Cześć! 😍

Dzisiaj z wielką radością chciałabym pokazać wymarzony autograf, jaki otrzymałam od amerykańskiej piosenkarki pop-rockowej, autorki tekstów piosenek oraz aktorki Kelly Clarkson.

Kilka słów o piosenkarce:

Kelly Brianne Clarkson Blackstock – amerykańska piosenkarka pop-rockowa, autorka tekstów piosenek oraz aktorka. Karierę muzyczną rozpoczęła w 2002 roku, kiedy wygrała pierwszą edycję amerykańskiego programu American Idol. W 2003 roku zajęła drugie miejsce w Światowym Idolu.

 Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam od amerykańskiej aktorki i piosenkarki Alyssy Milano.

Kilka słów o aktorce:

Alyssa Jayne Milano (ur. 19 grudnia 1972 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i piosenkarka. Urodziła się i wychowała w Bensonhurst na nowojorskim Brooklynie w rodzinie katolickiej pochodzenia włoskiego jako córka Lin Milano, projektantki mody, i Thomasa M. Milano, redaktora muzyki filmowej. Dorastała z bratem Corym. Uczęszczała do The Buckley School w Sherman Oaks. Cierpiała z powodu dysleksji i klaustrofobii. W wieku ośmiu lat zaczęła występować na deskach Broadwayu jako jedna z sierot w musical Annie. Brała udział w reklamach telewizyjnych i zagrała kilka ról w produkcjach off-Broadwayu, w tym All Night Long (1984). Zadebiutowała na ekranie jako Diane Sloan w dramacie Old Enough (1984) u boku Danny’ego Aiello. Film zdobył nagrodę na Sundance Film Festival. W sitcomie ABC Who’s the Boss? (1984-1992) zagrała postać Samanthy Micelli, córki Tony’ego (Tony Danza), za którą w 1998 otrzymała Złoty Glob dla najbardziej obiecującej nowej aktorki. Mając 12 lat wystąpiła jako Jenny Matrix, córka Johna Matrixa (Arnold Schwarzenegger) w dreszczowcu sensacyjno-przygodowym Marka L. Lestera Komando (Commando, 1985). Pod koniec lat 80. zajęła się śpiewaniem i wydała cztery studyjne albumy pop-rockowe - Look in My Heart (1989), Alyssa (1989), Locked Inside a Dream (1991) i Do You See Me? (1992) oraz składankę The Best in the World: Non-Stop Special Remix/Alyssa’s Singles (1990), które odniosły sukces m.in. w Japonii. W opartym na faktach melodramacie kryminalnym CBS Ofiary miłości: Historia prawdziwa (Casualties of Love: The „Long Island Lolita” Story, 1993) z muzyką Davida Michaela Franka wcieliła się w 17-letnią Amy Fisher, która strzeliła i poważnie zraniła żonę swojego kochanka, Josepha „Joeya” Buttafuoco (Jack Scalia). Została obsadzona w głównej roli w kanadyjskim slasherze Śmiertelny grzech (Deadly Sins, 1995) z Davidem Keithem i dreszczowcu erotycznym Trujący bluszcz II (Poison Ivy II, 1996) z Johnathonem Schaechem. W komedii romantycznej Roberta Downeya Sr. Hugo Pool (1997) z Patrickiem Dempseyem jako Hugo Dugay, prowadziła małą firmę, która czyści baseny w Los Angeles. Była współproducentką dreszczowca Utopia (Below Utopia, 1997) z Ice-T, Robertem Pine i Justinem Therouxem. Dołączyła do obsady opery mydlanej Fox Melrose Place (1997-1998) jako Jennifer Mancini, zanim przyjęła rolę Phoebe Halliwell w serialu The WB Czarodziejki (Charmed, 1998–2006) z Shannen Doherty i Holly Marie Combs. W 2007 uruchomiła linię odzieży sportowej dla kobiet Touch. Wystąpiła w sitcomach - NBC Na imię mi Earl (My Name Is Earl, 2007–2008) jako Billie Cunningham i ABC O(d)porna na miłość (Romantically Challenged, 2010–2011) jako Rebecca Thomas. Prowadzi także działalnością charytatywną. Jest wegetarianinem aktywnym z PETA (People for the Ethical Treatment of Animals). Była także zaangażowana w UNICEF. 1 stycznia 1999 poślubiła Cinjuna Tate, wokalistę i gitarzystę zespołu Remy Zero. 20 listopada 1999 doszło do rozwodu. 15 sierpnia 2009 wyszła za mąż za Dave’a Bugliari. Mają dwoje dzieci - syna Milo Thomasa (ur. 2011) i córkę Elizabellę Dylan (ur. 2014). 

 Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam od polskiego saksofonisty jazzowego, kompozytora i pedagoga Piotra Barona.

