Autografy Malutkiej: stycznia 2022

Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam od polskiego aktora, reżysera, scenarzysty filmowego i teatralnego, felietonisty, konferansjera, psychologa i wykładowcy akademickiego- Macieja Struhra.

Maciej Jerzy Stuhr (ur. 23 czerwca 1975 w Krakowie) – polski aktor, reżyser i scenarzysta filmowy i teatralny, felietonista, konferansjer, psycholog, wykładowca akademicki. Zadebiutował w 1988 rolą Piotrka w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X. W kolejnych latach udzielał się na scenie kabaretowej, był aktorem Kabaretu Artura I i założonego przez siebie kabaretu Po Żarcie. Uznanie widzów i popularność zdobył dzięki kreacji Aleksa w filmie Fuks w reż. Macieja Dutkiewicza. Do najważniejszych ról w jego aktorskiej karierze należą występy w filmach: Chłopaki nie płaczą, Poranek kojota, 33 sceny z życia, Listy do M., Pokłosie, Obława, Planeta singli, Czerwony kapitan i Sala samobójców. Hejter oraz w serialach: Glina, Bez tajemnic, Belfer, Diagnoza i Szadź. W latach 2004–2008 był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, od 2008 występuje w Nowym Teatrze w Warszawie. Z dubbingu został zapamiętany jako Kuzco z Nowych szat króla, Hector Rivera z Coco i Timon z Króla Lwa oraz tytułowi bohaterowie filmów Kurczak Mały, Gnomeo i Julia, Pokémon: Detektyw Pikachu i Roman barbarzyńca, a także gry komputerowej Szymek czarodziej. Uhonorowany tytułem Mistrza Mowy Polskiej. Laureat Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego za rolę w 33 scenach z życia i Orła za pierwszoplanową rolę w Pokłosiu, jak też dwóch Róż Gali i Węża. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Prowadzi czynnie działalność charytatywną, angażuje się w liczne akcje społeczne. Jest synem aktora Jerzego Stuhra i skrzypaczki Barbary Kóski. Ma młodszą o siedem lat siostrę Mariannę (ur. 1982). Jego przodkowie, Anna z domu Thill i Leopold Stuhr, przybyli do Krakowa z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879. Jego pradziadkiem był Oskar Stuhr, adwokat i działacz Stronnictwa Narodowego. Jego ojcem chrzestnym jest aktor Jan Nowicki. Urodził się i wychował w Krakowie. Uczęszczał do tamtejszego przedszkola muzycznego i ukończył Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną I stopnia im. Ignacego Jana Paderewskiego w klasie fortepianu. Od dziecka fascynuje się aktorstwem, w młodości często obserwował w pracy ojca, który grał w spektaklach wystawianych w Starym Teatrze w Krakowie. Był drużynowym w szczepie „Słowiki”. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. W 1999 ukończył studia psychologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, broniąc pracy dyplomowej pt. „Reakcje publiczności kabaretowej”. W 2003 został absolwentem PWST w Krakowie. W maju 2019 ukończył studia doktorskie na PWSFTviT im. Leona Schillera w Łodzi, broniąc pracy pt. „Ku reżyserii. Droga aktora do reżyserii poprzez nauczanie studentów”. Na wielkim ekranie debiutował rolą Piotrka w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog X (1988). Po maturze przez rok występował w Kabarecie Artura I w Rabce, z którym zdobył Grand Prix Akademickiego Forum Kultury. W czasie studiów założył własny kabaret Po Żarcie, z którym otrzymał I nagrodę na przeglądzie PaKA 1997. Jest znany z parodii twórczości i zachowań innych artystów, takich jak Stanisław Sojka, Gustaw Holoubek czy Mariusz Max Kolonko. W 1998 wcielił się w Aleksa, głównego bohatera filmu Macieja Dutkiewicza Fuks (1999). Rozpoznawalność przyniosły mu także kreacje w filmach Olafa