock, metal, hard rock. Autor muzyki do reklam, m.in. Funduszu Emerytalnego Skarbiec. Nagrał kinową czołówkę dla filmów BestFilm oraz Monolight, oraz muzykę do filmu Na jelenie Renaty Borowczak. Laureat licznych konkursów i festiwali, m.in. Złotego Bączka, czy Jarocin 93. Najlepszy instrumentalista polski według magazynu Tylko Rock (1993), „Rock 94” Siedlce. Rekordzista wśród laureatów Złotego Bączka - statuetki przyznawanej za najlepszy koncert odbywający się podczas Przystanku Woodstock. Nagrodę zdobył czterokrotnie: w latach 1995 i 1996 jako członek zespołu Ankh, w 2004 roku (wspólnie z zespołem Hunter) oraz, solowo, w roku 2010. W 1990 obronił dyplom w klasie skrzypiec Andrzeja Zuzańskiego w Państwowej Szkole Muzycznej II st. im. Ludomira Różyckiego w Kielcach. Podsumowaniem tego był koncert skrzypcowy D-dur Ludwiga van Beethovena wraz z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Kieleckiej. Od tego czasu aż do 1993 roku współpracował z tą orkiestrą, z Orkiestrą Kameralną Filharmonii Kieleckiej, oraz z kwintetem smyczkowym Collegium Musicum. Od początku lat 90. w. pracuje jako muzyk sesyjny, nagrywał z takimi wykonawcami jak: Spooko, Closterkeller, De Press, Firebirds, Grejfrut, Kasa, Lizar, Łzy, Mafia, Maybe-b, Perfect, Szwagierkolaska, Teatr Kobiet, Tosteer, T-raperzy znad Wisły, Wilki, Maryla Rodowicz, Ilona Sojda, Wojciech Gąssowski, Stan Borys, Riverside. W 2002 roku Michał Jelonek nawiązał współpracę z formacją Hunter wraz z którą nagrał sześć albumów studyjnych. 3 grudnia 2007 roku ukazała się pierwsza solowa płyta muzyka zatytułowana Jelonek. W czerwcu 2009 roku Jelonek został nagrodzony w plebiscycie Świętokrzyskie Nagrody Muzyczne Scyzoryki 2009 w kategorii Wykonawca Instrumentalista. W 2010 roku nakładem firmy Złoty Melon ukazało się pierwsze wydawnictwo DVD Jelonka zatytułowane Przystanek Woodstock. Od 2018 jest jednym z jurorów talent-show telewizji Polsat Śpiewajmy razem. All Together Now. 

 

1226. Magdalena Tul

 Cześć!

Dzisiaj po długiej przerwie chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiej piosenkarki, wokalistki dubbingowej, kompozytorki i autorki tekstów Magdaleny Tul.

Kilka słów o piosenkarce:

Magdalena Ewa Tul (ur. 29 kwietnia 1980 w Gdańsku) – polska piosenkarka, wokalistka dubbingowa, kompozytorka i autorka tekstów. W latach 2000–2003 aktorka i wokalistka teatru Studio Buffo, a w latach 2004–2007 wokalistka Teatru Muzycznego „Roma”. W latach 2003–2018 solistka w teleturnieju TVP1 Jaka to melodia?. Fonograficznie debiutowała w 2004, od tamtej pory wydała trzy albumy studyjne: V.O.H. - The Victory of Heart (2007), Brave (2014) i Mindfulness (2019). Uczestniczka konkursu „Premier” w ramach 42. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (2005), festiwali Universtalent 2005 i Unisong 2007. Reprezentantka Polski w 56. Konkursie Piosenki Eurowizji (2011). Ma dwoje starszego rodzeństwa, o 15 lat brata i o 13 lat siostrę, Małgorzatę. Oboje mieli wpływ na rozwój jej świadomości muzycznej. W dzieciństwie uczęszczała do Studia Piosenki Grażyny Łobaszewskiej, gdzie kształciła się wokalnie. W 1999 rozpoczęła naukę w Szkole Muzycznej II stopnia w Gdańsku, w klasie śpiewu klasycznego. Ukończyła naukę w XIV Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku i w szkole średniej w klasie o profilu humanistyczno-teatralnym. Studiowała zaocznie na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Akademii Bydgoskiej, gdzie w 2004 uzyskała tytuł magistra sztuki na kierunku Edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej. Mając 12 lat, została wokalistką dziecięcego zespołu wokalnego, w którym stawiała pierwsze kroki muzyczne. Gdy była nastolatką, dorabiała do pensji, pracując jako barmanka w klubie jazzowym. Niedługo później założyła własny zespół, który tworzyła z Piotrem Olszewskim i Piotrem Podgórskim. Grali wspólnie przez około dwa lata, zagrali kilka koncertów jako support dla uznanych artystów sceny polskiej i tworzyli materiał na pierwszy, solowy album piosenkarki. W trakcie nauki w szkole średniej odbyła praktyki na deskach Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni. Od 2000 występowała jako aktorka i wokalistka zespołu Studio Buffo Janusza Józefowicza. Zagrała w przedstawieniach: Niedziela na głównym i Ukochany kraj. W międzyczasie dorabiała, pracując jako barmanka w klubie „Jazgot” w Warszawie oraz jako sprzedawca w call-center. W 2003 zakończyła pracę w Buffo, tłumacząc decyzję faktem, że „nie daje jej to możliwości rozwoju”. W 2003 nawiązała współpracę z Teatrem Muzycznym „Roma”, w którym śpiewała partie wokalne w musicalu Koty (2004) i grała Królową Abę w musicalu Akademia pana Kleksa (2007). W styczniu 2003 nawiązała współpracę z Telewizją Polską, zostając jedną z wokalistek teleturnieju TVP1 Jaka to melodia?. Na udział w przesłuchaniach do programu namówił ją Robert Janowski, gospodarz programu. W 2004 z piosenką „Full of Life” zajęła 9. miejsce w wewnętrznych eliminacjach do 50. Konkursu Piosenki Eurowizji. Za wykonanie piosenki zdobyła również nagrody na festiwalu Universtalent 2005 w Pradze w kategoriach: „najlepszy utwór” i „najlepszy wykonawca”. W czerwcu 2005 z singlem „Idź swoją drogą” wystąpiła w koncercie Premiery w ramach 42. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, a w 2006 z piosenką „Find the Music” brała udział w eliminacjach do konkursu Trendy podczas festiwalu TOPtrendy 2006, jednak nie zakwalifikowała się do finałowej „dziewiątki”. W sierpniu 2007 wydała debiutancki album studyjny pt. V.O.H. - The Victory of Heart, na którym znalazły się m.in. piosenki „Full of Life” i „Find the Music”. Również w 2007 zajęła trzecie miejsce na amerykańskim festiwalu Unisong. Pod koniec grudnia 2010 zaśpiewała gościnnie w utworze Ricka Estrina „Weekend Off”, umieszczonym na demo bluesowego zespołu Why Ducky? pt. The Mo. Wydała również dwa solowe single: „Nie ma jej” i „Jestem”, z którym 29 grudnia 2010 zakwalifikowała się do krajowych eliminacji do 56. Konkursu Piosenki Eurowizji. 14 lutego 2011 wygrała finał selekcji, zdobywszy 44,47% głosów publiczności, dzięki czemu została reprezentantką Polski w Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Düsseldorfie. W ramach promocji nagrała anglojęzyczną wersję piosenki, „Present”. 10 maja wystąpiła jako pierwsza w kolejności w pierwszym półfinale konkursui zajęła ostatnie, 19. miejsce z wynikiem 18 punktów, nie zdobywając awansu do finału. W listopadzie jej piosenka „First Class Ticket to Heaven” znalazła się na dwupłytowym wydawnictwie wydane pod szyldem projektu Esotiq presents Poland... Why Not. W 2012 bez powodzenia zgłosiła się z piosenką „Give It Up” do szwajcarskich selekcji do 58. Konkursu Piosenki Eurowizji. W 2013 wzięła udział w drugiej edycji talent show TVP2 The Voice of Poland; podczas tzw. „przesłuchań w ciemno” dołączyła do drużyny „Tomsona” i „Barona” i ostatecznie odpadła na etapie „nokautów”. W listopadzie 2013 wydała EP-kę pt. The Beginning. 6 czerwca wydała drugi album studyjny pt. Brave. W maju 2014 zasiadła w polskiej komisji jurorskiej podczas 59. Konkursu Piosenki Eurowizji. 14 czerwca 2015 wystąpiła w koncercie z okazji 90-lecia Polskiego Radia w ramach Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, śpiewając wraz z chórem Sound’n’Grace utwory „Szklana pogoda” Lombardu i „Biała armia” Bajmu. 28 kwietnia 2017 wydała singel „Closer”, którą nagrała również w polskiej wersji językowej jako „Bliżej”. W maju 2017 zagrała minitrasę koncertową, obejmującą występy w Krakowie i Warszawie, ponadto zasiadła w polskiej komisji jurorskiej podczas 62. Konkursu Piosenki Eurowizji. 7 listopada w warszawskim klubie „Stodoła” zagrała premierowy koncert z trasy Pop Art Tour, w trakcie której zaprezentowała materiał z trzeciej płyty studyjnej. Latem 2018, po zmianie głównego producenta programu Jaka to melodia?, wraz z częścią dotychczasowej obsady zakończyła współpracę przy teleturnieju. 31 sierpnia wydała teledysk do singla z płyty, „Va Banque”. Również w 2018 zaangażowała się w kampanię marki produkującej trofea sportowe Tryumf „Pierwsze zwycięstwo”. 14 kwietnia 2019 wystąpiła gościnnie podczas koncertu London Eurovision Party. 3 czerwca wydała cyfrowo trzeci album studyjny pt. Mindfulness, zawierający m.in. single „Closer”, „Bliżej”, „Va Banque” i „Move Forward”, który wydała 10 czerwca. Latem była gościem muzycznym w teleturnieju TV Puls Gra Muzyka. Jesienią 2019 wystartowała w konkursie Open Mic, docierając do finału rozgrywanego 1 lutego 2020 w O2 Arena w Londynie. 26 lutego 2021 poinformowała o podjęciu współpracy z amerykańską wytwórnią nagraniową Banner Records, dla której nagrała single: „Face the Day” (2021) i „If Loving You Is All I Ever Do” (2022). Ma dwoje dzieci, Krzysztofa (ur. 18 listopada 2007) i Maję (ur. 24 listopada 2012). Jest wegetarianką. 