Kilka słów o saksofoniście:

Piotr Baron, właśc. Piotr Milwiw-Baron (ur. 5 stycznia 1961 we Wrocławiu) – polski saksofonista jazzowy, kompozytor i pedagog. Od wielu lat zajmuje czołowe miejsca w ankiecie „Jazz Top” pisma „Jazz Forum” w kategorii saksofonu tenorowego i sopranowego. Jest też notowany jako alcista i barytonista. Piotr Baron urodził się 5 stycznia 1961 we Wrocławiu w rodzinie polskiego lekarza, pisarza i oficera rodem ze Lwowa Adama Barona (1924–1977) oraz Marleny Milwiw – polskiej aktorki (ur. 1931). Ojciec gitarzysty i kompozytora, członka zespołu Afromental – Aleksandra Milwiw-Barona, oraz Adama Milwiw-Barona, multiinstrumentalisty, grającego m.in. w zespole Pink Freud na trąbce.Debiutował w 1977. W 1978 został wyróżniony, jako solista na festiwalu Jazz nad Odrą. W 1980 otrzymał drugą nagrodę na tym samym festiwalu. W 1984 wygrał solistyczne Grand Prix na festiwalu San S ebastián „Jazz Aldia” w Hiszpanii. Wziął udział w nagraniu około 100 płyt (m.in. z Artem Farmerem, Eddiem Hendersonem, Victorem Lewisem i Johnem Hicksem). Jest twórcą dziesięciu autorskich przedsięwzięć: Take One (1995), Tango (1996), Blue Rain (1997), Bogurodzica (2000), Reference (2004) – album nagrany w Nowym Jorku oraz Salve Regina (2007) - płyta nagrana w Pasadenie, na której obok Piotra grają Amerykanie: Ishmael „Wadada” Leo Smith – trąbka, Darek „Oles” Oleszkiewicz – kontrabas i Marvin „Smitty” Smith – perkusja. Kolejnym albumem jest Sanctus, Sanctus, Sanctus (2008), nagrany w listopadzie 2007 wraz z Michałem Tokajem, Michałem Barańskim, Łukaszem Żytą oraz specjalnymi gośćmi: Natalią Niemen, Mieczysławem Szcześniakiem, Piotrem Wojtasikiem i Tomasem Celis Sanchezem, Kaddish (2011), Jazz na Hrade (2012), Wodecki Jazz (2019). W roku 1998 był koncertmistrzem (pierwszy saksofon altowy) orkiestry EBU Big Band w Sztokholmie. Brał udział w szeregu przedsięwzięć z pogranicza jazzu i muzyki poważnej, m.in. w seriach „Monady” Cezarego Duchnowskiego, poemacie symfonicznym „Sceny z Macondo” Jacka Niedzieli-Meiry lub suicie „Looking for Balance” Krzysztofa Herdzina. Był współzałożycielem zespołu Traveling Birds Quintet. Obecnie jest liderem tria, kwartetu i kwintetu. Ponadto współpracuje z czołowymi europejskimi grupami jazzowymi (m.in. Piotr Wojtasik Group, Jaromir Honzak Quartet East). Komponował muzykę dla teatrów (m.in. Wrocławski Teatr Lalek, Narodowy Teatr Stary w Krakowie, Słupski Teatr Dramatyczny, Wrocławski Teatr Współczesny). Absolwent Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracował jako nauczyciel i wykładowca saksofonu, harmonii jazzowej i improwizacji w Instytucie Jazzu Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nysie, we Wrocławskiej Szkole Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, a także na Kierunku Jazz IKSM Uniwersytetu Zielonogórskiego. Prowadził otwarte wykłady jazzowe w USA na University Of California Irvine, California Institute Of The Arts in Valencia, w Turcji na Ankara Bilkent University, w Austrii na Kunst Universitaet Graz, uczył na letnich warsztatach jazzowych w Pradze, we Lwowie i wielu miastach Polski. Od 1994 do 2011 prowadził autorski program w Polskim Radio Wrocław, a od 2012 do dziś w radioJAZZ.fm. Recenzent i publicysta (m.in „Jazz Forum”), autor kilkunastu publikacji naukowych. Od grudnia 2015 do sierpnia 2018 pracował w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego jako doradca podsekretarza stanu i zastępca dyrektora departamentu. Od września 2018 powołany na dyrektora Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus. W uznaniu swojej pozycji i zasług Piotr Baron został artystą firmowym Cannonball Musical Instruments, Drake Mouthpieces i D’Addario Woodwinds. Od ćwierćwiecza w ścisłej czołówce ankiety „Jazz Top” magazynu „Jazz Forum”, zwycięzca tejże w roku 2015, w kategorii saksofon barytonowy. Nominowany do nagrody „Fryderyk” jako muzyk roku w 2000, 2004 i 2009, a w kategorii płyta roku nominację otrzymały „Bogurodzica” i „Sanctus, Sanctus, Sanctus”. Na trzydziestolecie pracy artystycznej Piotr Baron został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Honorową Odznaką Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego. W 2018 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. 