Lubaszenki: Kuby Brennera w Chłopaki nie płaczą (2000) i Kuby Aksera w Poranku kojota (2001). Jako aktor dubbingowy debiutował rolą Kuzco w filmie animowanym Nowe szaty króla (2000). Za kreację Hipolita Wielosławskiego w ekranizacji Przedwiośnia (2001) był nominowany do Orła w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola męska”. W 2001 czytał wakacyjną powieść Kompletna plaża, czyli dziennik Adama Zawodnego w Radiu Zet w ramach cyklu opowiadań autorstwa Rafała Bryndala i Dariusza Hyski, a także został pierwszym laureatem nagrody „5.10. i co dalej” im. Marcina Kołodyńskiego, przyznawanej młodych ludziom, którzy „robią niezwykłe rzeczy i mogą być wzorem dla swoich rówieśników”. W 2003 pojawił się w roli Mirosława „Newtona” w niskobudżetowej komedii wytwórni A’Yoy Baśń o ludziach stąd, użyczył głosu tytułowemu bohaterowi gry komputerowej Szymek czarodziej i poprowadził 47. galę rozdania Złotych Kaczek. ystąpił w roli podkomisarza Artura Banasia w serialu kryminalnym Glina (2004, 2008). Za „wyrafikowane poczucie humoru” odebrał statuetkę Grubej Ryby, przyznawaną przez słuchaczy Radia Kolor. W latach 2004–2008 był aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, zagrał m.in. Iwana Chlestaskowa w Rewizorze i Ilję Iljicza Obłomowa w spektaklu Obłom-off (oba w reżyserii Andrzeja Domalika). Od 2004 prowadzi ceremonie wręczenia Orłów w latach parzystych, w listopadzie poprowadził ceremonię rozdania Effie Awards. W 2005 został uhonorowany tytułem Mistrza Mowy Polskiej, a za dubbing tytułowego bohatera animacji Kurczak Mały uzyskał statuetkę Kłapa. W tym czasie dodatkowo użyczył głosu Pasiowi, tytułowemu bohaterowi Zebry z klasą, Kajko w animacji Kajko i Kokosz i Kuzco w Nowych szatach króla 2. W 2006 współprowadził z Sophie Marceau ceremonię wręczenia Europejskich Nagród Filmowych w Warszawie oraz z Grażyną Torbicką galę zamknięcia 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, a także czytał ze swym ojcem powieść Edwarda Redlińskiego Telefrenia w radiowej Trójce oraz zdubbingował Szczycika w filmie 7 krasnoludków – historia prawdziwa i Trendiksa w Asteriksie i wikingach. W 2007 zadebiutował w roli homoseksualnego Joe Portera Pitta w sztuce Anioły w Ameryce Tony’ego Kushnera, wystawianej w warszawskim Teatrze Rozmaitości w reż. Krzysztofa Warlikowskiego, a także wykreował postać Cosme McMoona, pianisty Florence Foster Jenkins w spektaklu Boska! Petera Quiltera, prezentowanej na deskach stołecznego Teatru „Polonia” w reż. Andrzeja Domalika. W tym samym roku pojawił się na wielkim ekranie w dwóch filmach: jako Tomek w Korowodzie i Sebastian Tretyn w Testosteronie. W 2008 został aktorem Nowego Teatru w Warszawie, od tamtej pory zagrał w sztukach, takich jak np. (A)pollonia, Koniec i Kabaret warszawski w reż. Krzysztofa Warlikowskiego (za rolę w Kabarecie... był nominowany do Róży Gali w kategorii „teatr”), Krzysztof M. Hipnoza w reż. Krzysztofa Materny i Życie seksualne dzikich w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego. Ponadto został okrzyknięty Honorowym Ambasadorem Polszczyzny i czytał powieść Marcina Świetlickiego Jedenaście w Trójce. W 2009 za wykreowanie postaci Piotra w 33 scenach z życia (2008) Małgorzaty Szumowskiej odebrał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego oraz był nominowany do Złotej Kaczki za najlepszą rolę męską i Polskiej Nagrody Filmowej za najlepszą główną rolę męską. Również w 2009 został felietonistą półrocznika „Royal Magazyn” oraz czasopisma „Zwierciadło”. Jego teksty publikowane na łamach miesięcznika ukazały się w