 

1225. Martyna Wojciechowska

 Cześć!

Dzisiaj po długiej przerwie chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiej prezenterki telewizyjnej, dziennikarki, podróżniczki, pisarki i działaczki społecznej Martyny Wojciechowskiej.

Kilka słów o dziennikarce:

Martyna Wojciechowska (ur. jako Marta Eliza Wojciechowska 28 września 1974 w Warszawie) – polska prezenterka telewizyjna, dziennikarka, podróżniczka, pisarka i działaczka społeczna. Laureatka licznych nagród za działalność dziennikarską, reporterską i społeczną, m.in. Złotej Telekamery, dwóch MediaTorów, Nagrody Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera i Wiktora. Jest jedyną córką Joanny (ur. 1950) oraz Stanisława Wojciechowskich (ur. 1934). W wieku siedmiu lat trenowała gimnastykę artystyczną. Uczęszczała do Szkoły Podstawowej nr 306 im. ks. Jana Twardowskiego w Warszawie, jest absolwentką XXII Liceum Ogólnokształcącego im. Jose Marti w Warszawie. Z wykształcenia jest ekonomistką – zaocznie studiowała zarządzanie i marketing, zdobyła specjalizację z zarządzania zasobami ludzkimi. W 2005 obroniła z wyróżnieniem pracę końcową na podyplomowych studiach MBA w Oxford Brooks University. Mając 18 lat, rozpoczęła pracę w agencji mody Legenda. W 1997 po raz pierwszy pojawiła się na okładce magazynu „Zwierciadło”. Wkrótce później zaczęła tworzyć program o motocyklach dla łódzkiej telewizji kablowej ATV. W TVN prowadziła początkowo magazyn Automaniak, którego scenariusz napisała na maszynie biurowej ojca. W kolejnych latach była prowadzącą programów: Dzieciaki z klasą, Big Brother (2001–2002) i Studio Złote Tarasy (wraz z Maxem Cegielskim). Po zdobyciu szczytu Mount Everest otrzymała telefon z propozycją posady jako redaktor naczelna magazynów „National Geographic Polska” i „National Geographic Traveler”. Funkcję objęła w lutym 2007. Z ramienia magazynu wydała książki: „Dzieciaki Świata”, „Zwierzaki Świata”, „Kobieta na krańcu Świata” lub zapis z wyprawy na Mount Everest „Przesunąć Horyzont”. 17 stycznia 2017 zrezygnowała z posady redaktor naczelnej, przekazała swoje obowiązki Agnieszce Franus. W karierze wydawniczej współpracowała także z miesięcznikami: „Świat Motocykli”, „Auto Moto”, „Playboy” czy „Voyage”. Była redaktor naczelną polsko-angielskiego miesięcznika dla podróżujących „Kaleidoscope”. Od 2009 realizuje serię podróżniczą Kobieta na krańcu świata. Jeden z odcinków programu, poruszający temat dzieci prześladowanych w Tanzanii ze względu na albinizm, został przekształcony na dłuższy film dokumentalny Ludzie Duchy (2015), wyreżyserowany przez Wojciechowską oraz Marka Kłosowicza. Główną bohaterką filmu była nastoletnia Kabula Nkalango Mensaje, która straciła rękę w wyniku napadu na nią przez nieznanych sprawców. Pomocy dla Mansaje udzieliła fundacja „Między niebem a ziemią”, przekazując 100 tys. złotych na jej wykształcenie. W 2015 nastolatka wraz ze swoją siostrą pojawiła się na okładce majowego wydania National Geographic. Dokument został nagrodzony statuetką w kategorii „Global Awareness” na WorldMediaFestiwal 2016 w Hamburgu, a w 2017 otrzymał nagrodę Złotej Nimfy na Międzynarodowym Festiwalu Telewizyjnym w Monte Carlo w kategorii „Informacja – dokument na tematy bieżące”. Brała udział w kampaniach reklamowych produktów: Actimel (2007), Timotei (2010), Sony (2009–2010), Radio Zet (2011), Orange Travel (2012), Coffee Heaven oraz Fundacja WWF Polska (2012), Play (2017–2018), Pantene (2018), W. Kruk (2017 i 2018). Przez udział w kampanii Żywiec Zdrój (2018) z użyciem hasła Plastik nie jest taki zły spotkała się z ostrą krytyką. W styczniu 2017 została dyrektorką programową Travel Channel, kanału podróżniczego TVN. Od września 2020 TVN Style emituje prowadzony przez nią program Discovery dla Ziemi. W kwietniu 2021 założyła kanał „Dalej” na platformie YouTube. Na kanale są prezentowane rozmowy z osobami, które są dla niej inspiracją. Jest ambasadorką kampanii Girls can achieve anything! organizowanej przez Lego w 2022. Jest kierowcą rajdowym. W wieku 17 lat uzyskała Międzynarodową Sportową Licencję Rajdową i Wyścigową na pojazdy dwu- i czterokołowe. Zorganizowała Zespół Rajdowy Mocne Rally, którego była rzecznikiem prasowym. Współpracowała także z Teamem EFL Corsa Rally. Pasję do motoryzacji łączy z zamiłowaniem do nurkowania (jest licencjonowanym nurkiem technicznym Normoxic Trimix Diver IANDT oraz Divemaster PADI) i wszelkich sportów ekstremalnych (m.in. wspinaczka wysokogórska) oraz podróżowaniem. W 