 Cześć! 😁

Dzisiaj po długiej przerwie świątecznej chciałabym pokazać Wam autograf, który otrzymałam amerykańskiej aktorki, producentki filmowej i telewizyjnej Vivicy A. Fox.

Kilka słów o aktorce: 

Vivica Anjanetta Fox (ur. 30 lipca 1964 w South Bend) – amerykańska aktorka i producentka filmowa i telewizyjna pochodzenia afroamerykańskiego i indiańskiego. Urodziła się w South Bend w stanie Indiana jako córka Everlyeny, techniczki farmaceutycznej, i Williama Foxa, administratora szkoły prywatnej. Wkrótce po jej urodzeniu, jej rodzice przenieśli się do Indianapolis w Indiana. Ukończyła Arlington High School w Indianapolis (1982) i Golden West College w Huntington Beach w Kalifornii (1988). Trafiła na mały ekran w reklamie kremu Clearasil. W 1988 przyjęła swoją pierwszą rolę jako Carmen Silva w operze mydlanej NBC Dni naszego życia. Rok później zadebiutowała na kinowym ekranie jako prostytutka w biograficznym dramacie wojennym Olivera Stone’a Urodzony 4 lipca (Born on the Fourth of July, 1989) z Tomem Cruise. Powróciła na szklany ekran w roli Emily Franklin w pilocie sitcomu ABC Living Dolls (1989), spin-off Who’s the Boss?, ale w kolejnych odcinkach została zastąpiona przez Halle Berry. Następnie trafiła do opery mydlanej NBC Pokolenia (Generations, 1989-1991) jako Maya Reubens. W latach 90. gościła też w serialach: Bajer z Bel-Air (1991), Beverly Hills, 90210 (1991), Matlock (1993) i Kolorowy dom (1999). W operze mydlanej CBS Żar młodości (1994–95) grała postać Stephanie Simmons. Znalazła się w obsadzie dramatu wojennego Czarna eskadra (1995) u boku Laurence’a Fishburne’a, Cuby Goodinga Jr. i Courtneya B. Vance’a oraz komedii Chłopaczki z sąsiedztwa (1996) u boku Shawna Wayansa, Marlona Wayansa, Keenena Ivory’ego Wayansa i Omara Eppsa. Za kreację Jasmine Dubrow, tancerki erotycznej, dziewczyny Steve′a (Will Smith), w filmie fantastycznonaukowym Rolanda Emmericha Dzień Niepodległości (Independence Day, 1996) została uhonorowana MTV Movie Award w kategorii „Najlepszy pocałunek” z Willem Smithem i nagrodą SciFi Universal dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Po występie w dramacie sensacyjnym Desperatki (Set It Off, 1996) jako Francesca „Frankie” Sutton z Queen Latifah i Jadą Pinkett Smith, komedii Podryw (Booty Call, 1997) w roli Lysterine u boku Jamiego Foxxa, filmie Joela Schumachera Batman i Robin (Batman & Robin, 1997) jako panna B. Haven z George’em Clooneyem i Chrisem O’Donnellem, wcieliła się w biblijną postać królowej Saby w telewizyjnym filmie RAI Salomon (Solomon, 1997) z Benem Cross (w roli Salomona). Za rolę Maxine w komediodramacie George’a Tillmana Jr. Przepis na życie (Soul Food, 1997) otrzymała nagrodę na American Black Film Festival oraz była nominowana do NAACP Image Awards i MTV Movie Award w kategorii „Najlepsza aktorka pierwszoplanowa”. Zagrała Elizabeth 'Mickey' Waters, jedną z trzech żon idola nastolatek lat 60. Frankie’go Lymona, w filmie biograficznym Gregory’ego Navy Miłość jest dla głupców (Why Do Fools Fall in Love, 1998) z Halle Berry. Po udziale w komedii grozy Zręczne ręce (Idle Hands, 1999) jako Debi LeCure i czarnej komedii Kevina Williamsona Jak wykończyć panią T.? (Teaching Mrs. Tingle, 1999) jako panna Gold z Helen Mirren i Katie Holmes, wystąpiła w roli Faye Pridgeon w telewizyjnym filmie biograficznym MGM Television Hendrix (2000) o Jimim Hendriksie. Za postać Vernity Green / Jeanie Bell / Copperhead w filmie Quentina Tarantino Kill Bill (2003) zdobyła nominację do Czarnej Szpuli i BET Awards. Rola agentki FBI Nicole Scott w serialu Lifetime Poszukiwani (1-800-Missing, 2004–2006) przyniosła jej NAACP Image Awards (2006).  W 2008 otrzymała nagrodę Spirit na 18. Dorocznych Nagrodach Teatralnych NAACP za występ w sztuce Whatever She Wants. W 2010 wprowadził na rynek Vivica A. Fox Hair Collection, która oferuje peruki. Użyczyła głosu Angeli Dynamit i Cassidy Williams w dwudziestu odcinkach serialu animowanym Scooby Doo i Brygada Detektywów (2011–2013). Brała udział w III edycji show Dancing with the Stars. Partnerował jej Nick Kosovich, zajęli 8 miejsce. 

 Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam od amerykańskiej wokalistki jazzowej Karrin Allyson. 

Kilka słów o piosenkarce:

Karrin Allyson (wymawiane / ˈ k ɑː r ɪ n / KAR-in ; ur . Karrin Allyson Schoonover 27 lipca 1963 r.) to amerykańska wokalistka jazzowa . Została nominowana do pięciu nagród Grammy i otrzymała pozytywne recenzje z kilku wybitnych źródeł, w tym New York Times , który nazwał ją „piosenkarką z kocim akcentem i nienaganną intonacją”.  Karrin Allyson urodziła się w Great Bend w Kansas; jej ojciec był pastorem luterańskim , a matka psychoterapeutką , nauczycielką i pianistką klasyczną . Dorastała w Omaha w stanie Nebraska , a ostatni rok szkoły średniej spędziła w San Francisco . W młodości uczyła się gry na fortepianie klasycznym, śpiewała w miejscowym kościele iw teatrze muzycznym, a także zaczęła pisać piosenki. Allyson studiowała na University of Nebraska w Omaha na stypendium na fortepian klasyczny; specjalizowała się w fortepianie klasycznym, a dodatkowo w francuskim. Była wokalistką całkowicie żeńskiego zespołu rockowego o nazwie Tomboy. Zainteresowała się również jazzem, występując zarówno w jazzowym chórze swingowym w college'u, jak i we własnym zespole jazzowym, który koncertował w salach Omaha.  Po ukończeniu college'u w 1986 roku Allyson przeniosła się do Minneapolis i skoncentrowała się na swojej karierze jazzowej. W 1990 roku przeniosła się do Kansas City , gdzie rozpoczęła się jej kariera. W 1992 roku nagrała swój debiutancki album, I Didn't Know About You , który został tak dobrze przyjęty, że został ponownie wydany przez Concord Records w 1993 roku.  Następnie nagrała osiem kolejnych albumów wydanych przez Concord w Kansas City. W 1998 roku przeniosła się do Nowego Jorku ze swoim długoletnim partnerem, prezenterem radia muzyki klasycznej Billem McGlaughlinem , którego poznała w Kansas City na początku lat 90-tych. Allyson śpiewa po angielsku, francusku, portugalsku, włosku i hiszpańsku. Utwory, które wykonuje, czerpie z różnych gatunków, w tym bossa novy , bluesa , bebopu , samby , standardów jazzowych i innych modalności jazzowych, a także ballad , standardów popowych , Great American Songbook , soft rocka i folk rocka . Nagrała także wokalne wykonania kilku instrumentalnych kompozycji jazzowych, wykorzystując zarówno techniki scat , jak i wokale . Nagrała 12 autorskich albumów studyjnych dla Concord Jazzwytwórni, aw 2009 roku wydała kolekcję „best of” obejmującą całą karierę. Jej pierwsza całkowicie oryginalna płyta, Some of That Sunshine , została wydana w sierpniu 2018 roku i zebrała entuzjastyczne recenzje, a Jazz Times napisał, że „Allyson wyzwala swoją równie imponującą zręczność jako autorka piosenek”. Pięć albumów Allyson otrzymało nominacje do nagrody Grammy w kategorii Best Jazz Vocal Album : Ballady: Remembering John Coltrane (2001), Footprints (2006), Imagina: Songs of Brasil (2008), 'Round Midnight (2011) i Many a New Day: Karrin Allyson śpiewa Rodgers i Hammerstein (2015).

 Cześć! 😁

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam autograf, jaki otrzymałam od Jarosława Jackowskiego YAROO.

YAROO - to pseudonim artystyczny, pod którym ukrywa się Jarosław Lackowski, lider zespołu, autor tekstów, muzyki, a także człowiek któremu w duszy gra muzyka... Artysta ten posiada wiele doświadczenia zadebiutował muzycznie na scenie w połowie lat dziewięćdziesiątych. Ma bardzo dobry kontakt z publicznością na koncertach w klubach czy małych imprezach. YAROO - obecnie występuję na terenie całej Polski koncertuje w klubach i na plenerach. Piosenka premierowa "Mam dla ciebie coś" Sł. i muz. J. Lackowski to najnowszy HIT zespołu - grany w telewizji, radio, klubach i weselach w całej Polsce!.