formie książek wydanych przez Wydawnictwo Zwierciadło: „W krzywym zwierciadle” (2013), „W krzywym zwierciadle. Ciąg dalszy nastąpił” (2015) i „Tata Tadzika” (2018). W 2010 premierę miały kolejne dwa filmy z jego udziałem, Śluby panieńskie i Mistyfikacja, za występ w których był nominowany do Złotych Kaczek za najlepszą główną rolę męską, kolejno w 2010 i 2011. Również w 2010 użyczył głosu Znajdzie w filmie animowanym Jak uratować mamę (2016) i Flynnowi Riderowi w Zaplątanych (2010), współprowadził z Grażyną Torbicką galę z okazji 40-lecia TVP2 organizowaną Teatrze Polskim w Warszawie oraz został nagrodzony Różą Gali w kategorii „aktor”. W 2011 wystąpił w roli Mikołaja Koniecznego, prezentera radiowego w Listach do M., a w ramach promocji filmu prowadził w Radio Zet program Listy do M^[. Ponadto użyczył głosu głównemu bohaterowi animacji Gnomeo i Julia (2011), odebrał Wiktora w kategorii „osobowość telewizyjna roku” i wyreżyserował widowisko telewizyjne Smuteczek, czyli ostatni naiwni, za które odegrał Różę Gali w kategorii „media”. W 2012 użyczył głosu tytułowemu bohaterowi animacji Roman barbarzyńca (2011) i pojawił się w roli Jacka, pracownika Urzędu Bezpieczeństwa w czesko-słowackim kryminale Konfident. Za występ w roli Józefa Kaliny w Pokłosiu (2012) Władysława Pasikowskiego odebrał Polską Nagrodę Filmową za najlepszą główną rolę męską podczas gali wręczenia Orłów 2013, do których zdobycia był nominowany też w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola męska” za rolę Henryka Kondolewicza, czarnego charakteru w Obławie (2012) Marcina Krzyształowicza. Za rolę w Pokłosiu był też nominowany w plebiscycie Gwarancje Kultury 2013 w kategorii „film”. Po premierze Pokłosia włączył się w dyskusję dotyczącą stosunków polsko-żydowskich, co było szeroko komentowane w mediach i za co był nominowany do Nagrody Radia Tok FM im. Anny Laszuk. Po premierze Pokłosia odrzucił propozycję zagrania w Demonie (2015) Marcina Wrony. Od 5 września 2012 do 29 maja 2013 współprowadził z Kubą Wojewódzkim poranną audycję Zwolnienie z WF-u w Esce Rock. W 2013 dołączył do obsady serialu HBO Bez tajemnic w roli Tomasza, zagrał w teledysku do utworu Pati Sokół „Neverland” oraz odebrał nagrodę Kryształowego Zwierciadła za „oddanie szpiku kostnego chorej na białaczkę dziewczynce, za talent felietonisty i poczucie humoru”. W 2014 zagrał młodego Jana Bratka w filmie Jerzego Stuhra Obywatel i pojawił się w rosyjskim serialu Bezsenność w roli Igora Wołkowa. W kwietniu został odznaczony srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, we wrześniu dołączył do rady programowej kanału filmowego Stopklatka TV, a w październiku nakładem wydawnictwa Znak ukazała się książka pt. „Obywatel Stuhr”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym z Maciejem i Jerzym Stuhrami przez Ewę Winnicką. W 2015 powrócił na ekran jako Mikołaj Konieczny w komedii romantycznej Listy do M. 2, a w ramach promocji filmu ponownie poprowadził audycję Listy do M w Radiu Zet. W październiku 2015 premierę miała książka pt. „Stuhrmówka, czyli wewnętrzny gen wolności”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym z aktorem przez Beatę Nowicką. Za rolę Fabiana Apanowicza w komedii Janusza Majewskiego Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy (2016) był nominowany do Orła w kategorii „najlepsza główna rola męska”. W lutym 2016 premierę miała komedia romantyczna Planeta singli, w której zagrał Tomka Wilczyńskiego. W marcu 2016 wywołał kontrowersje politycznym przemówieniem na 16. ceremonii wręczenia Orłów, w