2002, będąc w parze z Jarosławem Kazberukiem, wzięła udział w rajdzie Sahara-Dakar, zajmując przedostatnie, 44. miejsce w klasyfikacji generalnej, ze stratą 62 godzin do zwycięzcy. Samochód, którym się poruszała, Toyota Land Cruiser, początkowo planowany na sprzedaż, został skradziony podczas transportu na statku. Ukończyła go jako pierwsza Polka i kobieta z Europy Środkowo-Wschodniej. W 2003 wzięła również udział w rajdzie Transsyberia, kierując na zmianę z Andrzejem Derengowskim. Trasa, licząca prawie 14 tysięcy kilometrów, zakończona została 30 września 2003 w Magadanie. Na mecie stawili się jako jedyna polska grupa, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. Jest honorową ambasadorką WWF Polska. Wsparła m.in. apel o ochronę najstarszego parku narodowego Wirunga w Afryce przed odwiertami naftowymi (pod naciskiem globalnej akcji firmy Total i Soco wycofały się ze swoich planów). Wspiera ochronę polskich rysi. Zaangażowała się także w akcję „Nie mów do mnie misiu”, która miała na celu szerzenie wiedzy o żyjących w Polsce niedźwiedziach. W 2013 została członkinią Polskiej Akcji Humanitarnej. Włączyła się wówczas w pomoc dla uchodźców z Syrii. Dwa lata wcześniej, w 2011, klub PAH SOS został objęty patronatem National Geographic Traveler. W plebiscycie Travelery 2011, organizowanym przez miesięcznik „National Geographic Polska”, PAH SOS otrzymał nominację do nagrody w kategorii „Społeczna inicjatywa roku”. Była zaangażowana w budowę kliniki hematologii dziecięcej „Przylądek Nadziei” we Wrocławiu. Po odebraniu tytułu Kobiety Roku „Twojego Stylu” w 2009, który wręczyła jej profesor Alicja Chybicka, otrzymała również zaproszenie do kliniki onkologicznej we Wrocławiu. 7 września 2015 uczestniczyła w inauguracji nowej kliniki we Wrocławiu, na budowę którego przekazała 50 tysięcy złotych. Na swoim ramieniu ma wytatuowane współrzędne geograficzne kliniki. Aktywnie uczestniczy we wszelkich imprezach oraz zbiórkach pieniędzy na rzecz Przylądka Nadziei. Jednym z przedmiotów, które zlicytowała na potrzeby fundacji, była figurka Ganesha, hinduskiego boga szczęścia i dobrobytu. Ostatecznie figurka została sprzedana za sumę 230 tys. złotych. Popiera różne akcje społeczne. Włączyła się w kampanie przeciwko okaleczaniu dziewczynek i kobiet fundacji Waris Dirie „Kwiat Pustyni”. Poparła też ogólnopolski protest kobiet, zwany „Czarnym Protestem”. W 2016 została ambasadorką akcji producenta wody mineralnej Żywiec Zdrój „Po stronie natury” w ramach Ogólnopolskiego Dnia Po Stronie Natury. W maju 2017 wyznała, że jest w trakcie adopcji dzieci z odległych zakątków świata. Jedną z nich jest Kabula Nkalango Mensaje, bohaterka filmu Ludzie Duchy, która przed sądem zeznała, że znajduje się pod opieką podróżniczki. Była pięciokrotnie zaręczona, dwa razy odwołała ślub w ostatniej chwili. Związana była z przedsiębiorcą Leszkiem Czarneckim i płetwonurkiem Jerzym Błaszczykiem, z którym ma córkę Marię (ur. 17 kwietnia 2008). 16 października 2020 wyszła za prezentera telewizyjnego Przemysława Kossakowskiego. 15 lipca 2021 potwierdziła medialne plotki o rozstaniu, a w lipcu 2022 media poinformowały o sfinalizowaniu rozwodu z orzeczeniem o winie Kossakowskiego. W 2004, podczas nagrań do serii Misja Martyna na Islandii, uległa wypadkowi samochodowemu, w którym zginął jej przyjaciel oraz operator Rafał Łukaszewicz, ona sama złamała kręgosłup. W trakcie rehabilitacji przebywała w sanatorium w Ciechocinku. We wrześniu 2016 opowiedziała o wypadku motocyklowym, w wyniku którego złamała obojczyk i wymagana była jego operacja. Tydzień od zabiegu pojawiła się na planie ósmej serii programu Kobieta na krańcu świata, który spowodował dalsze komplikacje wymagające kolejnej operacji. 29 kwietnia 2017 w północno-zachodnim Pakistanie (przy granicy z Afganistanem) wraz z ekipą programu Kobieta na krańcu świata została zatrzymana przez tamtejsze wojsko wraz z wywiadem, Inter-Services Intelligence, którzy skonfiskowali cały sprzęt wraz z kartami pamięci z nagranym dotąd materiałem. Trafili do aresztu domowego m.in. pod kontrolą policji, najpierw w górach, a następnie w Czitralu. Po niemalże dobie wyjechali autobusem do Islamabadu, skąd otrzymali wsparcie polskiego konsulatu, a także pomoc w bezpiecznym wyjeździe z kraju. Nie odzyskali skonfiskowanego materiału, ale został on wcześniej zabezpieczony przez skopiowanie na dodatkowe dyski. 7 stycznia 2019 poinformowała o urzędowej zmianie imienia z Marta na Martyna. 