którym nawiązał m.in. do katastrofy w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010. W wywiadzie dla NaTemat.pl skomentował przemowę słowami: Nie śmieję się z tragedii, śmieję się z tego, do czego pewne środowisko polityczne tragedię smoleńską sprowadziło. Zagrał porucznika Richarda Krauza, głównego bohatera czesko-słowacko-polskiego filmu kryminalnego Czerwony kapitan (2016), za dubbing postaci odebrał antynagrodę Węża w kategorii „efekt specjalnej troski”. W latach 2016–2017 występował w roli nauczyciela języka polskiego Pawła Zawidzkiego w serialu kryminalnym Belfer. W 2016 użyczył głosu głównemu bohaterowi animacji Miś Uszatek (film nigdy nie ujrzał światła dziennego) oraz był nominowany do Róży Gali w kategorii „online”. W grudniu poprowadził 29. ceremonię wręczenia Europejskich Nagród Filmowych w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu. W 2017 zadebiutował jako reżyser i scenarzysta, pracując na planie fabularnego filmu krótkometrażowego Milczenie polskich owiec, który zrealizował ze studentami Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, której wykładowcą jest od 2014. Film zdobył nominację do nagrody na 42. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i znalazł się w konkursie 33. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. W kolejnych latach premierę miały jeszcze trzy wyreżyserowane przez niego filmy z udziałem studentów: Ding dong (2018), Krwawy dziekan (2019) oraz II symfonia na wiolonczelę i orkiestrę (2019). Również w 2017 odebrał Złotego Anioła za niepokorność twórczą na festiwalu Tofifest. W marcu 2018 ponownie wywołał kontrowersje wystąpieniem podczas 20. gali wręczenia Orłów. W 2018 dołączył do obsady serialu Diagnoza, zagrał Pawła Rudnickiego, kandydata na prezydenta Warszawy w filmie Jana Komasy Sala samobójców. Hejter (2020) i ponownie wcielił się w Tomka Wilczyńskiego, tym razem w Planecie singli 2 i Planecie singli 3 (2019). W 2019 współprowadził z Agnieszką Więdłochą audycję Planeta singli w Radiu Zet. Również w 2019 zagrał prokuratora Słotę w Na bank się uda Szymona Jakubowskiego i masażystę Bartka w Polityce Patryka Vegi, ponadto występował z Magdaleną Cielecką w krótkometrażowym serialu Pisarze. Serial na krótko i użyczył głosu Timonowi w polskiej wersji językowej filmu Król Lew. W październiku premierę miała książka pt. „Stuhrmówka. A imię jego czterdzieści i cztery”, będąca kolejnym wywiadem-rzeką przeprowadzonym z aktorem przez Beatę Nowicką. W lutym 2020 zadebiutował jako reżyser teatralny, przygotowując sztukę Inni ludzie, będącą spektaklem dyplomowym jego studentów z Wydziału Aktorskiego we Wrocławiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Ponadto pojawił się w roli Piotra w filmie Bad Boy Patryka Vegi. W marcu poprowadził 22. galę wręczenia Orłów – jego wyjście na scenę w kostiumie papieża wywołało kontrowersje w mediach. Zagrał Piotra Wolnickiego, seryjnego mordercę w serialu Playera Szadź (2020). Na początku kariery aktorskiej grywał głównie role komediowe, z czasem zaczął kreować też postacie dramatyczne. Często występuje w komediach romantycznych, jak i w dramatach wojennych oraz w serialach kryminalnych. W początkowym okresie kariery kreował m.in. postacie młodych, bezpretensjonalnych chłopaków, później obsadzany był też np. w rolach mundurowych. Debiutował w filmie Krzysztofa Kieślowskiego, w kolejnych latach zagrał też w produkcjach m.in. Olafa Lubaszenki, Filipa Bajona, Agnieszki Holland, Wojciecha Smarzowskiego, Małgorzaty Szumowskiej, Mitji Okorna, Władysława Pasikowskiego, Andrzeja Wajdy i Patryka Vegi. Wystąpił u boku swego ojca Jerzego w kilku wyreżyserowanych przez niego filmach (Historie miłosne, Pogoda na jutro, Korowód, Obywatel). Zagrał w wielu sztukach teatralnych, m.in. u Andrzeja Domalika i Krzysztofa Warlikowskiego, jak też w spektaklu wyreżyserowanym przez Jerzego Stuhra. Za swoich aktorskich idoli uznaje Krzysztofa Globisza i Anthony’ego Hopkinsa, podziwia też aktorstwo Brada Pitta. W 2003 fraza „Maciej Stuhr” znalazła się na piątym miejscu w kategorii najpopularniejszych polskich aktorów w opublikowanym przez Google Zeitgeist rankingu najczęściej wyszukiwanych haseł w polskim Internecie, a w 2016 znalazła się na dziesiątym miejscu w tejże kategorii. Jest jedną ze „100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu” według danych magazynu „Forbes”; jego wizerunek został wyceniony przez reklamodawców na: 300–338 tys. zł w 2006, 393 tys. zł w2008 (33. miejsce), 475 tys. zł w 2010 (27. miejsce), 506 tys. zł w 2012 (22. miejsce), 428 tys. w 2013 (34. miejsce), 323 810 zł w 2014 (36. miejsce). Wystąpił w kampanii wizerunkowej Raiffeisen Bank Polska (2008–2010) oraz w kampaniach reklamujących sieć telekomunikacyjną Play (2013), piwo Żywiec (2014), napój mleczny Actimel (2016), smartfon Sony Xperia XZ (2016) i drażetki Tic Tac (2019), ponadto w 2016 został ambasadorem marki samochodów Mitsubishi. Wziął udział w sesjach zdjęciowych, których efekty opublikowano na okładkach czasopism, takich jak „Zwierciadło”, „Viva!” czy „Newsweek Polska”. Znany jest z publicznego komentowania wydarzeń politycznych. W 2019 zapowiedział bojkot Telewizji Polskiej, nie zgadzając się na treści prezentowane przez nadawcę publicznego, a także podpisał się pod listem otwartym adresowanym do wicepremiera Piotra Glińskiego, nie zgadzając się na zatrudnienie Piotra Bernatowicza na dyrektora Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. W latach 1999–2014 był mężem Samanty z d. Janas, z którą ma córkę, Matyldę (ur. 2000). Rozstanie pary było szeroko komentowane przez prasę brukową, co Stuhr publicznie krytykował m.in. w wywiadzie dla magazynu „Newsweek Polska”. W 2014 wraz z byłą żoną pozwali 24 wydawców prasy kolorowej i serwisów internetowych o show-biznesie za nieprawdziwe publikacje naruszające ich prywatność; wygrali procesy m.in. z wydawcami serwisów Fakt24.pl i Pudelek.pl, a odszkodowanie od jednego z wydawców w wysokości 100 tys. zł przekazali na rzecz Łódzkiego Hospicjum dla Dzieci. W 2015 poślubił dietetyczkę Katarzynę Błażejewską, z którą ma syna Tadeusza (ur. 2016). Mieszkają na warszawskim Żoliborzu. Udziela się w kampaniach społecznych, dotyczących m.in. pomocy zwierzętom. W 2012 był zaangażowany w kampanię Fundacji „Psi Los” i Interia TV pod hasłem „Prawdziwa przyjaźń jest za darmo”. Angażując się w sprawy społeczne, w 2009 został dawcą szpiku kostnego, w 2017 włączył się w kampanię poświęconą edukacji seksualnej „sexedpl”, w 2018 poparł akcję Kampanii Przeciw Homofobii „Ramię w ramię po równość”, zostając sojusznikiem osób LGBT, a w 2020 przyjął pod swój dach czeczeńską rodzinę i zaangażował się w kampanię edukacyjną Fundacji Nutricia „Żywienie medyczne – Twoje posiłki w walce z chorobą”. Udzielając się charytatywnie, w 2009 zagrał w meczu „Gra o życie” Fundacji Przyjaciółka, a w 2010 i 2019 zagrał w meczu Fundacji TVN „Nie jesteś sam”. Trenuje triathlon. W wolnych chwilach układa puzzle.

Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam od polskiego aktora teatralnego i filmowego, piosenkarza, artysty estradowego i konferansjera Bohdana Łazuki.