Data wysłania: 08.12.2022 r.
Data otrzymania: 17.01.2023 r.
Czas oczekiwania: 40 dni

 

1224. Gosia Andrzejewicz

 Cześć!

Dzisiaj po długiej świąteczno-noworocznej przerwie chciałabym pokazać autograf, jaki otrzymałam od polskiej piosenkarki, autorki tekstów i kompozytorki Gosi Andrzejewicz. To jest podpis od mojej Idolki i lepszego rozpoczęcia Nowego Roku nie mogłam sobie wymarzyć.

Kilka słów o piosenkarce:

Małgorzata Andrzejewicz, niegdyś Andrzejczuk występująca głównie jako Gosia Andrzejewicz (ur. 14 stycznia 1984 w Bytomiu) – polska piosenkarka, a także autorka tekstów i kompozytorka, której twórczość klasyfikowana jest jako pop, ballada, hip-hop, r&b, swing, muzyka elektroniczna, disco, house i dance-pop. Debiutowała na rynku muzycznym w 2004. Do 2019 wydała pięć albumów studyjnych i wylansowała przeboje, takie jak „Pozwól żyć”, „Słowa”, „Trochę ciepła” czy „Otwórz oczy”. Otrzymała dwie złote płyty. W dzieciństwie uczyła się gry na fortepianie. Pierwsze utwory zaczęła pisać w latach licealnych. Ukończyła naukę w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Bytomiu. Studiowała zarządzanie i marketing w Bielskiej Wyższej Szkole im. J. Tyszkiewicza. Śpiewała w jazzowo-popowym zespole założonym przez studentów Akademii Muzycznej w Katowicach. Grupa zdobyła lokalną popularność, jednak wskutek nieporozumień Andrzejewicz opuściła zespół. Przed rozpoczęciem kariery muzycznej zmieniła nazwisko z Andrzejczuk na Andrzejewicz. Zadebiutowała na rynku muzycznym w 2004 płytą Gosia Andrzejewicz, którą wydała niezależnie. Album promowany był przez dwa single: „Nieśmiały chłopak” i „Wielbicielka”. W 2005 towarzyszyła zespołowi Ivan i Delfin podczas występu w 50. Konkursie Piosenki Eurowizji w Kijowie. W tym samym roku udzieliła się gościnnie w nagraniach innych wykonawców, m.in. „First Sight” projektu Bitter Sweet czy „Waiting for Love” Krista Van D. Z piosenką „Miłość” wygrała konkurs Rap Eskadra, organizowany przez portal Wirtualna Polska oraz Radio Eska, dzięki czemu podpisała kontrakt z wytwórnią My Music. W 2006 z utworem „Dangerous Game” startowała w białoruskich eliminacjach do 51. Konkursu Piosenki Eurowizji. Zajęła w nich przedostatnie, 14. miejsce. Kolejny wydany przez nią singiel, „Pozwól żyć”, stał się jej pierwszym ogólnopolskim przebojem i utorował drogę do dalszej kariery. W kwietniu ukazała się reedycja jej pierwszej płyty zatytułowana Gosia Andrzejewicz Plus, zawierająca dodatkowy krążek z nowymi utworami, w tym z „Pozwól żyć”. Album pokrył się złotem, a latem piosenka „Słowa” podbiła kolejne listy przebojów. Jesienią 2006 wydała album pt. Lustro, który zawierał singiel „Trochę ciepła”. Piosenka okazała się ogromnym sukcesem, a płyta powtórzyła sukces poprzedniej, stając się złotą. Andrzejewicz została uhonorowana nagrodami jako debiutantka roku na galach Złote Dzioby i Eska Music Awards. W marcu 2007 wydała singiel „Lustro”, a miesiąc później premierę miało wydawnictwo The Best of Gosia Andrzejewicz, będące