Bohdan Cezary Łazuka (ur. 31 października 1938 w Lublinie) – polski aktor teatralny i filmowy, piosenkarz, artysta estradowy, konferansjer. Urodził się 31 października 1938 w Lublinie, był jedynym dzieckiem swoich rodziców. Ukończył Szkołę Podstawową nr 24 w Lublinie, a w czasie nauki w siódmej klasie zaczął uczęszczać na zajęcia aktorskie do Teatru Młodego Widza. Nie mogąc pogodzić nauki z zajęciami teatralnymi, porzucił szkołę i zapisał się do technikum budowlanego, jednak go nie ukończył. Jako nastolatek mieszkał w Gdańsku i Katowicach, gdzie pracował w sortowni węgla przy tamtejszej kopalni. Pod koniec lat 50. uczył się w szkole muzycznej w klasie oboju, a kilka miesięcy później, za namową przyjaciół, zdawał do PWST w Warszawie, gdzie studiował aktorstwo dramatyczne. Uczył się u Ludwika Sempolińskiego i Kazimierza Rudzkiego. Tuż po obronie dyplomu w 1961 dostał angaż w Teatrze Współczesnym w Warszawie – debiutował rolą w Zemście, następnie występował też jako Zapowiadacz w Karierze Arturo Ui, Fiedotik w Trzech siostrach i sługa Françoise Sagan w Zamku w Szwecji. Również w 1961 zaczął grać w Kabarecie Szpak i dołączył do Kabaretu Starszych Panów, w którym wylansował przebój „Przeklnę cię”, wykonywany w duecie z Barbarą Krafftówną. Zaczął też występować w programie radiowym Podwieczorek przy mikrofonie i zagrał ze Stanisławem Dygatem w krótkometrażowym filmie dyplomowym Jerzego Skolimowskiego Pieniądze albo życie a pod koniec roku premierę miał film Stanisława Możdżeńskiego Zuzanna i chłopcy, w którym zagrał Kazika. W 1963 zagrał Miecia w filmie Stanisława Wohla Przygoda noworoczna u boku Zofii Kucówny, a także wystąpił na 1. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu – zdobył festiwalową nagrodę indywidualną za „wykonanie piosenki taneczno-rozrywkowej” – zaśpiewał utwór „Dzisiaj, jutro, zawsze”, która stała się pierwszym przebojem w jego dorobku muzycznym, oraz odebrał festiwalowe wyróżnienie za wykonanie piosenek „Charleston” i „To było tak”. Niedługo po występie na festiwalu odszedł ze Współczesnego i przeszedł do zespołu warszawskiej Syreny, a po jednym sezonie w 1964 przeszedł do stołecznej Komedii, gdzie 11 lipca debiutował w tytułowej roli w sztuce Billy kłamca w reż. Kazimierza Kutza. 23 listopada 1964 premierowo wystąpił z recitalem w Sali Kongresowej; wydarzenie okazało się wielkim sukcesem frekwencyjnym, a Łazuka do końca roku zagrał jeszcze serię koncertów, na których występował przy pełnej publiczności. Również w 1964 odebrał Srebrną Maskę za zajęcie drugiego miejsca w plebiscycie popularności czytelników „Expressu Wieczornego”, a rok później zwyciężył, dzięki czemu otrzymał Złotą Maskę. Na początku 1965 zagrał serię 12 koncertów w kawiarni „Nowy Świat” i odbył ogólnopolską trasę koncertową, a w czerwcu wystąpił na 3. KFPP w Opolu, wykonując utwór „Życzenia dla pań” oraz – wyróżniony nagrodą w kategorii „Piosenka rozrywkowa” – utwór „W siną dal” w duecie z Igą Cembrzyńską. Oprócz tego występował w cyklicznych programach telewizyjnych Jerzego Gruzy Poznajmy się i Małżeństwo doskonałe^, w 1966 zagrał Edzia Siedleckiego, jednego z głównych bohaterów komedii Krzysztofa Gruszczyńskiego Małżeństwo z rozsądku, a w 1967 premierę miał film Gruzy Próba poświęcony Łazuce oraz komedia Jana Rutkiewicza Kochajmy syrenki, w której zagrał główną rolę – Marka. Ponadto w latach 60. odbył także serię koncertów za granicą – wystąpił w USA, Kanadzie, ZSRR, Wielkiej Brytanii, Francji, Rumunii, Szwecji, Izraelu i Czechosłowacji, a także prze W latach 1967–1973 występował z Jerzym Fedorowiczem i Piotrem Szczepanikiem w objazdowym programie estradowo-kabaretowym Popierajmy się^. W tym okresie realizował inne projekty aktorskie: w listopadzie 1967 debiutował w roli Feliksa, głównego bohatera sztuki Jadzia wdowa wystawianej przez Zbigniewa Sawana na scenie Teatru Komedia, w 1971 zagrał pięć postaci – milicjanta, agenta wywiadu, działacza sportowego, uczestnika motocrossu i amanta – w Motodramie Andrzeja Konica, samego siebie w filmie Nie lubię poniedziałku w reżyserii Tadeusza Chmielewskiego oraz odszedł z Komedii, a w 1972 zagrał Lolka, głównego bohatera filmu Jacka Butrymowicza Kwiat paproci, którego rozpowszechnienie zostało zablokowane przez cenzurę, a jego premiera odbyła się dopiero w 2009. W 1974 został aktorem Teatru Rozmaitości. W 1976 wystąpił w programie telewizyjnym Uczniowie Ludwika Sempolińskiego oraz zagrał homoseksualnego tancerza w filmie Jerzego Gruzy Motylem jestem, czyli romans 40-latka. W 1977 odszedł z Teatru Rozmaitości, a rok później zadebiutował na scenie warszawskiego Kwadratu, by wkrótce powrócić do Teatru Studio, w którym zagrał m.in. Dodka w sztuce Wielki Dodek, Fouchego w Madame Sâns-geńe i Ostapa Bendera w Dwunastu krzesłach. Występował w kabarecie Olgi Lipińskiej. W 1982 z okazji Piłkarskich Mistrzostw Świata w Hiszpanii wykonywał w telewizji piosenkę „Tajemnica Mundialu”. W 1988 z okazji 50. urodzin wystąpił w specjalnym programie telewizyjnym. Na przełomie 1989 i 1990 odbywał prawie roczną trasę koncertową po Ameryce i Kanadzie, gdzie występował dla Polonii; wcześniej kilkukrotnie bywał z występami w USA. W 1992 po 14 latach pracy odszedł z Teatru Studio. Pod koniec lat 90. prowadził na antenie Naszej TV Listę przebojów podwórkowych. W 1999 wydał książkę autobiograficzną pt. „...trzymam się!”, w której opisał przebieg swojej dotychczasowej kariery scenicznej. W 2000 odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd podczas V Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach. W 2003 prowadził Koncert życzeń na antenie radiowej Jedynki. W 2004 był jurorem na V Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku. We wrześniu 2009 zagrał tytułowego dziadka w teledysku do piosenki disco polo „Dziadek” piosenkarki Etny. W 2013 wystąpił na jubileuszowym 50. KFPP w Opolu. Występuje w Mazowieckim Teatrze Muzycznym w Warszawie, przeważnie w rolach komediowych. Koncertuje też z programem kabaretowym Dzisiaj jutro zawsze. Na przestrzeni lat wystąpił w kilkudziesięciu filmach i spektaklach, często wcielając się w role charakterystyczne. Jako piosenkarz wykonywał przeboje międzywojenne, piosenkę liryczną i współczesne gatunki rozrywkowe. Był czterokrotnie żonaty. W latach 60. ożenił się z aktorką Barbarą Wrzesińską, z którą rozwiódł się trzy miesiące po ślubie. Jego drugą żoną została tancerka Daniela Pacholczyk, a po rozwodzie ożenił się z tancerką Małgorzatą Viresco, z którą ma syna, Adama (ur. 1973). W 1980 poślubił modelkę i projektantkę Renatę Węglińską, z którą ma córkę, Olgę. Rozwiedli się w 2001, jednak w 2010 powtórnie wzięli ślub.