kompilacją utworów z poprzednich płyt. Następnie wydała teledysk do piosenki „Siła marzeń”, w którym odniosła się do jej ówczesnego konfliktu z nauczycielką śpiewu i krytykiem muzycznym, Elżbietą Zapendowską. Pojawiła się na składance Zimno? Przytul mnie!, firmowanej przez Radio Eska. Na płytę trafiły trzy jej piosenki, w tym kolejny hit – „Magia świąt”. Część dochodów ze sprzedaży płyty została przekazana na rzecz programu „Pajacyk” Polskiej Akcji Humanitarnej. Jeszcze w 2007 była jurorką w drugiej edycji programu muzycznego Viva Polska Shibuya. W 2008, przybierając pseudonim Pearline, nagrała wokal do trzech piosenek na płytę You Can Dance DJ-a Remo, w tym m.in. do nagrania tytułowego. Również w 2008 uczestniczyła w trzeciej edycji programu rozrywkowego TVP2 Gwiazdy tańczą na lodzie, w którym wywołała kontrowersje potyczkami słownymi z Tomaszem Jacykowem, jednym z jurorów. W 2009 z duetem Kalwi & Remi nagrała klubową piosenkę „Lips”, która została zaprezentowana podczas targów muzycznych Midem w Cannes. W tym czasie zaśpiewała również w utworze „Taste Me All Day”, umieszczonym na kolejnej płycie DJ-a Remo. W sierpniu wydała swoją kolejną solową płytę, zatytułowaną Wojowniczka, którą utrzymała w repertuarze muzyki elektronicznej. Album promowany był przez single: „Zabierz mnie”, „Wojowniczka” i „Otwórz oczy”, który został wykorzystany w jednym z odcinków serialu Polsatu Przyjaciółki. W 2010 z piosenką „You” startowała w szwajcarskich eliminacjach do 56. Konkursu Piosenki Eurowizji, jednak nie zakwalifikowała się do finałowego etapu selekcji. W lutym 2011, jako członkini krótkotrwałego projektu S#G Projects, wydała klubowy singiel „Contagious”. Wiosną 2012 w warszawskim klubie „Mirage” premierowo zaprezentowała taneczny singiel „Loverboy”, który nagrała w duecie z Dr. Albanem. Na początku sierpnia tego samego roku zaprezentowała balladę „Film”, do której teledysk wydała na początku sierpnia 2014. Jesienią 2012 wydała singiel „Choose to Believe”, w którym gościnnie pojawił się NatStar, zwycięzca ogłoszonego przez Andrzejewicz konkursu dla raperów. 25 listopada 2014 wydała dwupłytowy album pt. Film, który promowała singlami: „Ciszej”, „Klucz”, „Obiecaj mi” i tytułowym. W następnych latach wydała single „Moc” (2016), „Doceń to” (2017) i „Dlaczego” (2019). Jesienią 2020 zajęła trzecie miejsce w finale trzynastej edycji programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo, w następnych latach wystąpiła w dwóch bożonarodzeniowych odcinkach programu (2020, 2021). W kwietniu 2021 wydała singel „Delete”. W tym samym roku miała premierę piosenka „Nie będziesz szła sama”, nagrana z Mandaryną i Iną, która jest coverem utworu „All The Things She Said” zespołu Tatu oraz nowa wersja jej przeboju „Otwórz oczy”. We wrześniu 2022 wydała singel „Tylko Mój”. Ma brata i siostrę. Jest związana z producentem muzycznym Arturem „St0ne” Kamińskim, z którym ma syna, Mateusza (ur. 2015). Fascynuje się Włochami. Mówi biegle po włosku, a także angielsku.